Οι εκλογές έγιναν, ο λαός μίλησε, η ΝΔ κέρδισε άνετη αυτοδυναμία, αλλά τα πράγματα δεν ήλθαν όπως τα προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις (ακόμα και τα πρώτα exit polls την Κυριακή το απόγευμα…)
- Η ΝΔ ακούμπησε το 40% (39,85 για την ακρίβεια) – κι έτσι για πρώτη φορά βρέθηκε σε τέτοια επίπεδα στα χρόνια της κρίσης.
- Και είναι το πρώτο κόμμα που παίρνει αυτοδυναμία (καθόλου «οριακή» μάλιστα) από το 2009!
- Ενώ όλα τα «νέα» κομματίδια που αναδείχθηκαν στην περίοδο της κρίσης εξαφανίστηκαν - είτε υπήρξαν «αντί-μνημονιακά» (ΧΑ, ΑΝΕΛ) είτε όχι (Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων). Εμφανίστηκαν βέβαια δύο ακόμα πιο «νέας κοπή», αλλά αυτά μόλις και μετά βίας μπήκαν στη Βουλή (Ελλ. Λύση και ΜΕΡΑ25).
Υπάρχει λοιπόν, δικαιολογημένη ανακούφιση: Ο ΣΥΡΙΖΑ έφυγε και προέκυψε κάποιου είδους «επιστροφή στην κανονικότητα»…
Εδώ όμως, τελειώνουν τα «καλά» - κι αρχίζουν τα «ανησυχητικά»…
- Πρώτον, το ποσοστό που «κατάφερε» ο ΣΥΡΙΖΑ (31,53%) ήταν απροσδόκητα μεγάλο!
Δεν το «έπιασαν» οι δημοσκοπήσεις. Ποιες δημοσκοπήσεις; Ούτε καν τα exit polls την Κυριακή το απόγευμα! Γύρω στις 7:30 έδιναν «κεντρική εκτίμηση»: 40% ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ 28%! Η ΝΔ άγγιξε το 40%. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε κατά πολύ το 28 κι έφτασε στο 31,5%!
- Δεύτερον, η διαφορά ανάμεσα στα δυο πρώτα κόμματα είναι «σεβαστή» (όση περίπου ήταν και το 2015), αλλά σε καμία περίπτωση δεν έφτασε να είναι «η μεγαλύτερη που έχει υπάρξει ποτέ»…
Το ρεκόρ διαφοράς των δύο πρώτων έχει σημειωθεί το 1981 (12%) και έχει «προσεγγιστεί» ξανά το 2099 (11%) - και τις δύο φορές υπέρ του ΠΑΣΟΚ.
Την Κυριακή το απόγευμα η «κεντρική τιμή» της διαφοράς που δινόταν από τα exit polls εκείνη τη στιγμή (Δριμυώτης) ήταν 40-28=12 ποσοστιαίες μονάδες, δηλαδή σε ιστορικό υψηλό! Όμως τελικά έκλεισε στο 8,3%...
Καλή διαφορά, ασφαλώς, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τιμωρήθηκε ούτε μπήκε «στη ζώνη του λυκόφωτος». Όχι από το αποτέλεσμα των εκλογών τουλάχιστον…
* Να σημειωθεί ότι όσο πλησιάζαμε προς τις εκλογές η δημοσκοπική εκτίμηση της διαφοράς μεγάλωνε: Είχε ξεπεράσει τις 12 μονάδες, είχε ξεπεράσει και τις 13,5 μονάδες, είχε «αγγίξει» και τις 15,5 μονάδες!
Τελικά, όμως, περιορίστηκε στις 8,3 μονάδες.
* Προσέξτε και κάτι ακόμα: Έγινε το αντίθετο ακριβώς απ’ ό,τι στις ευρωεκλογές, ένα μήνα πριν…
- Στις ευρωεκλογές πολλοί περίμεναν γύρω στις 5 μονάδες διαφορά (κάποιοι γύρω στις 3) και κανείς πάνω από 9 μονάδες. Τελικά η διαφορά έκλεισε στις 9,3 – πολύ παραπάνω απ’ ό,τι την περίμεναν…
- Στις εθνικές εκλογές όλοι περίμεναν πάνω – έως πολύ παραπάνω - από τη διαφορά των ευρωεκλογών. Τελικά έκλεισε λίγο χαμηλότερα…
- Το βράδυ των ευρωεκλογών, το «κάτω όριο» του ΣΥΡΙΖΑ στα exit polls έπεφτε συνεχώς χαμηλότερα (από το 25, στο 24) και τελικά έκλεισε πιο κάτω κι από το τελευταίο «κάτω όριο» (23,8%!
- Το βράδυ των εκλογών, έγινε το ανάποδο: το «άνω όριο» του ΣΥΡΙΖΑ ανέβαινε συνεχώς (27-30 ύστερα 28 -30,5), για να κλείσει τελικά αισθητά πιο πάνω και από το τελευταίο «άνω όριο» (31,5%)…
Τι ακριβώς έγινε και κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά στις εθνικές εκλογές, να ξεπεράσει όλες τις προβλέψεις (κι ας μη κατάφερε – ούτε καν πλησίασε – να ανατρέψει το αποτέλεσμα);
Απλούστατα τις τελευταίες 10 μέρες ο Τσίπρας άκουσε το πολιτικό του ένστικτο (όχι τους επικοινωνιολόγους) και όξυνε τις επιθέσεις του! Στόχος του να φέρει κόσμο να τον ψηφίσει, δηλαδή να ενεργοποιήσει την «δεξαμενή» των οπαδών του, αδιαφορώντας για το τι θα κάνουν όλοι οι υπόλοιποι!
Το σχέδιο του ήταν απλούστατο. Αλλά συνήθως αυτά βγαίνουν…
Αυτό-προσκαλέστηκε στο ΣΚΑΙ, βγήκε και τους προσέβαλε στα μούτρα τους, έδειξε ότι έχει το θράσος να πάει να τους τα «χώσει» μέσα «στο σπίτι τους» - όπου ήταν ιδιαίτερα ακραίος και προκλητικός - το διαφήμισε όσο πάει, και ύστερα κινδυνολόγησε έναντι των αντιπάλων του. Έδωσε κουράγιο στους καταπτοημένους οπαδούς του. Και τους «κινητοποίησε»…
Από την άλλη πλευρά, η ΝΔ επαναπαύθηκε στην θετική προβολή του …«προγραμματικού λόγου»!
Που στην τελική ευθεία των εκλογών συνήθως αποδίδει… ΤΙΠΟΤΕ!
Είναι σαν να στέλνεις φαντάρους στη μάχη δίνοντάς τους… «ηρεμιστικά»!
Το «ζητούμενο» στο τέλος είναι να ξεσηκώσειςτον κόσμο να πάει να ψηφίσει. Κι εμείς δεν τους ξεσηκώσαμε!
Όταν δίνεις δίωρη συνέντευξη στην τηλεόραση, μιλώντας για προγραμματικές λεπτομέρειες, που οι περισσότεροι δεν τις καταλαβαίνουν – και δίκιο να έχεις επί της ουσίας, το χάνεις (επί της «διαδικασίας»)!
Αυτό δεν είναι επιτυχημένη προεκλογική εκστρατεία…
Ιδιαίτερα όταν ο αντίπαλός σου γυρνάει τις πόλεις, μιλάει μπροστά σε άδεια καθίσματα, αλλά φανατίζει συνεχώς το κοινό του, πότε καταγγέλλοντας το… «γιό του αποστάτη», πότε κινδυνολογώντας ότι… «ο Μητσοτάκης θα σας γυρίσει στο μεσαίωνα» (!), πότε ψευδολογώντας ότι βρήκε τάχα «άδεια ταμεία» ενώ εκείνος αφήνει πίσω του «γεμάτα ταμεία» (εννοώντας το «μαξιλάρι» από δανεικά) και κανένας δεν μπήκε στον κόσμο να τα διαψεύσει…
Πράγματι, όλα αυτά έμεναν αναπάντητα κι εμείς να καμαρώνουμε ότι… «δεν θα πέσουμε στο επίπεδό του» και «δεν θα διχάσουμε την κοινωνία»!
Τελικά η κοινωνία δεν διχάστηκε…
Απλώς ο Τσίπρας συσπείρωσε τους δικούς του.
Κι εμείς… ξενερώσαμε τους δικούς μας.
Ή τουλάχιστον τους «χαλαρώσαμε»…
Ναι, ασφαλώς, παρ’ όλα αυτά ήταν μεγάλη επιτυχία το 39,85%!
Αλλά μην ξεχνάμε πως αυτό ήλθε μετά από 4,5 χρόνια που ο Τσίπρας τα έκανε μαντάρα - και στην αρχή και μετά -και με τα capital controls και με την υπέρ-φορολόγηση, και με τα μνημόνια που έφερε και με το Μακεδονικό που ξεπούλησε και με το Μάτι και και και…
--Το ποσοστό που φέραμε (39,85%) ΔΕΝ ήταν μέτρο της δικής μας «επιτυχίας». Ήταν μέτρο την συνολικής αποτυχίας του Τσίπρα!
--Αλλά και το ποσοστό που έφερε ο Τσίπρας (31,53%) ήταν μέτρο της δικής μας «αποτυχίας» να τον στείλουμε ακόμα χαμηλότερα, ύστερα από τη χειρότερη διακυβέρνηση που υπήρξε ποτέ!
Είναι βασική αρχή και της επικοινωνιακής αντιπαράθεσης και της πολιτικής σύγκρουσης και της στρατιωτικής σύγκρουσης και του story telling και της μουσικής σύνθεσης: το climax timing.
Δηλαδή πότε και πώς επιλέγεις να κάνεις την τελική σου «κλιμάκωση».
Το μόνο που δεν δικαιούσαι να κάνεις, είναι να χαλαρώνεις εσύ (και να χαλαρώνεις τον κόσμο) πριν το τέλος.
Κι έτσι ο Τσίπρας φανάτισε ή φόβισε και έφερε όσους μπορούσε να φέρει.
Ενώ οι δικοί μας μάλλον αδράνησαν…
Προσέξτε: τα ποσοστά είναι λίγο παραπλανητικά.
Τους απόλυτους αριθμούς να κοιτάτε…
Χθες που έχασε, ο Τσίπρας πήρε μόλις 61 χιλιάδες παραπάνω, απ’ ό,τι είχε πάρει ο Σαμαράς το Γενάρη του 2015, όταν έχασε κι εκείνος.
Δηλαδή ουσιαστικά τα ίδια…
Με τη μόνη διαφορά πως, όταν έχασε ο Σαμαράς όλοι έπεσαν να τον φάνε – και ο Τύπος και οι δικοί του – ενώ όταν έχασε ο Τσίπρας (με το ίδιο εκλογικό αποτέλεσμα ουσιαστικά) όλοι έσπευδαν να διαβεβαιώνουν ότι «σταθεροποίησε το κόμμα» του - αλλά και τη θέση του μέσα στο κόμμα του!
--Επαναλαμβάνω: χθες ο Τσίπρας έχασε με 1,781 χιλιάδες ψήφους.
Και ήταν μεγάλη «επιτυχία σταθεροποίησής» του.
--Τον Ιανουάριο του 2015 ο Σαμαράς είχε χάσει με 1719 χιλιάδες ψήφους. Κι όλοι ζητούσαν «την κεφαλή του επί πίνακι»…
Κάτι δεν πάει καλά, έτσι;
Επίσης συγκρίνουν οι πάντες «ποσοστά» παραβλέποντας κάτι πολύ ουσιαστικό: Ότι η συμμετοχή φέτος ήταν αφύσικα μικρή.
Είχαμε συμμετοχή 5.649 χιλιάδων ψηφοφόρων - για πρώτη φορά μικρότερη κι από τη συμμετοχή στις ευρωεκλογές πριν ένα μήνα!
Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ!
Πάντα στις ευρωεκλογές πάνε αισθητά λιγότεροι απ’ ό,τι στις εθνικές εκλογές να ψηφίσουν. Εδώ έγινε το ανάποδο…
Προφανώς όλοι χαλάρωσαν - μόνον ένας έφαγε τον κόσμο: ο Τσίπρας! Φανάτισε τους δικούς του και τους κατέβασε να ψηφίσουν.
Κι έτσι προέκυψε αποτέλεσμα που δεν το περίμενε κανείς.
Και πώς τον «τιμώρησαν» όλοι οι οπαδοί του «ήπιου κλίματος» και της «συναίνεσης», που φανάτισε τον κόσμο του;
Του… αναγνώρισαν ότι είναι «κύριος πόλος» της κεντροαριστεράς και ότι «σταθεροποίησε» τη θέση του…
Δηλαδή, για να καταλαβαίνουμε:
--Μας λένε πως όταν ο Τσίπρας φανατίζει τον κόσμο («εμείς θα τους τελειώσουμε ή αυτοί θα μας τελειώσουν») και κερδίζει, τότε οργιάζει για πέντε χρόνια, τα κάνει μπάχαλο και κυριαρχεί παντού.
--Όταν φανατίζει τον κόσμο και, παρ’ όλα αυτά, χάνει– αλλά μειώνει τις απώλειές του την τελευταία στιγμή – αναγορεύεται… σε «κυρίαρχο της αντιπολίτευσης» και απαιτεί «να μην υπάρξει μισαλλοδοξία από τη δεξιά»!
Και τον σιγοντάρουν οι πάντες!
Δηλαδή να μη ψαχτούν τα σκάνδαλά του, γιατί αφού πήρε 31,5%!
Αυτό υπονοούν;
Ούτε να το σκέφτονται!
Δεν χρειαζόταν να «διχάσουμε» την κοινωνία για να εξουδετερώσουμε την «αντεπίθεση διαρκείας» του Τσίπρας των τελευταίων 10 ημερών.
Απλώς έπρεπε να του αντεπιτεθούμε σε όλα τα μέτωπα διαψεύδοντας τα ψέματά του και αποκαλύπτοντας την πραγματικότητα της άθλιας πολιτικής του – όπως έχουμε και υποχρέωση.
Αυτό θα έφερνε περισσότερους δικούς μας να ψηφίσουν και θα έκοβε τη φόρα των δικών του που ήταν ήδη φοβισμένοι και αναθάρρησαν.
Όλοι περίμεναν χθες, τουλάχιστον 250 με 500 χιλιάδες περισσότερους ψηφοφόρους (5,9 με 6,2 εκατομμύρια, αντί για τα 5,65)! Τόσοι ψήφισαν τον Ιανουάριο του 2015. Τόσοι ψήφισαν στο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015- για να μη λένε κάποιοι ότι η αποχή φέτος ήταν κυρίως «εποχιακή». Και το βλακώδες δημοψήφισμα τέτοιες μέρες του Ιουλίου έγινε - και πήγαν να ψηφίσουν σχεδόν μισό εκατομμύριο παραπάνω!
Είναι αυτοί που δεν φέραμε εμείς! Είναι αυτοί που μπορούσαν να εκτοξεύσουν τη διαφορά στις 15-16 μονάδες – μειώνοντας αντίστοιχα τα ποσοστά του Τσίπρα…
--Ένα πρώτο συμπέρασμα: Μια εκλογική αναμέτρηση κρίνεται και στις τελευταίες δέκα μέρες. Όχι μόνο από το ποιοι αναποφάσιστοι θα πειστούν, αλλά - κυρίως πλέον - από το ποιοι θα πάνε να ψηφίσουν και ποιοι θα «χαλαρώσουν».
Αυτό ισχύει ΚΑΙ όταν η εκλογική μάχη κρίνεται ως «ντέρμπι» ΚΑΙ όταν υπάρχει βεβαιότητα νικητή, αλλά θα παίξει ρόλο και η διαφορά…
--Δεύτερο συμπέρασμα: Δεν είναι αλήθεια ότι οι δικοί μας εφησύχασαν με τη βεβαιότητα της νίκης μετά τις ευρωεκλογές. Αν στις ευρωεκλογές ήταν μικρή η διαφορά θα φοβούνταν και δεν θα πηγαίναν να ψηφίσουν από απαισιοδοξία-ηττοπάθεια! Τώρα που η διαφορά ήταν μεγάλη υπέρ μας… «εφησύχασαν» και δεν πήγαν από «υπερβολική αισιοδοξία»;
Προφανώς κάτι δεν πάει καλά με αυτό το «συλλογισμό».
Ένα κόμμα εξουσίας πρέπει να ξεσηκώνει τους ψηφοφόρους του είτε πάει για νίκη (ώστε να τη διευρύνει) είτε πάει για ντέρμπυ (ώστε να το κερδίσει, έστω και «στο τσάκ»).
Εμείς τους «χαλαρώνουμε» γιατί πιστεύουμε στα «ήπια πολιτικά ήθη» απέναντι στους… αδίστακτους!
Το υποστηρίζουν οι «επικοινωνιολόγοι» παγίως– που δεν καταλαβαίνουν από «μάχιμη πολιτική»…
Κάτι δεν πάει καλά (με μας - σε αυτή την περίπτωση)…
--Τρίτο συμπέρασμα: το αν θα «κυριαρχήσει» ο Τσίπρας στο χώρο της (κεντροαριστερής) αντιπολίτευσης, θα κριθεί, όχι μόνο από το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά και από δύο άλλα πράγματα: Πώς θα αντιδράσει στις νομοθετικές πρωτοβουλίες της νέας Κυβέρνησης, και τι θα βρεθεί σε βάρος του στις «όζουσες» υποθέσεις που αφήνει πίσω του (από τον Πετσίτη και τη ΔΕΗ, ως την Τράπεζα Αττικής και τη σκευωρία Novartis).
Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι ο Τσίπρας θα είναι «πράος» και «διευκολυντικός «στις μεταρρυθμίσεις; Δεν το νομίζω…
Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι δεν θα βρεθεί τίποτε εναντίον του στα σκάνδαλα της 5ετίας του. Για να ακούσουμε…
Υπάρχει κανείς που νομίζει ότι με το 31,5% τα «καθαρίζει» όλα και παίρνει «άφεση αμαρτιών» για να αρχίσει… τα ίδια που έκανε πριν το 2015;
Επίσης δεν το νομίζω...
Επομένως μη προεξοφλούν κάποιοι ότι «εγκαταστάθηκε νέος δικομματισμός»!
Θα βρεθούν προ εκπλήξεων…
ΥΓ. Σε κάποια δραματική ελληνική ταινία του 1970 («Ορατότης Μηδέν»), ο Νίκος Κούρκουλος περιγράφει μέσα στο δικαστήριο τη στιγμή ενός πολύνεκρου ναυαγίου που ο ίδιος έζησε στο μηχανοστάσιο του μοιραίου πλοίου. Και ξαφνικά κραυγάζει: «όχι άλλο κάρβουνο»!
Είναι η μαρτυρία ενός παραγγέλματος που δεν δόθηκε την κρίσιμη, ώστε να αποτρέψει το ατύχημα. Και ο λέβητας του πλοίου έσκασε!
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Σήμερα οι λέβητες των πλοίων δεν σκάνε έτσι εύκολα. Αν γυριζόταν σήμερα το φιλμ ο πρωταγωνιστής θα κραύγαζε:
--Όχι άλλους «επικοινωνιολόγους» - να υποκαθιστούν την Πολιτική!