Χθες ήταν να πάμε βόλτα με τη βάρκα ενός φίλου. Ωστόσο το φουσκωτό το είχε πάρει πάλι ο...συνέταιρος ο οποίος μας έκανε τελικά τη χάρη να το επιστρέψει λίγο πριν τις οκτώ. Πάνω στα νεύρα και την κουβέντα, του λέω καλά ρε παιδί μου, ένα φουσκωτό και το πήρες ρεφενέ;
Του Στρατή Μαζίδη
Μοιραζόμαστε το τεκμήριο και τα ετήσια έξοδα, μου λέει. Είχα την αίσθηση ότι το τεκμήριο αφορά τα καμπινάτα σκάφη και πάνω από 7 μέτρα. Ήμουν λάθος και όχι μόνο αυτό αλλά όπως διάβασα, αν έχεις πχ μια βάρκα μήκους 5,01 μέτρων λογίζεται 6 μέτρα και εμπίπτει στα τεκμήρια. Όσο για τα ετήσια έξοδα, κάτι δηλαδή σαν τα τέλη κυκλοφορίας; Ένα 500ρικο. Κι αυτά για ένα απλό, όχι μεγάλο φουσκωτό.
Δεν ξέρω αν έχετε δει ποτέ αγγελίες αλλά πραγματικά η αγορά ενός μεταχειρισμένου φουσκωτού δεν αποτελεί κάτι το απλησίαστο. Ακόμη και καμπινάτα ταχύπλοα μπορεί να βρει κανείς σε προσιτές τιμές αν διαθέτει έναν κουμπαρά.
Τα πάντα σε αυτή τη ρημαδοχώρα μεταφράζονται σε κρυφά εισοδήματα, χρήματα και φόρους. Τώρα βέβαια θα πει κανείς ότι η ΝΔ προλέγει την κατάργηση των τεκμηρίων. Ναι σωστά αλλά όχι για τον ορθό λόγο, επειδή αποτελούν παραλογισμό που πνίγει και εμποδίζει την αγορά όπως πχ με τα αυτοκίνητα όπου κάποιοι από πάθος στερούντο τα πάντα για να έχουν το αμάξι που θέλουν. Το πράττει διότι φέρνει ένα πολύ χειρότερο καθεστώς μέσω του περιουσιολογίου, αυτού του οικονομικού ολοκληρωτισμού-φασισμού, που θα αποδειχθεί στην πράξη πολύ χειρότερο των τεκμηρίων.
Αλλά για να κλείσουμε, το ερώτημα είναι το εξής. Σε μια χώρα συνώνυμη της θάλασσας, είναι
δυνατόν το μεράκι για μερικές βόλτες το χρόνο, για ένα ψαροτούφεκο, μια κάθετη, για
λίγο φρέσκο ιωδιούχο αέρα να αποτελούν τεκμήριο; Είναι πλούτος η ανάγκη να καθαρίσεις το μυαλό σου από τις σκοτούρες; Συνιστά πολυτέλεια;