 |
| WikiImages / pixabay |
Στα σχολεία κάνουμε ασκήσεις σεισμού έτσι ώστε αν συμβεί ο μη γένοιτο εν ώρα μαθήματος να μην υπάρξει πανικός. Η άσκηση έχει ως εξής. Χτυπάει απροειδοποίητα για τα παιδιά το κουδούνι την ώρα που κάνουμε μάθημα και οι μαθητές μπαίνουν κάτω από το θρανίο για όση ώρα κρατάει ο σεισμός (μέχρι να ξαναχτυπήσει το κουδούνι).
Ελένη Παπαδοπούλου
Ξαναχτυπάει το κουδούνι και βγαίνουμε έξω ανά τάξη, με καθορισμένη σειρά, και συγκεντρωνόμαστε μακρυά από το κτίριο, για να μετρηθούμε. Ο καθηγητής παίρνει μαζί του το απουσιολόγιο. Αυτή είναι η άσκηση. Την ώρα της άσκησης τα παιδιά γκρινιάζουν, γιατί δεν χωράνε κάτω από το θρανίο, ουρλιάζουν "σεισμόοοοοος", παίρνουν την κασετίνα και την βάζουν στο κεφάλι τους για προστασία και βγαίνουν έξω.
Τώρα θα σας πω ποιά είναι η πραγματικότητα όπως την έζησα πριν χρόνια σε σεισμό εν ώρα μαθήματος.
Εκεί που κάνω μάθημα τα παιδιά σηκώνονται φωνάζοντας "σεισμός" και βγαίνουν τρέχοντας από την τάξη κουτρουβαλώντας τις σκάλες, καθώς ήμασταν στον 1ο όροφο. Εγώ δεν έχω καταλάβει κανένα σεισμό και έχω μείνει να τα κοιτάω. Στην διπλανή τάξη η καθηγήτρια, που επίσης δεν κατάλαβε τίποτα (για να καταλάβετε σε πόσα ρίχτερ δουλεύουμε στην τάξη μέσα οι άνθρωποι), έχει πάρει το απουσιολόγιο και βάζει απουσίες σε όσους βγαίνουν, μέχρι που βλέπει ότι έχουν πεταχτεί όλες οι τάξεις έξω και κατεβαίνει και αυτή.
Συμπέρασμα: Εν ώρα κινδύνου όλες οι ασκήσεις πάνε περίπατο.
Ερώτηση: Υπάρχει περίπτωση ποτέ να γίνεται σεισμός και να σκεφτείς να πάρεις το απουσιολόγιο; Ημαρτον δηλαδή με τα φαεινά πεντάλεπτα του Υπουργείου.
* Η Ελένη Παπαδοπούλου σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας, έχει μεταπτυχιακό στη Διοίκηση της Εκπαίδευσης από το Πανεπιστήμιο του Bath, στην Μ. Βρετανία και είναι διδάκτωρ Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle.