Η θέση της χώρας μας γύρω από τον πόλεμο της Συρίας υπήρξε γενικώς ασφαλής και θολή με κατά καιρούς δηλώσεις για τον πόλεμο και υπέρ της ειρήνης.Ουδέποτε στη χώρα μας ασχοληθήκαμε σε κυβερνητικό επίπεδο πως και γιατί ξεκίνησε ο πόλεμος στην πολύπαθη χώρα. Ούτε αναλάβαμε πρωταγωνιστικό ρόλο όσον αφορά τη βοήθεια προς τους υπό διωγμό Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής.
Του Στρατή Μαζίδη
Απεναντίας υπακούαμε στα κελεύσματα, κάτι που δεν έκαναν όλες οι χώρες της Ευρώπης. Κλείσαμε την πρεσβεία μας το 2012, διώξαμε τη Σύρια πρέσβειρα και γίναμε εντελώς ρεζίλι το καλοκαίρι του 2013 όντες οι μόνοι μαζί με τους Αλβανούς που ταχθήκαμε υπέρ στρατιωτικής επέμβασης μετά τα γεγονότα στην Γκούτα, τα οποία έγιναν πολύ διαφορετικά από ότι παρουσιάστηκαν.
Ακόμη και σήμερα μιλάμε για πρόσφυγες την ώρα που από τα τέλη του 2016 με την απελευθέρωση του Χαλεπίου, το σπάσιμο της πολιορκίας του Ντέιρ Εζορ το 2017 και την εξασφάλιση των βασικών αστικών κέντρων, η ελεύθερη Συρία ηρεμεί, ανοικοδομείται καθημερινά και οι πραγματικοί πρόσφυγες επιστρέφουν.
Αυτοί που φεύγουν τώρα (αλλά και από όταν φάνηκε ότι η ...επανάσταση δε θα πετύχει) δεν είναι πρόσφυγες αλλά στην πλειοψηφία τους άνθρωποι που στράφηκαν κατά της πατρίδας τους στον καταστροφικό αυτό πόλεμο και το σκάνε λίγο πριν την ήττα. Αυτό συμβαίνει τώρα στο Ιντλίμπ όπου έχουν παρκαριστεί τα τελευταία δύο χρόνια οι πάσης φύσεως δεκάδες χιλιάδες ηττημένοι στα διάφορα μέτωπα.
Έχουν δύο επιλογές. Η πρώτη να πέσουν στα χέρια του συριακού στρατού και η δεύτερη μέσω Τουρκίας να διαφύγουν στην Ελλάδα, να αναμειχθούν με τις μεγάλες μάζες παρανόμων μεταναστών που καταφθάνουν στις ελληνικές ακτές και από τα μπουντρούμια της φυλακής ή τις βόμβες των αεροπλάνων, να έρθουν σε μια χώρα όπου τους περιμένει καθεστώς πρόσφυγα, ΜΚΟ, επιδόματα, σπίτια και ανέσεις, που ενώ σε εμάς φαίνονται ίσως άθλιες, για αυτούς δεν είναι.
Τι να κάνει πχ ο τρομοκράτης που κρύβεται καθημερινά στα λημέρια των τρομοκρατών; Να παραμείνει να πολεμήσει; Να τολμήσει να παραδοθεί αλλά να πέσει πρώτα στα χέρια όσων μέχρι χθες αποκεφάλιζαν παρέα; Ή να έρθει στο ξέφραγο αμπέλι μας διασφαλίζοντας πέντε πράγματα;
Αυτά όμως είναι πράγματα που δεν απασχολούν τους πρωθυπουργούς μας. Η χώρα μας δεν έχει στρατηγική, δε διαθέτει πυξίδα, δεν προμηθεύτηκε χάρτη της όλης περιοχής. Δε γνωρίζει τι ζητά και πού πηγαίνει. Έχουμε μείνει καραβοφάναρο στο κέντρο της πιο επικίνδυνης - σημαντικότερης περιοχής από καταβολής κόσμου. Δεν είμαστε προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε το παραμικρό.