 |
| hugo_petitjean / pixabay |
Στη Βουλή των Ελλήνων ανθίζουν οι μεγαλοστομίες και η πολιτική επιτήδευση, με τους περισσότερους πολιτικούς να ενδιαφέρονται μόνιμα πως θα εξασφαλίσουν περιθώρια πολιτικής επιβίωσης, χωρίς να είναι σε θέση να εισδύσουν βαθύτερα στην ομαδική ψυχολογία, να συλλάβουν και να αναλύσουν τις ανεκδήλωτες ή ανεπαρκώς εκδηλούμενες ροπές του πλήθους, ώστε να γίνουν οδηγοί προς την κατάκτηση ανωτέρων μορφών κοινωνικής βίωσης.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Κι όμως, η Ελληνική φιλοσοφία χωρίς καμία πίεση και άμεση ανάγκη, είδε , φανέρωσε και συζήτησε όλες τις πλευρές της ανθρώπινης υπόστασης. Και κατόρθωσε με την καθαρή της σκέψη να βαδίσει και να οδηγήσει προς τη δημοκρατία και στις υψηλές ηθικές και πολιτικές αντιλήψεις, που κοσμούν και εκπλήσσουν την ανθρώπινη διανόηση όλων των εποχών.
Και αξίζει στη χρονική αυτή θέση, ανεξάρτητα των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης που αντιμετωπίζονται ως μια "φαντασμαγορία" μέχρι να το θάμβος των πυροτεχνημάτων να σβήσει, να λεχθούν λίγα λόγια για την Ελληνική σκέψη. Και που παρά τον κίνδυνο που περικλείει η περιαυτολογία της εθνικής υπερηφάνειας, αποτελεί καθήκον για την ίδια την αλήθεια.
Και ακόμη περισσότερο προσφορά προς ένα ιδανικό και σε μια διδασκαλία, που καθογήγησε και εξύψωσε την ανθρώπινη συνείδηση στη μεγάλη ιδέα της αρμονίας και του μέτρου, που τη συγκροτούν ψυχικές αφιερώσεις και ορμές, έξω από κάθε υλική έμπνευση και υλικό υπολογισμό.
Γιατί, αν κυριαρχούσε η Ελληνική σκέψη στην άσκηση της εξωτερικής μας πολιτικής, δεν θα είχαμε εθνικές παραισθήσεις και αναδιπλώσεις, υποχωρήσεις και πολιτικές κυβιστίσεις, ακόμη και προδοσίες. Και οι Πρέσπες απλώς θα παρέμειναν μια όμορφη περιοχή, που δεν θα συνδεόταν με την παραχώρηση της ίδιας της εθνικής μας αξιοπρέπειας...
Η Ελληνική σκέψη είχε να κάνει πάντα με τις έντονες εκδηλώσεις της ευθύνης για τον ανθρώπινο προορισμό και την ανθρώπινη τύχη. Και αξίζει να ειπωθεί ότι το Ελληνικό πνεύμα δεν άρχισε με την άνθιση της φιλοσοφίας. Αρχισε φυσιολογικά και ολοκληρωμένα με τον ποιητικό λόγο.
Ο ποιητικός λόγος του Ομήρου δίδαξε και τα κοινωνικά θεμέλια του ανθρώπινου κόσμου. και η ποίηση του Ησίοδου την πρώτη κοσμική έμπνευση και σύνδεση του ανθρώπου με τις εξωτερικές δυνάμεις, για την καταγωγή και την προέλευσή του.
Το πνευματικό βίωμα του ανθρώπου αρχίζει με το μύθο, τις φανταστικές σχέσεις και την ποίηση. Ολα αυτά αποτελούν τη διαίσθηση. Με την καθαρή διάισθηση προσεγγίζει ο άνθρωπος τον κόσμο. Είναι το όνειρο που τον καθοδηγεί. Το όνειρο σιγά-σιγά ξεδιαλύνεται και γίνεται λόγος, αποδεικτική σχέση, σταθερός και θεμελιωμένος δεσμός, πειστικός σ' όλους τους λογισμούς και τις εκδηλώσεις.
Και μαζί με τον άνθρωπο, εξελίσσονται και οι έννοιες σαν ώριμα παράγωγα του πνευματικού αγρού με τη διαρκή αποκάλυψη και ολοκλήρωση στο φως, που από το χώρο της αρχικά αμφίβολης και σκοτεινής έννοιας, ανέρχεται μαζί με το φως της ημέρας που προχωρεί και καταυγάζει και αφομοιώνεται από την ανθρώπινη συνείδηση, με την προέλευση του χρόνου και του στοχασμού.
Η Ελληνική σκέψη είχε ξεχωρίσει τη θέση και τις αρμοδιότητές της από τις θετικές επιδιώξεις και συνέβαλε χάρη σ' αυτή την καθαρότητα να περάσουν τα διανοητικά φιλοσοφικά επιτεύγματα.
Στη σύγχρονη περίοδο τα πρακτικά προβλήματα καλύπτουν το μεγαλύτερο χώρο και συχνά αποκλειστικά όλο το πεδίο των ανθρώπινων διαλογισμών και σκέψεων. Η θέση αντιστράφηκε, Και γι' αυτό ακριβώς το λόγο βρισκόμαστε, ύστερα από την αποτυχία και το αδιέξοδο που διαπιστώνεται στην ανθρώπινη πορεία, στθηναική φιλοσοφία, ύστερα από το ξύπνημα και την αναζήτηση των κοσμικών αιτίων από τους Ιωνες φιλοσόφους του 6ου αιώνα π.χ.