...Θα απολαμβάνουμε ως αρρωτομανείς την ασθένεια της εγχώριας πολιτικής δια της αυθεντολογίας, με αποτέλεσμα να γινόμαστε αργά ή γρήγορα συλλέκτες των χειρίστων, με δεδομένο ότι ο ψυχισμός των πολιτικών της αυθεντίας παρουσιάζει ομοιότητες με εκείνο των κατά συρροή δολοφόνων.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η εμπάθεια και η κακότητα είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα κάθε πολιτικής αυθεντίας. Το δε πρόβλημα με τις εν Ελλάδι πολιτικές αυθεντίες είναι τόσο επίκαιρο και επιτακτικό, όσο ζωτικό και καυστικό, επειδή παρασύρει στη "δουλεία". Και δεν έχει σημασία, αν ο όρος "αυθεντία" προηγείται ή έπεται στη γέννησή του όρου "ελευθερία". Συναντώνται και συνυπάρχουν στον όρο "δημοκρατία".
Πρόκειται περί μιας τριαδικής υποστάσεως, που η μια δεν υφίσταται χωρίς την άλλη. Η μια υποστηρίζει την άλλη. Αλλά και η μια παρασύρει την άλλη. Στην Ελλάδα με τις ενδογενείς παθογένειες έχουν ευδοκιμήσει οι πολιτικές αυθεντίες. Και ενίοτε με την πλέον αποκρουστική τους "φυσιογνωμία".
Οι πολιτικές αυθεντίες σ' αυτό τον τόπο απέδειξαν ότι δεν ξέρουν να κινούνται μεταξύ παρόντος, παρελθόντος και μέλλοντος, στο πλαίσιο της πραγματικότητας του πολίτη ως "παιδαγωγούμενου", με τρόπο ώστε ο πολίτης να κάνει βίωμά του τις αξίες και να γίνεται μια ελεύθερη και αυτόνομη προσωπικότητα, που είναι ο τελικός σκοπός της πολιτικής αγωγής.
Κι έτσι οδηγούμαστε στην κρίση της ελευθερίας και στην κρίση της δημοκρατίας. Και δεν το αντιλαμβανόμαστε. Τρέχουμε πίσω από τους γελοίους της πολιτικής αυθεντολογίας. Με την πολιτική αυθεντολογία από σύμπτωμα της κοινωνίας να εξελίσσεται σε κατάσταση. Της κατάστασης αυτής αρκετοί έχουν συναίσθηση, πλην όμως, ουδείς είναι διατεθειμένος να κάνει κάτι προς αλλαγήν της ή και απαλλαγής της πολιτικής ζωής του τόπου από την "πληθωρική" παρουσία των πολιτικών της αυθεντίας.
Ολοι ή σχεδόν όλοι εθίστηκαν στην πρακτική των πολιτικών της αυθεντίας του "κώλου" αλλά Ελλαδιστάν, να υποβαθμίζουν την πολιτική ζωή από ένα υγιές Σύνταγμα στα μέτρα της ελληνικής ιστορίας, παράδοσης και νοοτροπίας, αλλά και της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, στο κατάντημα της μονοφωνικής κατάχρησης των δυνατοτήτων μιας αριθμητικής πλειοψηφίας.
Κι αυτά όλα, εν ονόματι της δημοκρατίας!
Και το χειρότερο είναι ότι ο λάος δεν αρέσκεται ή μάλλον εθίστηκε να μην αρέσκεται στο άκουσμα της αυταπόδεικτης αλήθειας. Και παρατηρείται το κοινωνιολογικό φαινόμενο, οι πολίτες να αποστρέφονται τα πασιφανή πράγματα και να θεοποιούν την πλάνη, που τους γοητεύει. Τους δε ολίγους που διαβλέπουν τα επερχόμενα κακά, όχι μόνον δεν τους κατανοούν και δεν τους ακολουθούν, αλλά και τους απαξιώνουν ως "γραφικούς".
Ετσι οι πολιτικές αυθεντίες, συχνά στις παρυφές της γελοιότητας, με φευδεπίγραφες σφραγίδες στο μέτωπο, ανοίγουν το φρέαρ της αβύσσου και "σκοτώνουν" τον ήλιο της Ελλάδας. Και οι διάφοροι χρυσοκάνθαροι, σταυλίτες, θερναδιέροι εκμεταλλευτές της κοινωνικής καχεξίας, οξειδωμένοι μεν, χορτασμένοι και ευδαίμονες δε, επιχαίρουν στο αχερούσιο κάλεσμα της Ελλάδας, έχοντας αποβάλλει κάθε ένδυμα υποκρισίας.