Μπορεί οι "καλοκαιρινοί Ελληνες" να φαίνεται ότι έχουν απαλλαγεί προσωρινά από την αγωνία της καθημερινότητας, με την νεότευκτη κυβέρνηση να ενισχύει με επικοινωνιακές πρακτικές την αισιοδοξία των λουόμενων Ελλήνων, ωστόσο ο Ελληνας δεν έπαψε να είναι "σύμβολο" και ταυτόχρονα ενσάρκωση του οδυνηρού εναγκαλισμού προβλημάτων και της εναγώνιας αναζήτησης της ελπίδας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Στη φυσιογνωμία του Ελληνα αντικατοπτρίζεται όλη η αμφιβολία, η άρνηση και όλη η αντίφαση των χρόνων του, όχι όμως και η συναίσθηση της αποστολής του, ως φορέας μιας σημαντικής κληρονομιάς του παρελθόντος, της οποίας ήταν πάντα "καλεσμένος" να επιτελέσει.
Ο σκεπτόμενος ωστόσο Ελληνας, με όσα βλέπει να εκδιπλώνονται ενώπιον του ωε απόρροια αποφάσεων φρενοβλαβών και ψευδομανών της πολιτικής, νιώθει να έχουν συντριβεί οι ελπίδες του, αλλά έχουν συντριβεί και τα είδωλα των θεών και οι πλάκες των ανθρωπίνων αξιών. Και δεν βλέπει την προοπτική μιας νέας ηθικής βούλησης και του μύθου μιας νέας πίστης.
Διαπιστώνει ότι βρέθηκε μόνος επί των κορυφών εκείνων, όπου ο κεραυνός πλήττει τη μοναχική δρυν. Κυριευμένος από τη προμηθειακή διάθεση αντιτάσσει στο Θεό, του οποίου τις αποκαλύψεις και τη βοήθεια μόνο προσδοκά, πείσμονα ιδιογνωμοσύνη. Και οι ολίγιστοι σκεπτόμενοι προτίμησαν να θραύσουν κάθε ψυχικό δεσμό και να πλάσουν μέσα στη σιωπή της ερημίας τους την ίδια τους τη σκιά, για να απευθύνουν σ' αυτήν τους μονολόγους τους.
Ο Ελληνας ήθελε περισσότερο από καθετί να είναι αυτόνομος και ελεύθερη προσωπικότητα.. Και κατάντησε υποχείριο και υπήκοος των δανειστών. Κατάντησε άθυρμα της πολιτικής απάτης και ανικανότητας. Και βλέπει τα τελευταία χρόνια να επιστρατεύονται όλοι οι γελοίοι της πολιτικής, για να διασκεδάσουν γυμνούς και μασκαρεμένους φόβους του λαού, επιχειρώντας να θάψουν τη δυσαρέσκεια των πολιτών στην τάφρο της γελοιότητάς τους.
Η αδυσώπητη καθημερινότητα προσπερνά των Ελληνα. Η κατάφαση της ζωής, όμως, συνοδεύεται από τον πόθο προς κάτι, το οποίο τελεί πέρα και τπεράνω της καθημερινότητας. Οπισθεν της ανρνήσεως και της όποιας παθητικότητας ή φοβίας, που οι συνθήκες και η ιδιοσυστασία ενός λαού διαμορφώνουν, κρύβεται πάντα μια κραταιά κατάφαση.
Κι αυτή η κατάφαση οδηγεί στην ανάγκη της αποφάσεως για μια νέα πίστη στις αρχές, για αφύπνιση της συνείδησης και αναμόχλεύση της ιστορικής μνήμης. Οδηγεί στη έξαρση υπεράνω της πραγματικότητας και των φραγμών της ατομικότητας.