Ρολάροντας την αρχική σελίδα στο facebook παρατήρησα μια ανάρτηση χρήστριας της πλατφόρμας όπου είχε ανεβάσει μια φωτογραφία της συνέντευξης του Κυριάκου Μητσοτάκη στη γαλλική τηλεόραση. Όπως της έγραψε φίλη της που ζει και εργάζεται στη Γαλλία, αισθάνθηκε εθνική υπερηφάνεια.
Του Στρατή Μαζίδη
Το ότι η χώρα απέκτησε έναν πρωθυπουργό που μιλά ξένες γλώσσες δίχως να προκαλεί γέλιο στο κοινό, ντύνεται καλύτερα και ξέρει να στέκεται όρθιος, είναι θετικό αλλά ως εκεί. Άλλωστε αν οι κυβερνήσεις τόσων δεκαετιών έκαναν καλύτερα τη δουλειά τους, η περίοδος 2015-19 δε θα είχε προηγηθεί.
Εθνική υπερηφάνεια αισθάνεται κανείς με μια επιτυχία ή κατάκτηση που έχει αντίκτυπο και θετική επίδραση στον τόπο του και του ομοεθνείς τους. Τέτοια πράγματα δε συμβαίνουν όμως πια στην Ελλάδα.
Το να πανηγυρίζουμε ότι αποκτήσαμε έναν πρωθυπουργό που ξέρει να αρθρώσει δύο λέξεις, δεν είναι επιτυχία. Είναι κατάντημα, τόσο του θεσμού αφού είχε φτάσει τόσο χαμηλά, όσο και δικό μας που διαρκώς κατεβάζουμε τον πήχυ.