Αποδεικνύουμε ότι γεννηθήκαμε από τη μήτρα του φόβου, ενίοτε και του τρόμου. Και στην προσπάθειά μας να μην εκτεθούμε, να διατηρήσουμε ή να εξασφαλίσουμε το "βολικό" πλαίσιο, έστω μιας ανούσιας ζωής, η καθημερινότητά μας σημαδεύεται από τον τρόπο της φοβικής σκέψης και της έκφρασης.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Μπαίνουμε στη μήτρα της καθημερινότητας εν φόβω, διανύοντας με τρομαγμένη συνείδηση τη διαδρομή των δύο άκρων της αβύσσου. Βιαζόμενοι και καταπιεζόμενοι, βιάζοντες και καταπιέζοντες, επισείουμε το φόβο της καθημερινότητας, για να έχουμε την ισορροπία του φόβου, τη ψευδαίσθηση ή και τη λαγνεία της ελευθερίας.
Ετσι στήνουμε τις δικές μας θηλιές στο δικό μας λαιμό, αλλά και στο λαιμό των άλλων. Φόβος, λοιπόν. Μόνο φόβος. Νόμιμα, παράνομα, μεταφυσικά, πολιτικά, οικονομικά, κομματικά, εθνικά κι όποιος αντέχει.
Φόβος και τρόμος. Το κράτος είναι ο πρώτος, αλλά ήρεμος και αναγκαίος τρομοκράτης. Ο Κοραής λέει πως "Η δικαιοσύνη είναι μια αναγκαία αδικία". Και εννοεί φυσικά τη δικαιοσύνη των νόμων, που η καθολική τους ισχύ εμπεριέχει την αδικία, έστω κι αν ο νομοθέτης έχει την καλύτερη πρόθεση.
Πριν από τον φόβο προηγείται η εντολή, η απαίτηση. Με την αμφισβήτηση της εντολής και την απόρριψη της απαίτησης ακολουθεί η πράξη του φόβου ή και του τρόμου. Στην ενδιάμεση διαδρομή υπάρχει η καταπιεσμένη κι άλλοτε εξεγερμένη βούληση. Ο μεταφυσικός φόβο, άγνωστος στους πρωτόπλαστους, δεν τους απέτρεψε από την παρακμή. Μετά ο φόβος της ενοχής ή του νόμου τιμωρία, έγινε καθεστώς.
Η άρση του μεταφυσικού φόβου, ξυπνάει τον κοινωνικό και πολιτικό φόβο. Από τον Αννα στον Καιάφα, από το φονικό στην πληρωμή, είναι η καθιερωμένη ανθρώπινη διαδρομή. Και τη γαλήνη μας με τον τρόμο της κόλασης κερδίζουμε!
Αυτή η γαλήνη του τρόμου...Τίποτα δεν λειτουργεί χωρίς τη σύνθεση του φόβου.
Για χρόνια ως κοινωνία βιώνουμε σε πολιτικό επίπεδο την έξαρση του φόβου ενός λαού, που οδηγήθηκε από σκανδαλώδεις πολιτικές στο περιθώριο της Ευρώπης, επαίτης της επιβίωσής του. Για τους μη γνωρίζοντες, ωστόσο, ο κοινωνικός φόβος, όπως κι αν εμφανίζεται, δημιουργεί ανδράποδα, αποχαυνώνει και εκμαυλίζει.
Ο πολίτης που φοβάται δεν μπορεί να υποστηρίξει ό,τι αποτελεί ηθική προσωπικότητα. Με το φόβο δεν μπορούμε να μιλάμε για αυτονομία συνείδησης. Μια κοινωνία δεν μπορεί να συγκροτείται ως οργανικό όλον γύρω από το φόβο, γιατί μοιραία αργά ή γρήγορα διασκορπίζεται.
Βιώνει ο Ελληνας την πολιτική φοβία σε μια κατ' επίφαση δημοκρατία. Γιατί η δημοκρατία δεν ψεύδεται, δεν φανατίζει, δεν εκφοβίζει, ούτε ανέχεται εκβιαστικά πολιτικά διλήμματα. Είναι πράξη ελεύθερη και αβίαστη, διαρκές αίτημα διαλόγου.
Η Ελλάδα κατάντησε φιδότοπος, όπου ανθρωποειδή φίδια της πολιτικής πονηρίας, όχι απλώς τα βρίσκουν για τη νομή της εξουσίας, αλλά χωρίς οίκτο και με διάφορες ευρεσιτεχνίες, προσπαθούν να επιβληθούν στη συνείδηση του λαού. Και το καταφέρνουν περίφημα!
Αυτή η φοβερά αναρχούμενη και "υπερωριακή" πολιτική τρομοκρατία, όπως κατά διαστήματα εκδηλώνεται, ονομάζεται χαριτωμένα εθνική προσπάθεια ή πολιτική "αλλαγή" ή και εμφανίζεται με τις "ξεθωριασμένες" ιδεολογικές αποχρώσεις...