Το ανθρώπινο είδος, ιδίως τις τελευταίες δεκαετίες, εναντιώνεται στη Φύση. Οι φυσικές καταστροφές είναι αλληλένδετες με την ανθρώπινη αδαημοσύνη, απληστία και επιπολαιότητα. Και η απειλή της έλλειψης ισορροπίας ανθρώπου-φυσικού στοιχείου παίρνει διαστάσεις τόσο εφιαλτικές όσο είναι λιγότερο αισθητή, λιγότερο κατανοητή, καθαυτό ύπουλη όσο και σταθερά προιούσα.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ο "πολιτισμός της προόδου" καταγγέλεται ρητά ότι υπονομεύει ανεπανόρθωτα τη σχέσει ανθρώπου και φύσης. Οσο η τεχνοκρατούμενη κοινωνία έχει αποκλειστικό της σκοπό να παράγει επειγόντως ποσότητες όλο και μεγαλύτερες από τα ίδια προιόντα, το αύριο θα γίνει ένα τερατώδες σήμερα. Η καταστροφή, δηλαδή, θα είναι επικείμενη και αναπόφευκτη.
Οσο μελετάται η λεγόμενη βιοσφαίρα, το σχετικά λεπτό αυτό στρώμα μέσα στο οποίο μπορεί να αναπτύσσεται η ζωή, τόσο διαπιστώνεται ότι η εξέλιξή της αποτελεί αγωνιώδη ανησυχία. παρά τα φαινόμενα, ο άνθρωπος αντιμετωπίζει ήδη τα τρομερότερα προβλήματα φυσικής και διανοητικής του υγείας. Νομίζει πως έχει κατορθώσε να "νικήσει" τη Φύση. Μύθος απατηλός.
Οσο ο τεχνικός κόσμος των πόλεων επεκτείνεται όλο και πιο βαθιά με΄σας στη Φύση, ο άνθρωπος που είναι πρώτα σώμα κι έπειτα νους ή θέληση, δραπετεύει ή εξαντλείται. Σήμανε η ώρα ενός νέου habeas corpus, βιολογικού αυτού κι όχι πολιτικού, βασισμένου στο δικαίωμα της υγείας, στην προστασία του φυσικού στοιχείου.
Να κοινωνικοποιήσουμε τη Φύση. Κοινωνικοποίηση όμως δεν σημαίνει κρατικοποίηση. Πρέπει να εξανθρωπίσουμε την προστασία του φυσικού κόσμου, όχι να την κάνουμε γραφειοκρατική. Η προστασία της Φύσης έρχεται σήμερα επιτακτικά στην κορυφή της κλίμακας των αξιών. Υπάρχει κίνδυνος να πεθάνουμε της πείνας γιατί θα έχουμε μόνο παντεσπάνι και θα μας λείπει το ψωμί.
Πρέπει να γίνει συνείδηση, ώστε να συνειδητοποιήσουμε πιο άρτια τον κίνδυνο, πως δεν είναι πουθενά γραμμένο πως ο άνθρωπος θα σωθεί. Πρόκειται για μια αισιοδοξία μηχανική, τυφλή, υποβοηθημενη από τους διάφορους δημοκόπους, που έμαθε τον άνθρωπο να θεωρεί το μέλλον του εξασφαλισμένο, την ηθική του τελείωση δεδομένη, την πρόοδο του αυτοματοποιημένη, τέτοια που να του εξασφαλίζει τη λύση όλων των προβλημάτων.
Πρόκειται περί φενάκης. Η απειλή έγκειται στο αλληλέδετο προόδου και κινδύνου. Κινδυνεύουμε να καταστραφούμε επειδή προοδεύουμε. Σταμάτημα της προόδου είναι αδιανόητο. Είναι συνηφασμένη με την εσωτερική μας φύση. Γεννηθήκαμε να προοδεύσουμε. Τι απομένει λοιπόν; Περιορισμοί, επεμβάσεις, αναχαιτίσεις. Ενα διέξοδο στο χώρο του σταθμητού, που ίσως δείχνει πως ήρθε η στιγμη να συλλάβει ο άνθρωπος τη βαθύτερή του αλήθεια.