Τα πάντα υποχωρούν μπροστά στο κυρίαρχο γεγονός του πολιτικού ψέματος. Και το πολιτικό ψέμα εμφανίζεται, πάντα ή σχεδόν πάντα, εναγκαλισμένο με την προσδοκία της πολιτικής "αλλαγής". Και οι αξιώσεις της κοινωνικής συνείδησης πρέπει να υποχωρήσουν στις άμεσες ανάγκες των καιροσκοπικών ελιγμών, που αντιστοιχούν με τις εκάστοτε ανάγκες των κομματικών μηχανισμών.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Αν τα αναφέρω όλα τούτα τα γνωστά και κοινότοπα είναι για να στηρίξω τη γνώμη ότι η εν πολλοίς κοινωνική ευπιστία απέναντι της συνασπισμένης πολιτικής γελοιότητας, που μετατρέπεται σε πολιτική αλητεία, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης, βρήκε τους τελευταίους καιρούς τόσα ερείσματα, που θα ήταν επικίνδυνο για την κατάσταση του τόπου να την αγνοήσουμε.
Συνέπεια της ευπιστίας αυτής είναι η συσπείρωση ομοειδών επί της ουσίας κομματικών μηχανισμών, για την άμυνα ή την επίθεση. Και τα εγχώρια κόμματα βρίσκονται ακριβώς στην ίδια ψυχολογική περιοχή και θεωρούν τον "ανήθικο" εξοπλισμό τους και την πολιτική "μυθοπλασία" προυπόθεση πολιτικής επιβίωσης.
Η ομαδοποίηση των προσδοκιών της κοινωνίας με διάφορα επικοινωνιακά "κόλπα" είναι ένα από τα δυναμικότερα όπλα της πολιτικής εξουσίας, που επιζητεί την πραγμάτωση ορισμένων σκοπών και ενεργειών χωρίς τη συνειδητή κριτική τους από μέρους των χρησιμοποιημένων ατόμων.
Η ομαδικότητα δημιουργεί την ένταση και την υστερία. Η μαζική πολιτική προυποθέτει τη νάρκη της ατομικής συνείδησης, την αδράνεια της λογικής, και ο έλεγχος των επιχειρούμενων πράξεων υποχωρεί στην υποβολή και στην κίνηση του συλλογικού ενστίκτου.
Ετσι, ο λαός τούτος βρέθηκε σε κατάσταση κατάπτωσης και χωρίς προσανατολισμό. Και στην κοινωνική κωμωδία ή τραγωδία, η πολιτική γελοιότητα και η πολιτική αλητεία, εξακολουθούν να πρωταγωνιστούν, ανεξαρτήτως της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία.
Με μεγάλους μύθους που συντηρούν την κοινωνική ευπιστία, με ασύστολα πολιτικά ψέματα, με αποκλεισμό της κρίσης του πνεύματος και της σκέψης, καθίσταται αδύνατη η πανοραμική θέα της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας.
Τα υπάρχοντα κόμματα αποτελούν μια τεραστια δεξαμενή , μια αδιάκοπη γεννήτρα μύθων και ψεμάτων, που μετατρέπουν τους πολίτες σε "συλλέκτες" οδυνηρών τετελεσμένων και οδηγούν στην κοινωνική και εθνική μιζέρια.
Και κάτι άλλο συμβαίνει που είναι χειρότερο και επιζήμιο για την κοινωνία: τα ελαττώματα των εναλλασσόμενων στην εξουσία κομμάτων καλύπτονται ή παρασιωπούνται από τα στρατευμένα στα ανομολόγητα συμφέροντα ΜΜΕ. Ετσι, χρονοτριβεί ή μάλλον εξαλείφεται η προοπτική μιας πραγματικής πολιτικής αλλαγής, που θα διευκόλυνε την επίτευξη ουσιωδών κοινωνικών επιδιώξεων.
Το βιώσαμε στη διαδρομή των τελευταίων κυβερνήσεων, και το βιώνουμε και τώρα με τον "ενθουσιασμό" των ΜΜΕ για την υποσχόμενη "πολιτική αλλαγή" του Κυριάκου Μητσοτάκη...
Γιατί μετά τα ολέθρια για την κοινωνία διαδρομή των κυβερνήσεων Καραμανλή, Παπανδρέου, Σαμαρά, με ενδιάμεσους σταθμούς υπηρεσιακές κυβερνήσεις με μαριονέττες πρόσωπα, και με αποκορύφωση την παρουσία του ανεκδιήγητου Τσίπρα στην εξουσία, για μια ολόκληρη και πλέον τετραετία, περάσαμε στο "ευέλικτο" κυβερνητικό σχήμα του Κυράκου Μητσοτάκη των 52 υπουργών και υφυπουργών και των 52 γενικών γραμματέων και ειδικών γραμματέων, χωρίς να συνοπολογιστεί ο εσμός των συμβούλων και παρασυμβούλων, αλλά και των εν δυνάμει στελεχών - κομματικών διαδρομιστών που θα επανδρώσουν όλο το εύρος της δημόσιας διοίκησης...
Δεν θα "παγιδευτώ" στην τυποποιημένη και κοινότοπη αντίληψη του "ας δούμε τι θα κάνει η νέα κυβέρνηση" κι άλλα συναφή, που δεν έχουν να κάνουν με την ουσία της δημοκρατίας ή έχουν εφαρμογή μόνο σε μια μερική άποψη της δημοκρατίας.
Θα σταθώ στην ανάγκη της αναψηλάφησης της φράσης "πολιτική αλλαγή", που εκστομίζεται κατά κόρον τις τελευταίες μέρες από χείλη υπουργικά, αλλά και απετέλεσε το σύνθημα του Κυριάκου Μητσοτάκη προεκλογικά.
Οι όποιες θεραπαινίδες της εξουσίας, αντί να αλλοιώνουν ή να στρεβλώνουν με τις πράξεις τους το περιεχόμενο των λέξεων, είναι καλύτερα να μη μιλάνε, γιατί δεν υπάρχει καμία ηθική δικαιολογία για την αλλοίωση του περιεχομένου των λέξεων και για την έλλειψη αυτεπίγνωσης, που εικονογραφεί εν τέλει την πολιτική γελοιότητα και αποκαλύπτει την "κλινική" κατάσταση μιας πολιτικής της πομφόλυγγας.