 |
| Chikilino / pixabay |
Ουδέποτε βλέπουμε κατάματα την πραγματικότητα. Μας φοβίζει η αλήθεια. Δεν αντικρίζουμε την πραγματικότητα έστω με κάποια προοπτική, παρρησία και ευθύτητα, έξω από επιφανειακότητες, προκαταλήψεις, ευκαιριακά συμφέροντα και εθισμούς. Υπεισέρχεται και ο παράγοντας ατομικισμός, οπότε η έλλειψη του "ρυθμιστικού ενστίκτου" γίνεται πιο έντονη.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Τι μας απομένει; Ο ορθός λόγος. Η ιστορία των κοινωνιών ωστόσο καταδείχνει με αρκετή πειστικότητα πως ο ορθός λόγος είναι μια πλάνη. Επομένως καταλήγουμε στη "φυσιολογική σχιζοφρένεια".
Και μας ενοχλεί σφόδρα όποιος μας θυμίζει με επιμονή τούτη την αλήθεια μας. Είναι "παρείσακτος" και υπερβολικός. Είναι προκαταλημμένος. Και πονηρά πάντα σκεπτόμενοι, θεωρούμε ότι κάτι εξυπηρετεί ή ότι είναι ακόμη και "γραφικός".
Έτσι, συνεχίζουμε ακάθεκτοι να τρεφόμαστε με μύθους και να διαγκωνιζόμαστε στο θέατρο του παραλόγου, που φροντίζουν να μας στήνουν οι παντός είδους επιτήδειοι της πολιτικής, οι οποίοι τελικά από "πρωταγωνιστές" στην ίδια τους την παραγωγή, γίνονται "κομπάρσοι", λόγω ανικανότητας, με μόνη τους καταφυγή εν καιρώ την ατίμωση.
Έχουμε καταντήσει μια κοινωνία φρενοβλαβών, φοβισμένων και μονίμως "ικανών" να δεχθούμε κάθε πολιτική βλακεία, αρκεί να μην μας θυμίζει το θέμα της ηθικής μας αποτυχίας. Γι' αυτό μένουμε κουφοί απέναντι στην πειθώ. Γι' αυτό είμαστε επιρρεπείς στις έξαλλες αφομοιώσεις και στον στρατευμένο ενθουσιασμό.
Κινδυνεύουμε να βρεθούμε αντιμέτωποι με την απέχθεια που προκαλεί το ενδεχόμενο να υποστούμε "εγκεφαλική άμβλωση", με ηρεμιστικά, βαρβιτουρικά, αντικαταθλιπτικά και διαφόρων συνδυασμών διεγερτικά. Και για τις πιο ακραίες περιπτώσεις του πολιτικού και κοινωνικού παραλογισμού, θα υπάρχει υποθέτω η θεραπευτική αγωγή κατά τον τρόπο που επιβάλλουν τις ψυχρολουσίες ή τα ηλεκτροσόκ σ' ένα φρενοκομείο...
Αλίμονο! θα πεί ο οπαδός των "ορθόδοξων", αισιόδοξων μεθόδων, εκεί φτάνουμε λοιπόν; Η απάντηση είναι ότι όποιος έχει μάτια βλέπει κι όποιος διανοείται στοιχειωδώς αντιλαμβάνεται. Τώρα, αν θέλει να αυτοπαγιδεύεται και να ηδονίζεται με την αυτοκαταστροφή του, δεν έχω καμία πρόθεση να τον καταπείσω. Κοντολογίς σωθήκανε τα ψέματα. Με το να κάνουμε απεριόριστες πσιτώσεις στο μέλλον, δεν εξυπηρετούμε τίποτα. Τον εαυτό μας απλώς κοροιδεύουμε, επιτείνουμε την ουτοπία. Επιβεβαιώνουμε τη "σύζευξη" φοβοπάθειας, παραλογισμού, γελοιότητας και διαστροφής της αλήθειας.
Το σίγουρο είναι ότι η όλη κατάσταση στο πολιτικό προσκήνιο, αλλά και σε επίπεδο κοινωνίας, αποτελεί πλέον ερευνητική χαρά της ψυχοδιαγνωστικής και της πολιτικής-κοινωνικής ψυχολογίας.
Μια εικόνα της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας αρκούντως τραγελαφική. Μια κατάσταση σουρεαλιστική. Με αποφλοιωμένες πολιτικές συνειδήσεις που "συνωθούνται" στην ευημερία της βλακείας, με διαστάσεις όμως επικίνδυνης πονηρίας.
Και τι επιλέγουμε τελικά; 'Η να "κάνουμε την πάπια" και να στρουθοκαμηλίζουμε ή να επιλέγουμε την "προβατοποιημένη λογική", αποθεώνοντας την υποκρισία των υπομανών ερωτύλων της εξουσίας, τον παραλογισμό και τη γελοιότητα.