Στην πυρακτωμένη
τριγωνική σχέση Ρωσίας, Τουρκίας και ΗΠΑ, το μόνο βέβαιο είναι πως οι ΗΠΑ δεν διαθέτουν πρωταγωνιστικό ρόλο, ούτε και ολοκληρωμένο
στρατηγικό σχέδιο για τον βηματισμό της επόμενης μέρας...
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Καλό θα είναι λοιπόν να
ξεκινούν από αυτήν την διαπίστωση οι Έλληνες γεωπολιτικοί αναλυτές. Διότι
σε όλα όσα σχετίζονται με αυτό το ζήτημα, οι αποφάσεις –κρίσιμες και μη- δεν
παίρνονται από αυτούς, αλλά προσδιορίζονται από την
περιστασιακή κάθε φορά συνισταμένη, ενός συστήματος εξουσίας, απολύτως
ανομοιογενούς σε ότι αφορά την κυρίαρχη στρατηγική του αντίληψη, ΚΑΙ για τον σύγχρονο κόσμο, αλλά ΚΑΙ για την θέση που επιφυλάσσουν στις
ΗΠΑ, οι συντελούμενες τεκτονικές γεωστρατηγικές ανατροπές.
Αυτή η ανομοιογένεια
στο αμερικανικό σύστημα εξουσίας, έχει καταφανή συγκρουσιακά χαρακτηριστικά,
κι αυτή δεν είναι μια τυχαία και αυθαίρετη διαπίστωση.
Ένας συγκροτημένος πυρήνας από τους
κατοικοεδρεύοντες στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, έχει βολευτεί με την συνήθεια να ερμηνεύει τα πράγματα αποκλειστικά και
μόνο στην βάση της κυρίαρχης κοινωνικοπολιτικής αντίθεσης του περασμένου αιώνα,
αρνούμενη να αποδεχτεί την ιστορική κατάρρευση αυτής της αντίθεσης, στην
Γεωπολιτική της μεταψυχροπολεμικής εποχής.
Ένας δεύτερος, είναι φανερό πως δεν έχει καταφέρει να διακρίνει (ενδεχομένως και να αρνείται να συνειδητοποιήσει) τις ιστορικές
ανατροπές που συντελούνται υπό το βάρος των εσωτερικών αντιθέσεων, στο
σύστημα «συμμαχικής» ασφάλειας που οικοδομήθηκε στην...
βάση των ψυχροπολεμικών
απαιτήσεων μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Συνεχίζει λοιπόν να εκλαμβάνει ως μη
υπάρχουσες τις παραδοσιακές «παρκαρισμένες» αντιθέσεις που παραμερίστηκαν στο
όνομα μιας επίπλαστης ομοιογένειας, και θεωρεί ότι μπορεί να συνεχίσει
ανεμπόδιστα να ασκεί ενδοσυμμαχική στρατηγική διοίκηση όπως την ασκούσε τον «παλιό καλό
καιρό».
Και υπάρχει τέλος και ένας τρίτος, που συνειδητοποιεί θορυβημένος, πως τίποτε πλέον δεν είναι ίδιο… Πως
νέες ισχυρές περιφερειακές διεκδικήσεις αναφύονται (όχι βεβαίως στην μέση του
πουθενά)… Και πως αν δεν υπάρξουν δραστικές
αλλαγές και νέοι μεταμοντέρνοι συμβιβασμοί, το παιχνίδι για τις ΗΠΑ θα έχει
χαθεί οριστικά και αμετάκλητα, και η
πιθανότητα δραστικής τους υποβάθμισης σε περιφερειακή δύναμη, δεν είναι
σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Είναι φανερό λοιπόν, πως μέχρι να υπάρξει -εάν θα υπάρξει τελικά- ο αναγκαίος ιστορικός
συμβιβασμός που θα οδηγήσει στην οριοθέτηση μιας επικαιροποιημένης στρατηγικής
αντίληψης για τον κόσμο, θα
συνεχίζει να βρίσκεται σε εξέλιξη μια εσωτερική σύγκρουση, η οποία μεταξύ άλλων λειτουργεί ΚΑΙ παραλυτικά, στα κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ.
Οι επιπτώσεις αυτής της
κατάστασης, είναι φανερό πως έχουν
διεθνές αποτύπωμα, και αυτό είναι κάτι που φυσικά μας αφορά, στην παρούσα ιστορική συγκυρία, που η ευρύτερη γεωπολιτική μας
γειτονιά, παρουσιάζει πρωτοφανή ρευστότητα και συγκρουσιακή αστάθεια η οποία τείνει να καταστεί ανεξέλεγκτη.
Όσοι λοιπόν επιμένουν
να εναποθέτουν προσδοκίες, σε πρωτοβουλίες των συμμάχων και πιο ιδιαίτερα των
ΗΠΑ, καλό είναι να επανεξετάσουν τον τρόπο με τον οποίο συνήθισαν να
προσεγγίζουν τα δεδομένα.
Οι ΗΠΑ ΔΕΝ είναι αυτό
που πολλοί θα ήθελαν να είναι, αλλά
αυτό που η ιστορική εξέλιξη τις υποχρεώνει να είναι αντικειμενικά. Από αυτήν
την άποψη οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η Αμερικανική υπερδύναμη...
- ΔΕΝ είναι ο πρωταγωνιστής σε όλα όσα συντελούνται στην περιοχή…
- ΔΕΝ είναι ο υπέρτατος ρυθμιστής με απεριόριστο δικαίωμα αποφάσεων επί των πάντων. Αλλά...
- Είναι ένας εμφανώς αποδυναμωμένος παράγοντας που διεκδικεί ρόλο στις εξελίξεις ενώ στην ουσία σύρεται πίσω από αυτές, αδυνατώντας να διαχειριστεί με αξιοπρέπεια ακόμη και τις ίδιες του τις αποφάσεις.
Καλό θα είναι λοιπόν, όλοι όσοι επιχειρούν να περιγράψουν
μια σειρά από «απίθανες ομορφιές»
που θα μπορούσαν να συμβούν για να βάλουν στην θέση της την Τουρκία και να ανακόψουν
τον γεωστρατηγικό βηματισμό της Ρωσίας και της Κίνας, να ξεχάσουν ότι αυτά τα όμορφα
σενάρια μπορεί να τα επιβάλει η Αμερικανική υπερδύναμη.
ΔΕΝ μπορεί… Και ΔΕΝ
θα τα επιβάλει…
Καλό θα είναι επίσης, να αναθεωρήσουν δραστικά την αντίληψή τους
για τις εξελίξεις, και κυρίως για την στάση που οφείλει να έχει η πατρίδα μας, όλοι όσοι απερίσκεπτα συνεχίζουν να
επιμένουν, πως περισσότερη δουλοπρέπεια,
προθυμία και υποταγή, είναι το τρίπτυχο
που θα μπορούσε να εγγυηθεί την κυριαρχία, την βιωσιμότητα και το απαραβίαστο
των συνόρων της.
Αυτό το ΤΡΙΠΤΥΧΟ του Ραγιαδισμού…
Είναι ο ασφαλέστερος και ο πιο σύντομος δρόμος για την καταστροφή μας.
Η Ελλάδα, μέσα σε
αυτό το ασαφές στην αρνητικότητά του περιβάλλον, οφείλει να κάνει ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟ το
οποίον ΟΥΔΕΙΣ περιμένει ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ… Δηλαδή ΝΑ ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΕΙ…
Να αιφνιδιάσει
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ.
Και στρατηγικός αιφνιδιασμός, σημαίνει πως οφείλει αυτήν την
στιγμή μέσα σε αυτό το ρευστό περιβάλλον, να προσδιορίσει με σαφήνεια την δική της
«επιθετική» στρατηγική στόχευση. Και
στρατηγική στόχευση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ να αναμασάς
αηδίες, στέλνοντας «ηχηρά μηνύματα»
και δηλώνοντας φοβικά πως «δεν
διεκδικείς τίποτε αλλά δεν παραχωρείς και τίποτε». Στρατηγική στόχευση δεν καταδεικνύεις
δηλώνοντας από τα πόντιουμ των ομιλητών «ΤΙ
ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ», αλλά διαμηνύοντας με εργαλείο την πραγματικά επιθετική διπλωματία
«ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΣΑΙ» και του
οποίου την αμφισβήτηση δεν θα επιτρέψεις ΣΕ
ΚΑΝΕΝΑΝ να δοκιμάσει πλέον ούτε γι΄αστείο.
Να αιφνιδιάσει
ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΑ.
Και διπλωματικός αιφνιδιασμός σημαίνει πως σταματάς να παρακολουθείς αμήχανα την ατζέντα που ορίζουν
οι «σύμμαχοι» και το περιβάλλον, και υποχρεώνεις
τους πάντες με τις απρόβλεπτες παρεμβάσεις σου, να ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ αυτοί, ΔΙΟΤΙ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΚΟΣΤΟΣ αν διανοηθούν να
ΑΓΝΟΗΣΟΥΝ, ΤΗΝ πραγματικά ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΑΤΖΕΝΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙΣ ΝΑ ΘΕΣΕΙΣ ΕΣΥ
έναντι πάντων. Και φυσικά…
Να αιφνιδιάσει
επιχειρησιακά.
Και επιχειρησιακός αιφνιδιασμός στο πλαίσιο ενός συνολικότερου
αιφνιδιασμού, σημαίνει και προϋποθέτει, την επεξεργασία ενός ολοκληρωμένου πολιτικοεπιχειρησιακού σχεδίου δράσης και
αντιπερισπασμών, που θα εγγυάται ότι, την κρίσιμη στιγμή, η
Ελλάδα θα μπορεί να «κλειδώσει» για λογαριασμό της, ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΟ που θα αναγκάσει ΚΑΙ τον
αντίπαλο ΚΑΙ την Διεθνή Κοινότητα να σταθμίσει διαφορετικά τις
εξελίξεις.
Οτιδήποτε πέραν αυτών, συνιστά γλαφυρή και φλύαρη προσέγγιση μιας άλλης εποχής, που υποβαθμίζει σε
επίπεδο νουβέλας την αντιμετώπιση των κρίσιμων προκλήσεων του σήμερα, και
αυτό ισοδυναμεί με καταστροφή.