Μόνο η Ακρόπολη συνεχίζει να ορθώνεται επιβλητική και αγέρωχη, έστω αν κι αυτή για είκοσι και πλέον χρόνια περιβαλλόμενη με σκαλωσιές, καταδείχνει την ανικανότητα και την αδιαφορία των ανερμάτιστων πολιτικών ηγεσιών του υπουργείου Πολιτισμού.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η αισθητική που αναδύεται μέσα από τη σύζευξη κοινωνικής σύγχυσης, αγωνίας και φοβίας, πολιτικής ανικανότητας, μωρίας και αναλγησίας, του ρεαλισμού του παρόντος και της πεισιθάνατης προοπτικής, είναι τελικά η αισθητική του ρεαλιστικού μηδενισμού. Είναι η αισθητική που δένει βαθειά με τη θεώρηση της κοινωνικής πραγματικότητας, με την οδύνη των ασθενέστερων ομάδων της κοινωνίας, που αποτελούν και το πλειοψηφικό ρεύμα.
Και η σωρεία των λέξεων που μπορούν να την περιγράψουν, δεν μπορούν να έχουν την κομψή αυαισθησία του απαλού συναισθήματος. Εχουν την "αγριάδα" που αναλογεί στα γεγονότα και στη διάσταση της ανατρεπτικής ιδέας. Κι αυτές οι βιωμένες πραγματικότητες, με την πολλότητα τους νοήματός τους, όπως προβάλλει από διαπλασμένες καταστάσεις, δεν μας απαλλάσσουν ως κοινωνία από τη δουλικότητα της προσαρμογής σε συγκεκριμένη θεώρηση.
Και είναι "πραγματικότητες" ασυγκόλλητες, γεμάτες ρωγμές, που στάζουν απογοήτευση, κοινωνικό ιδρώτα και πόνο, ψέμα και δόλο, ρουφιανιά και πουτανιά, και ραγισμένες ελπίδες μπλεγμένες σε πεθαμένες ιδέες. Είναι το ραγιάδικο και ντερβίσικο συνάμα στοιχείο σε ασφυκτικό εναγκαλισμό.
Είναι οι απογυμνωμένες αβρότητες, οι χρεωκοπημένες ηθικές, η "λαμπαδηφορία" των αναξίων και των βλακών, η λατρεία της υποκρισίας, η αθωότητα των αδικαίωτων και η "ωραιότητα" των τάφων, όπου βρίσκοναται καταπλακωμένες οι μεγάλες ιδέες του έθνους. Και είναι η αναπόδραστη ιστορική ανάγκη, η κοινωνική πλάνη που θυμίζει την πολιτική αναισχυντία, απ' όπου προβάλλει το μηδέν με τη μελωδία των εραστών των μεγάλων λόγων και σχημάτων.
Και δυστυχώς οι αδέσποτες μνήμες των νεοελλήνων αδυνατούν να συνδέσουν το ιστορικό παρελθόν με το άθλιο παρόν. Με την πολιτική βλακεία να "φλυαρεί" την εκλογή του μηδενός, αιωρούμενου προκλητικά μεταξύ κενού και πληρότητας. Με το θόρυβο του ήχου του να ακούγεται σαν μια κραυγή αγωνίας των δυσπραγούντων Ελλήνων, που μετακινεί τα σύνορα της ελπίδας στην αποθέωση της ετυμηγορίας του κοινωνικού θανάτου.