 |
| PublicDomainPictures / pixabay |
Κάποτε στην Ελλάδα γίνονταν εκλογές με κεντρικό φόντο τη Μεγάλη Ιδέα. Άλλοτε το διακύβευμα ήταν το αν η χώρα θα συνέχιζε μια εκστρατεία ή όχι για να απελευθερώσει τα σκλαβωμένα παιδιά της.
Του Στρατή Μαζίδη
Τα χρόνια πέρασαν. Η κοινωνία άλλαξε. Ο λαός έμαθε στην άνεση, στην εξασφάλιση του σίγουρου μισθού δια του διορισμού, στο από νωρίς άραγμα, στην ανάθεση εργασιών που κάποτε έκανε μόνος του σε τρίτα χέρια.
Για όλα αυτά και πολλά άλλα ήρθε εδώ και χρόνια η ώρα του λογαριασμού. Οι πολιτικοί (είτε χώροι είτε πρόσωπα) που συνέβαλαν δραματικά σε αυτήν την κατηφορά, ούτε αυτοκριτική έκαναν, ούτε ανέλαβαν την ευθύνη τους, ήτοι να αποσυρθούν και να παραδώσουν τη χώρα σε νέες δυνάμεις (ο ΣΥΡΙΖΑ με το σχεδόν όλον ΠΑΣΟΚ μέσα δε θεωρείται νέα δύναμη).
Τα αναγκαία βήματα για να γιατρέψουμε τη χώρα δεν έγιναν. Είχαν πολιτικό κόστος. Κανένας δεν ήθελε να το αναλάβει. Απεναντίας συντηρήθηκε (2010-2015) και διογκώθηκε (2015-2019) μια άρρωστη κατάσταση σε τέτοιο βαθμό ώστε ο κόσμος έγινε νοικάρης στα σπίτια του, πληρώνει πανάκριβα τα στοιχειώδη, περιορίζεται πια μόνο στα βασικά.
Σε αυτά τα βασικά, ίσως και λιγότερα από αυτά, επιχειρούν να τον εγκλωβίσουν και τώρα. Να ψηφίσουμε το λιγότερο κακό. Προέχει να φύγουν αυτοί, μας λένε. Ας σκεφτούμε όμως πόσο αποτυχημένοι ήταν οι προηγούμενοι, ώστε τελικά να φτάσουμε στο σημείο να μας κυβερνήσουν κι αυτοί.
Το λιγότερο κακό δεν αποτελεί επιλογή. Αποτελεί κατάντημα.