Γιατί, αργά ή γρήγορα, γίνεται ο πιστότερος ερμηνευτής της απογοήτευσης της κοινωνίας, για τη χρωκοπία της θεωρίας και τη διάψευση των προσδοκιών, για την αδυναμία του κομματικού μηχανισμού που χρησιμοποίησε τους ψηφοφόρους ως "κινούμενα σχέδια" προς τέρψιν των όποιων εκπροσωπούν ευκαιριακά συμφέροντα.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ο πολιτικός που διαθέτει έρμα ευθύνης και ήθους πρέπει, όταν του ζητούν την πίστη του σ' ό,τι υπόσχεται, να τους δίνει την ψυχή του. Διαφορετικά, σε σύντομο χρονικό διάτημα, απατημένος από τα ίδια του τα ψέματα, θα ατενίζει το χάος, χωρίς να είναι σε θέση να μετρά το γεωμετρικό του σχήμα.
Η διαρκής μετάθεση των ελπίδων στο μέλλον, η διαιώνιση της μεταβατικότητας, η οριστικοποίηση του προσωρινού, εναλλαγή των θυσιών της κοινωνίας χωρίς αντίκρυσμα, η περιφρόνηση των απαιτήσεων του παρόντος και η βαθμιαία αποκρυστάλλωση μιας φιλοσοφίας εγκαρτέρησης με την αόριστη υπόσχεση μια μελλοντικής ανταμοιβής που δεν είναι ποτέ ληξιπρόθεσμη, θα εξαωτλήσει όλα τα αποθέματα της υπομονής.
Και το χώρο της καλοπροαίρετης πίστης ή της απλοικής ευπιστίας θα καταλάβουν η αποθάρρυνση και η δυσπιστία των πολιτών. Ισως και η οργή. Γιατί, μετά την εκλογική νίκη της ΝΔ, αφού προηγήθηκε μια μακρά περίοδος άθλιων πολιτικών, και μετά τον επίλογο του ΣΥΡΙΖΑ, οι πολίτες έγιναν στους καιρούς αυτούς περισσότερο ανυπόμονοι.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να λειτουργήσει κάτω από την πίεση του επείγοντος και χωρίς επικοινωνιακές ανοησίες και χωρίς καμία παρακαταθήκη κομματισμού. Κι ας προσέξει κι αυτούς που τον περιβάλλουν, όπως και όσους τοποθέτησε στα υπουργικά έδρανα, για να μη βρεθεί προ δυσαρέστων εκπλήξεων, ανεξαρτήτως των "βιογραφικών" τους και μιας ισοπεδωτικής αντίληψης για την άσκηση της εξουσίας.
Και χωρίς οι παραπάνω σκέψεις να συγκροτούν πρόωρη κριτική, είναι πάγια πρακτική οι πολιτικοί να εκθέτουν σε υποψίες τις υποσχέσεις τους...