 |
| geralt / pixabay |
Και με τη μακάρια ευπιστία και εμπιστοσύνη μας σ' ένα σαθρό πολιτικό σύστημα, που απλώς αλλάζει προσωπεία, τον εαυτό μας κοροιδεύουμε και επιτείνουμε την ουτοπία.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η περιλάλητη και περιμάχητη άποψη "αυτούς έχουμε, κι αυτούς ψηφίζουμε", δεν τοποθετείται στο επίπεδο της κοινωνιολογίας. Τοποθετείται στο καθαρά ψυχολογικό επίπεδο. Κάποιες φορές στο επίπεδο της ψυχοπαθολογίας. Και η αντιμετώπιση μιας τέτοιας τάσης και στάσης δεν μπορεί να είναι ορθολογική, για τον απλούστατο λόγο πως η ίδια η ύπαρξη του επαναλαμβανόμενου προβλήματος φανερώνει πανηγυρικά το ναυάγιο του ορθού λόγου. Φανερώνει την άγονη προσδοκία των φρενοβλαβών.
Η πορεία μας τα τελευταία χρόνια μέσα από τραγελαφικές πολιτικές και με "πρωτεργάτες" πρόσωπα αμφιβόλου ήθους και ικανότητας, το δείχνει με αρκετή πειστικότητα. Μια κοινωνική στάση και αντίδραση, που εικονογραφεί ένα είδος "σχιζοφρένειας", που προσδιορίζει το νευρικό σύστημα της ίδιας της κοινωνίας.
Μια τετοια άποψη του γράφοντα μπορεί να σκανδαλίζει. Ομως, τα ίδια τα γεγονότα που διαμορφώνονται κάθε φορά με την επίφαση της "αλλαγής", οδηγούν σε ασφαλή συμπεράσματα και προοδευτικά αντικρούουν τις πιθανές αντιρρήσεις.
Όσο τούτη η κοινωνία δεν βλέπει κατάματα το πρόβλημα, όσο αντιμετωπίζει τις καταστάσεις με την έκσταση των περιστρεφόμενων δερβίσηδων, τόσο και απομακρύνεται από το επείγον χρέος της να δώσει ένα τέλος στην πολιτική κοροιδία με την όποια "φυσιογνωμία" κι αν εμφανίζεται και μετατρέπει το εφικτό σε ανέφικτο και την ελπίδα σε πλάνη.
Ένας ολόκληρος λαός υποχείριο εκείνων τους οποίους η αποδεδειγμένη πολιτική βλακεία και το ευκαιριακό συμφέρον συντηρούν μια σχεδόν παγιωμένη κατάσταση δίχως ελπίδα γλυτωμού για την κοινωνία.
Αν χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας, αντί να χρησιμοποιούμε το θυμικό μας, για να διορθώσουμε τα ελαττώματα του μυαλού μας, μπορεί να αποδειχθεί ένα χρήσιμο εγχείρημα.
Μύθος απατηλός, δημιουργημένος από τους τεχνίτες των πολιτικών ακροβατισμών, ότι "αυτή είναι η κατάσταση" και "τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει". Μας κατάντησαν να είμαστε δεμένοι μ' έναν αόρατο αλλά και άρρηκτο ομφάλιο λώρο με το πολιτικό ψέμα.
Σημασία δεν έχει ποιοι εναλλάσσονται στην εξουσία. Εχει αποδειχθεί τόσες φορές ότι τις προσδοκίες των πρώτων εβδομάδων διαδέχεται η καταθλιπτική πραγματικότητα, την οποία ωστόσο δεν θέλουμε να παραδεχθούμε ότι είναι βαρύφορτη και από τη δική μας ευθύνη.
Και σαν κοινωνία της μακάριας προσδοκίας, υπάρχει ο κίνδυνος να "πεθάνουμε της πείνας", καθώς προσβλέπουμε στο παντεσπάνι που με λόγια επιχρυσωμένα μας υπόσχονται, ενώ θα μας λείπει το ψωμί.
Ω ιλαροτραγωδία της μοίρας μας!