Αν και η ασκούμενη πολιτική σε τούτο τον τόπο αντηχεί "σαν χτύπος γκόγκ στα ελεύθερα πνεύματα", η αυταπάτη των πολλών μετατρέπεται σε λαγνεία για την απογυμνωμένη έκφραση της πολιτικής, αισθητικά άρτια ενίοτε, αλλά δεν παύει να έχει τη ψυχρότητα του μαρμάρου, όπως το εικονιζόμενο γλυπτό του Ναπολιτάνου γλύπτη του 17ου αιώνα, του Τζιάν Λορέτζο Μπερνίνι.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Γιατί η αμείλικτη ιστορική πορεία κατέδειξε, ότι χωρίς συπλήρωμα ψυχής, καμία πολιτική όσο κι αν ακούγεται και φαίνεται ελκυστική, δεν μπορεί να ικανοποιήσει την αξίωση του ατόμου για αλλαγή της πορείας της Ιστορίας από την ολισθηρή κάθοδο της κοινωνίας προς το δρόμο της ανόδου, χωρίς το ίδιο το άτομο να απεκλωβιστεί από τη λαγνεία της πολιτικής του αυταπάτης.
Η δυναμική και ενεργητική τούτη στάση του ατόμου, ωστόσο, απέναντι των τυφλών δυνάμεων της πολιτικής που οδηγούν προς τον όλεθρο, προυποθέτει τη συναίσθηση της αξίας του σαν παράγοντα της προόδου και συνάμα σαν ρυθμιστή της πολιτικής. Και ιδιαίτερα ο Ελληνας, χρειάζεται να παιδεύσει τη συνείδησή του στα καθήκοντα που ορθώνει, ύστερα από τόση δουλεία σε ανερμάτιστες πολιτικές και μετά το διάστημα της θλιβερής του ύπνωσης, τα τελευταία χρόνια.
Η αυτεπίγνωση πρέπει να αντικαταστήσει την αυταπάτη. Να αφυπνιστεί και να δει ότι η ασυνέπεια είναι μια μόνιμη στρέβλωση της όποιας "ελκυστικής" πολιτικής, κυρίως όταν εκφράζεται από τα ίδια πρόσωπα, έστω με άλλα προσωπεία.
Χρειάζεται η αφύπνιση του αισθήματος της ευθύνης, που θα λειτουργήσει σαν δύναμη ανασταλτική σε κάθε επιχειρούμενη πολιτική απάτη, που ενίοτε προσλαμβάνει την ειδεχθή πορφή της δουλείας.
Ανάμεσα στην ατομική μας αυτοευθύνη και στην αυταπάτη μας υπάρχει χάσμα βαθύτατο. Απουσιάζει το ενδιαφέρον για την αναζήτηση της νέας κοινωνικής ευθύνης, που είναι από τα καθήκοντα που μετέχουν του φυσικού νόμου της αυτοσυντήρησης.
Με την υπάρχουσα αυταπάτη μας, νομίζοντας ότι "αγκαλιάζουμε" το λάγνο σώμα της πολιτικής, όπως μας προσφέρεται από τους σύγχρονους τυρράνους της, αλλά στην πραγματικότητα θα νιώσουμε αργά ή γρήγορα ότι μας διατρέχει η ψυχρότητα ενός καλαίσθητου μαρμάρινου αγάλματος, συνεχίζουμε να ζούμε ημίπληκτοι και να εκχωρούμε σε τρίτους - είτε ο τρίτος είναι και η πλειοψηφία, είτε η λεγόμενη κυρίαρχη πολιτική δύναμη - με την πιο ανήθικη σύμβαση τη νομή αυτού που ανήκει δικαιωματικά σε εμάς, σαν άτομα-μονάδες και σαν μόρια συνόλου.