Και υπάρχει κάθε φορά ένας κάποιος επιδέξιος "ελπιδοπώλης" της πολιτικής που μας προδίδει, κατά το "λαέ μου ευκολόπιστε και πάντα προδομένε". Μήπως τελικά κατασκευάζουμε οι ίδιοι "στουθοκαμηλίζοντες" τα όρια, τους ρυθμούς και ζητείται λυτρωτής που θα μας προδώσει;
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και στην προκειμένη περίπτωση, η προδοσία δεν στέκεται στη στενή έννοια των εδαφικών υποθέσεων ή εθνικών μυστικών, αλλά στην ευρύτερη έννοια της καταλήστευσης των ονείρων, των προσδοκιών και της ισοπέδωσης της ψυχολογίας και της νόησης ενός λαού..
Εχουμε εθιστεί με πολιτικές πρακτικές που δεν εναρμονίζονται με το δράμα το καθημερινό της κοινωνίας και με το αίτημα, που η αγωνία για το αύριο αναδίδει. Μας "πουλάνε" ελπίδες οι πολιτικοί, που μετουσιώνουν την εντύπωση από το αδρό γεγονός, για να την στριμώξουν μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιοτου ευκαιριακού ωφελισμού τους.
Χάσαμε ως λαός το αξιολογικό κριτήριο, χάσαμε το αίσθημα της ζωής, ακόμη και τον ενθουσιασμό, την ανάσα του πραγματικά νέου. Συνηθίσαμε στην επίπεδη ζωή. Στην ελαφρότητα. Στο πρόβλημα χωρίς προβληματισμό. και απολαμβάνουμε την κατάστασή μας, όπως οι αρρωτομανείς την αρρώστια τους.
Η απουσία κοινωνικής ομοψυχίας, ως κύριο χαρακτηριστικό της εθνικής ψυχής, μετασχηματίστηκε σε διάσπαση και παθητικότητα. Γίναμε όλοι μανιώδεις "καταναλωτές" των ελπιδοπώλων της πολιτικής, έχοντας αποκτήσει ταυτόχρονα καταρράκτη στους οφθαλμούς και βαρείας μορφής κώφωση στην ακοή μας, ώστε να είμαστε τελείως ανίκανοι να δούμε και να ακούσουμε την...κραυγάζουσα πραγματικότητα.