Εξαιρετικό και πλήρως κατατοπιστικό άρθρο από το Σαββα Βλάσση στο περιοδικό «Δούρειος Ίππος» για την επιχειρούμενη περαιτέρω επαύξηση των δυνατοτήτων του ΠΝ. Έχω όμως μερικές ενστάσεις όχι στο άρθρο αλλά στις προτεραιότητες των εξοπλισμών.
Στρατηγός εα, Επίτιμος Α/ΓΕΕΘΑ,
πρώην Πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Τα περί συμμετοχής και συμπαραγωγής με Γαλλία και κυρίως με ΗΠΑ για αδοκίμαστα μικρά στη πραγματικότητα σκάφη επιφανείας, θεωρώ ότι εκτός από άλλοθι αδράνειας απέναντι σε μια πιεστική πραγματικότητα, είναι απλά η προετοιμασία μας για ένα ακόμα λάθος που θα πληρώσουμε ακριβά, απλά για να φανούν κάποιοι αρεστοί ή να μη ξεβολευτούν.
Ασφαλώς όλα αυτά τα σχέδια συμμετοχής με ΗΠΑ και Γαλλία μπορούν εφόσον είναι οικονομικά ανεκτά, να προχωρήσουν στα πλαίσια ενός μακροπρόθεσμου σχεδιασμού για το ΠΝ κοντά στο 2035 σε αντικατάσταση μονάδων που ήδη υπάρχουν. Αυτή είναι η διάσταση τους. Η λύση για το σήμερα όμως είναι μόνο στην απόκτηση με παραχώρηση 2-3 αντιτορπιλικών Arleigh Burke με ΑΑ δυνατότητα έστω και περιορισμένη, σε σχέση με το USN, με τα οποία και θα βγούμε στη Μεσόγειο.
Το προσπαθούμε με τις ΗΠΑ χωρίς επιτυχία από 2012. Ίσως τώρα είναι η ευκαιρία. Αυτό είναι το ζητούμενο και αυτό είναι το στοίχημα. Αυτά είναι τα «ξύλινα τείχη». Το ΠΝ πρέπει να έχει απόλυτη προτεραιότητα στα εξοπλιστικά, όχι όμως όπως το καταλαβαίνει το ίδιο, δηλαδή μόνο με ποιοτική βελτίωση των υφιστάμενων δυνατοτήτων του, αλλά κυρίως με ποσοτική αύξηση και επέκταση όλων των δυνατοτήτων του και φυσικά αύξηση των μονάδων κρούσεως και των ιπτάμενων πλατφορμων.
Το «Μέγα της θαλάσσης Κράτος» δεν έχει άλλες δικαιολογίες για να μην υλοποιηθεί. Δηλαδή περισσότερα πλοία, περισσότερα αεροπλάνα και drones και περισσότερες δυνατότητες. Για τα ΥΒ το καταφέραμε από το 2013 και στη συνέχεια το 2015 και 2016. Το ΠΝ όμως θεωρώ ότι ουσιαστικά διαφωνεί μ αυτή την επαύξηση των δυνατοτήτων του ιδίως σε μονάδες επιφανείας και ιπτάμενες πλατφόρμες γιατί θα αναγκαστεί να αναλάβει αυξημένο επιχειρησιακό έργο, να αφήσει πίσω του το δόγμα Κουντουριώτη (ήδη 100 χρόνια από τότε που το Θ/Κ «Αβερωφ» μας έδινε τη νίκη στους Βαλκανικούς πολέμους) και να επεκταθεί, μετακινηθεί και διασπαρεί χωροταξικά απομακρυνόμενο από το Λεκανοπέδιο και τη Σαλαμίνα. Το τι θέλει το ΠΝ όμως πρέπει να μας είναι αδιάφορο.
Ο Εθνικός Αμυντικός Σχεδιασμός πρέπει να αφορά τα εθνικά και όχι τα κλαδικά συμφέροντα. Η κυριαρχία στις θάλασσες ήταν πάντα ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του Έθνους. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας. Το ΠΝ και οι ελληνικές ΕΔ οφείλουν να προσαρμοστούν στις νέες επιχειρησιακές απαιτήσεις του ευρύτερου γεωπολιτικού μας χώρου. Οι εξελίξεις είναι ταχύτατες και δεν πρέπει να μας προλάβουν και να μας βρουν απροετοίμαστους, όπως συμβαίνει συχνά (ευτυχώς όχι πάντα). Φαίνεται ότι η νέα κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει μια καινούργια αρχή. Οφείλει να προσπαθήσει να την κάνει και στην εθνική Πολιτική και Στρατηγική προσέγγιση. Δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη και καθυστερήσεις.