 |
| RyanMcGuire / pixabay |
Ήχοι κυμβάλων κρύβουν την αυθαιρεσία στη μαρτυρία της πολιτικής πολλαπλότητας. Η "λαμπρότητα" του κοινωνικού δικαίου ταπεινώθηκε στα υπερφίαλα πολιτικά σχήματα. Τα πρόσωπα, τα ορισμένα να διαχειριστούν την τύχη του τόπου τούτου, γονυκλινώς υπηρετούν την απληστία του μηδενός, μέχρι και τη συντριβή τους.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και χαμογελάνε. Ειρωνικά "χαμογελάνε" με την αγνοούμενη ευτυχία της κοινωνίας, που στην ατσάκιστη κλωστή της μοίρας της, φορτώθηκε τη μαθητεία των παθημάτων της και αναμένει παθητικά τη γεωμετρική σαφήνεια κάποιας ανώνυμης σύνεσης.
Η δραστηριότητα πολιτικών επιγόνων και παντός είδους "γελωτοποιών" ενός σαθρού πολιτικού συστήματος των αυτόκλητων "σωτήρων", φιλοτεχνεί την κόλαση της κοινωνίας. Οχι μόνο στο παράδοξο μέλλον, αλλά και στον παρόντα χρόνο, με την προσχηματική άγνοια του αμαρτήματος, για το μαρτύριο των σύγχρονων δουλοπαροίκων αυτής της πολυπλάνητης χώρας στην εσχατιά της Ευρώπης...
Και οι πολιτικοί στην πλειοψηφία τους ως σμιλεμένα γλυπτά, με την παγερή υφή των αγαλμάτων γοτθικού ναού, στην πραγματικότητα και κάτω από τη μαρμάρινη μορφή τους, με τη σιγουριά των υψηλών βάθρων τους, κοιτάζουν με ψυχρότητα να κινείται ζέουσα η υπαρξιακή αγωνία των παντοιοτρόπως εκφοβισμένων Ελλήνων.