Ο μετεκλογικός ενθουσιασμός συνεχίζεται και κάθε αντίδραση της νέας κυβέρνησης προσλαμβάνει το χαρακτήρα της "ανακούφισης" και της άκρατης προσδοκίας, με τα social media, συμπεριλαμβανομένων βέβαια των "στρατευμένων" ΜΜΕ, να κατακλύζονται με επαινετικά σχόλια για την ηγετική φυσιογνωμία του Κυριάκου Μητσοτάκη και τις προθέσεις του, για την πολιτική "αλλαγή" που επέρχεται στον τόπο τούτο.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και δεν αποκλείεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης να αποδειχθεί ένας ικανός διαχειριστής των δημοσίων πραγμάτων, να απεκδυθεί προιόντος του χρόνου και τον κληρονομικό τίτλο του επιγόνου, για να μην εκθέτει σε υποψίες τις φιλελεύθερες πεποιθήσεις του, αποδεικνύοντας ότι "αφουγκράζεται" τις ανάγκες της κοινωνίας και ότι είναι ο πιστότερος ερμηνευτής της απογοήτευσης του Ελληνα, είτε της δεξιάς είτε της αριστερής παράταξης.
Από τούτη την προσδοκία, ωστόσο, μέχρι την "ενθουσιώδη" περιπλάνησή μας στην περιοχή του γαλάζιου ουρανού, μετά τον θλιβερό επίλογο της διακυβέρνησης του ανερμάτιστου Αλέξη Τσίπρα, κινδυνεύουμε να βρεθούμε για μια ακόμη φορά στην περιοχή των νέων...σκελετωμένων προσδοκιών μας.
Γιατί μας διακρίνει ένα γνώρισμα. Μας ζητούν την ψήφο μας ή τέλος πάντων μας παραπείθουν να τη δώσουμε, μαζί με την πίστη μας μάλιστα, κι εμείς δίνουμε και την ψυχή μας. Και τελικά μας παίρνουν την ψυχή μας και μας δίνουν για αντάλλαγμα τον κοινωνικό θάνατο.
Και μπορεί οι πρώτες μέρες και εβδομάδες ενός νέου κυβερνητικού σχήματος να μας δημιουργούν την ελπίδα και την αισιοδοξία της "κανονικότητας", για να χρησιμοποιήσω μια λέξη του συρμού, απότοκο επικοινωνιακού επινοήματος, ωστόσο καλό είναι να κρατούμε έστω μια ισχνή επιφύλαξη, για να μην εκπλαγούμε όταν βρεθούμε στην παρυφή του γκρεμού, ατενίζοντας για μια ακόμη φορά το χάος...
Για να μη συλλάβουμε τον εαυτό μας να βιώνει και πάλι τη διαρκή μετάθεση των ελπίδων στο μέλλον, τη διαιώνιση της μεταβατικότητας, την οριστικοποίηση του προσωρινού, την συνέχιση και εναλλαγή των κοινωνικών θυσιών χωρίς αντίκρυσμα, την περιφρόνηση των απαιτήσεων του παρόντος και τη βαθμιαία αποκρυστάλλωση μιας νοοτροπίας παραίτησης και εγκαρτέρησης, με την αόριστη υπόσχεση μιας μελλοντικής ανταμοιβής που δεν θα είναι ληξιπρόθεσμη.
Καλές οι πρώτες μέρες των προθέσεων και των πολιτικών λόγων που "αποπνέουν" κάποια συνέπεια, ιδίαιτερα μετά την επικίνδυνη περίοδο διακυβέρνησης Τσίπρα, αλλά χρειάζονται έργα σαφήνειας και μεθοδικότητας κι όχι απλώς μια κεκτημένη ταχύτητα προεκλογικής τακτικής.
Και νομίζω πως η διατήρηση αυτού του πολύτιμου αγαθού της επιφύλαξης και της ελεύθερης γνώμης, που συνοψίζει την κακή πρακτική του παρελθόντος και ένα σωρό άλλες έννοιες, μπορεί μεν να ενοχλεί τους "αισιόδοξους" υποστηρικτές της νέας κυβέρνησης, αλλά αποτελεί και μια δικλείδα ασφαλείας για μια ακόμη δρασκελιά μας μέσα στον πολιτικό βάλτο. Κι αλλοίμονο αν, ανακαλύπτοντας κάπου μια στέγνα, σταθουμε επιπόλαια σε τούτη και πιστέψουμε τους εαυτούς μας ασφαλισμένους.
Ας μη στεγάσουμε την κοινωνική μας αξιοπρέπεια κάτω από πολιτικές προθέσεις ή επικοινωνιακές παραμορφώσεις της πραγματικότητας, που έχουν αποδειχθεί παράγοντες καταλυτικά υπεύθυνοι για την καχεξία τούτης της κοινωνίας.
Σοβαρό νόσημα είναι η φαλκίδευση των συνειδήσεων που μαθήτευσαν κοντά στον παλαιοκομματισμό, ανεξαρτήτως νέων πολιτικών προσώπων και νέων επικοινωνιακών πρακτικών. Κι αυτό είναι εμφανώς διακριτό. Ας έχουμε υπόψη μας την ηθική αλλοίωση της εγχώριας πολιτικής. Οι καλές προθέσεις και τα επιχρυσωμένα λόγια στο τέλος, συνήθως, θριαμβεύουν κι αυτό που απομένει στον πολίτη είναι η περιπλάνηση του στην περιοχή της Ουτοπίας...