Ο Αύγουστος, μήνας των διακοπών και της χαλάρωσης και για όσους μάλιστα έχουν κατακλύσει τα καλοκαιρινά θέρετρα, εντός κι εκτός Ελλάδας, δεν προσφέρεται για απαισιόδοξες σκέψεις.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Στους "καλοκαιρινούς Ελληνες" δεν αρέσει η μιζέρια της αλήθειας, Στους φιλήδονους εραστές της ισοπέδωσης κάθε ενοχής και ο γλυκασμός της ηδονής τους με τρόπο, ακόμη και προκλητικό, δεν αρέσει να διαβάζουν ( ούτως ή άλλως δεν διαβάζουν γενικότερα...) ή να ακούν δυσάρεστες απολήξεις σκέψεων, πολύ περισσότερο να τους παρουσιάζεται ανάγλυφα η κοινωνική πραγματικότητα.
Στους "θεομπαίχτες" της πολιτικής, συλλέκτες ονείρων και μεταπράτες ελπίδων, με το δόλο να κατοικεί στις κόρες των ματιών τους, δεν αρέσει η επιμονή κάποιων "γραφικών" εν μέσω θέρους να ασχολούνται με τον κοινωνικό πόνο.
Για όσους όμως απέβαλαν κάθε ένδυμα υποκρισίας και "άνευ οργάνων ορώσι", δεν διατηρούν καμία αμφιβολία ότι η απομάκρυνση από την πραγματικότητα, μόνο κακό επισωρεύει.
Και δεν πρόκειται για εκτροχιασμό στον λαικισμό, στον οποίο συχνά αναφέρονται οι Ούννοι της πολιτικής και οι Σκύθες της αποπληροφόρησης, για να αιτιολογήσουν τον καιροσκοπισμό τους που αναπαράγεται σε ευρήματα και να δικαιολογήσουν την ανυπαρξία επιτευγμάτων.
Δεκαπενταύγουστος και η "εικόνα" της Ελλάδας δεν είναι μόνο οι πλημμυρισμένες από ηλιοκαμένα κορμιά παραλίες, οι γεμάτες ψαροταβέρνες και καφετέριες ή η παρουσία των χρυσοκάνθαρων επιδειξιομανών σε resorts της συναθροισμένης ματαιοδοξίας.
Το άλλο "πρόσωπο" της Ελλάδας είναι η δυστυχία των πολλών, που επιβαρύνεται από τις καυτές μέρες του Αυγούστου. Ολων αυτών που τα "κουτσοβολεύουν" και "κουτσοπορεύονται" ή αγωνιούν για το μεροκάματο που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν. Ολων αυτών που δεν έχουν καμία διάθεση να απολαύσουν το ολόγιομο Αυγουστιάτικο φεγγάρι...
Ολων αυτών που κοιμούνται και βλέπουν μονάχα τα ονειρά τους!
Τα μικρά δεν έχουν μέγεθος και τα μεγάλα είναι φορτωμένα με λύπη και κάνουν τον ύπνο τους εφιαλτικό. Και η ψυχή τους είναι μια θλίψη που γυρίζει μέσα στον άσωτο χρόνο. Και αγκαλιάζοντας την πλανώδια θλίψη τους βλέπουν την αξιοπρέπειά τους να κατεβαίνει στης γης τα έγκατα.
Αυτή είναι η άλλη Ελλάδα του Αυγούστου. Η "καρδιά" της Ελλάδας κτυπάει ανάμεσα σ' αυτούς τους ανθρώπους. Και τους κτύπους της "καρδιάς" αυτής της Ελλάδας, δεν την ακούνε οι πολλοί από την αντίπερα όχθη της μεγαλοαστικής καλοκαιρινής πανδαισίας, με την μικροαστική και συνοικιακή ωστόσο αντίληψη και έκφραση, ακόμη και στον τρόπο διασκέδασης...
Την "καρδιά" της Ελλάδας την ακούνε όσων η εσωτερική ακοή, με αρπακτική αίσθηση, ηχογραφεί τη διαμαρτυρία του σκεπτικισμού που απελπίζει το μέλλον.
Και δεν την ακούνε σίγουρα οι δικτάτορες των αριθμών και της παραγωγής πολιτικής απάτης, που πανηγυρίζουν στις "κλιματιζόμενες" αίθουσες των τρόπαιων την αναπηρία τους, ενώ ο αυλός των σκεπτόμενων αυτού του τόπου ορφανός αναπαύεται σε πικραμένα χείλη, μελωδώντας την υποστολή της ουτοπίας.