 |
| DZackCulver / pixabay |
‘Μισώ, παιδί μου, αυτούς που έδιναν τις εντολές να σκοτώνουν κόσμο, όχι τους άλλους. Μα πιο πολύ μισώ τους δικούς μας που πηγαίνανε μαζί τους’, αυτά ήταν τα λόγια της κυρά Λένης από την Κοκκινιά που φυγάδευε και έκρυβε Έλληνες αγωνιστές της αντίστασης κατά τη διάρκεια του αγώνα κατά της Γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα. Το βράδυ, λοιπόν, της 17ης Αυγούστου 1944 οι Γερμανοί κάλεσαν στη γειτονιά της τους άντρες άνω των 14 να βγουν στην πλατεία, η ίδια είχε 4 παλικάρια, τα 3 από αυτά κρύφτηκαν στο κελάρι και το πιο μικρό εξαφανίστηκε στα σκοτάδια.
Πωλίνα Ανύφτου
Δικηγόρος - Γεωπολιτικός Αναλυτής της Ιρανικής Εξωτερικής Πολιτικής
[ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΠΑΦΟΥ, Σάββατο 23/9/17]
Η πόρτα κτυπά, ο καταδότης με την κουκούλα μπαίνει στο σπίτι και αναφέρει στους κατακτητές για το κελάρι, συλλαμβάνονται και τα 3 της παιδιά και εκτελούνται την ίδια νύχτα μαζί με άλλες είκοσι χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα.
Τους μοιρολόγησε, τους έθαψε και όταν επέστρεψε ο πιο μικρός τους έκλαψε. Η ίδια δεν ησύχασε ποτέ, έζησε στερνικά μέχρι την απελευθέρωση και καρτερούσε. Ήξερε ποιος ήταν ο καταδότης, ήταν ο άνθρωπος που του έπλενε τα πουκάμισα και του τα σιδέρωνε πριν την κατοχή. Ήξερε ο καταδότης την ιστορία της κυρά Λένης, γνώριζε πως μόνη της μεγάλωσε 4 παιδιά, και ήταν αυτός που τα κατέδωσε, ήταν αυτός που τα έφερε στο απόσπασμα τη νύχτα της 17ης Αυγούστου.
Η κυρά Λένη δεν ησύχασε ποτέ, μετά την απελευθέρωση κάθε νύχτα πήγαινε έξω από το σπίτι του καταδότη άπλωνε το καλάμι της, ύψωνε τα χέρια στον ουρανό και τραγουδούσε τα νανουρίσματα που έλεγε στα παλικάρια της όταν τα κοίμιζε, όταν τα έπλενε νεκρά και όταν τα έθαβε. Πέντε σπίτια άλλαξε ο καταδότης και η κυρά Λένη τα βρήκε όλα, τι να έκανε άλλωστε! Να τη σκοτώσει; Να την καταγγείλει; Θα φανερωνόταν ο ρόλος του με την κουκούλα στην κατοχή.
Στο έκτο σπίτι μια νύχτα που δεν άντεξε το κλάμα της κυρά Λένης βγήκε στο παράθυρο με το πιστόλι που του άφησαν οι Γερμανοί, τη σημάδεψε στα μάτια και μετά συμπεριφερόμενος για πρώτη φορά σαν άνθρωπος το έβαλε στον κρόταφο του και το πάτησε. Ησύχασε η κυρά Λένη, επέστρεψε στο σπίτι της, πάντρεψε το γιο της και έμαθε στα εγγόνια της να μην μισούν τους λαούς, αλλά τον κατακτητή, να μισούν και να ζητούν δικαιοσύνη για αυτούς που κατέδωσαν, και πήραν χρήματα από τον κατακτητή για να παραδώσουν πατρίδες και παλικάρια.
Ποιά λύση άλλωστε θα μπορούσε να έχει μια κατοχή; Μια δολοφονία είκοσι χιλιάδων σε μια νύχτα; Τριών παλικαριών σε φέρετρα; Ποιό νανούρισμα μπορούσε να ξεχαστεί πάνω από τα μνήματα; Ποιοί τύμβοι στη Μακεδονίτισσα; Ποιοί αγνοούμενοι; Και ποιοί νεκροί; Ποιά προσφυγιά; Ποιά εγγόνια θα πάψουν να ρωτούν; Ποιοί καταδότες και πληρωμένοι που θεωρούν τις ζωές γραφικές θα σταματήσουν την κυρά Λένη; Κύκλος και διδαχή η ιστορία….
• Η ιστορία της κυρά Λένης είναι πραγματική και διαδραματίστηκε κατά τις τελευταίες εκτελέσεις πριν την απελευθέρωση της Αθήνας το 1944 από τους Γερμανούς.