Όσοι θέλουν να καταργήσουν την καλλιέργεια της Εθνικής συνείδησης μέσα από την διδασκαλία της Ιστορίας στα Ελληνικά σχολεία:
- Δεν είναι μόνο ότι παραβιάζουν το Σύνταγμα, το οποίο ορίζει σαφώς το ακριβώς αντίθετο: να καλλιεργείται η εθνική συνείδηση.
- Δεν θέλουν να αντικαταστήσουν μιαν άποψη «μυθολογική» με μιαν άλλη άποψη - τάχα πιο «επιστημονική».
Το λεγόμενο «εθνικό αφήγημα» δεν είναι «μία άποψη» από τις πολλές ενδεχομένως. Είναι πια συσσωρευμένο έργο χιλιάδες επιστημόνων, Ελλήνων και ξένων, εδώ και διακόσια χρόνια περίπου.
Και όσοι προσπάθησαν να αποδομήσουν το «εθνικό αφήγημα», απέτυχαν! Γιατί ήταν εκείνοι που έκαναν εθνομηδενιστική προπαγάνδα (κι όχι «Επιστήμη»).
- Δεν θέλουν να «διευρύνουν» την συνείδηση των Ελληνοπαίδων, διδάσκοντάς τους περισσότερο, ας πούμε, Ευρωπαϊκή η Παγκόσμια Ιστορία. Θέλουν να παρακάμψουν τελείως την Ιστορία και να την αντικαταστήσουν με… «Κοινωνιολογία» – ακριβέστερα με νέο-μαρξιστικές ή μετά-μαρξιστικές θεωρίες, πολύ αμφισβητήσιμου θεωρητικού περιεχομένου και παιδαγωγικού ρόλου.
(Ακόμα κι αν συμφωνεί κανείς με τις θεωρίες της Σχολής της Φραγκφούρτης, ή του Μισέλ Φουκώ, ή του John Rawls, είναι πολύ αμφίβολο, αν μπορούν να διδαχθούν σε παιδιά προεφηβικής ή εφηβικής ηλικίας- όπως και ο Λακάν, άλλωστε…)
Ο Πλάτωνας (αλλά και ο Αριστοτέλης, τελικά) υμνεί το Πολίτευμα της Αρχαίας Σπάρτης, όπου οι γεροντότεροι τραγούδαγαν:
- Ήμασταν κάποτε κι εμείς ένδοξα παλληκάρια («άλκιμοι νεανίαι»).
Οι νέοι τους απαντούσαν:
- Εμείς και τώρα είμαστε! Έλα να δοκιμάσεις! (ην δ’ έλης, πείραν λάβε).
Και τα παιδόπουλα απαντούσαν:
- Εμείς θα γίνουμε αύριο, πολύ καλύτεροί σας! («πολλώ κάρρονες»)
Αυτό το «πολύ καλύτεροί σας» - αυτό το «πολλώ κάρρονες» - το έλεγαν και το πίστευαν γιατί ήταν υπερήφανοι για την Πόλη τους, για την κληρονομιά τους, για τους πατεράδες και τους παππούδες τους.
Αυτό το «πολύ καλύτεροί σας», το στερούν από τα παιδιά μας, όσοι αποδομούν το εθνικό αφήγημα και τα κάνουν να ντρέπονται για το ποιοι είναι και από πού έρχονται.
Τα κάνουν και ανιστόρητα και ακοινώνητα - και ανεπίγνωστα του Πολιτισμού που κουβαλάνε και του κόσμου όπου θα ζήσουν.
Τα εκπαιδεύουν «εν κενώ» - ιδανικούς αυτόχειρες του σύγχρονου κόσμου και πρόθυμους μπαχαλάκηδες του χάους που ενσταλάζουν στις ψυχές τους.
Τελικά αποδομούν την Ελληνικότητα.
Τη βαρύτερη και πολυτιμότερη συλλογική κληρονομιά μας!
Τι είναι η Ελληνικότητα;
Δεν είναι «φαντασίωση». Έχει απόλυτα χειροπιαστή υπόσταση:
- Είναι πρώτα-πρώτα η Γλώσσα! Κι όλο το συσσωρευμένο πολιτιστικό φορτίο της Ελληνικής - της αρχαιότερης σήμερα ομιλουμένης γλώσσας στον κόσμο! Με αδιάλειπτη συνεχή χρήση και εξέλιξη εδώ και τριάντα αιώνες (τουλάχιστον)!
Τη γλώσσα που έχει δώσει «ονόματα» - λέξεις και όρους - σε όλες τις άλλες γλώσσες για όλες τις Επιστήμες και όλους του κλάδους της ανθρώπινης σκέψης.
Το 65% των λογίων λέξεων και το 70% των επιστημονικών όρων είναι διεθνώς – σε όλες τις γλώσσες – ελληνικής καταγωγής.
Αυτή τη «γλώσσα-μήτρα» του σύγχρονου Πολιτισμού, οι άλλοι την «μιμούνται». Εμείς τη μαθαίνουμε από τη μάνα μας.
Και τελικά κάνουμε ό,τι μπορούμε να την ευτελίσουμε στα σχολεία μας.
- Ελληνικότητα είναι ακόμα, το άλλο όνομα για την Ιστορία του Παγκόσμιου – ή τουλάχιστον – του Ευρωπαϊκού πνεύματος (που επικράτησε διεθνώς τους τελευταίους αιώνες)
- Με πρώτο σημείο τα Ομηρικά έπη. Τα πρώτα και τελειότερα ποιήματα (γλωσσικά, αισθητικά και νοηματικά) που γράφτηκαν ποτέ! Κατά δηλώσεις πάμπολλων ξένων διανοητών.
- Με επόμενο σημείο καμπής, τους προσωκρατικούς φιλοσόφους! Που άρχισαν να προσεγγίζουν νοητικά – κι όχι μεταφυσικά – τον κόσμο και τη Γένεσή του. Με προέλευση το νερό, τη φωτιά, τον αέρα ή το άπειρο. (Κι όχι τις συγκρούσεις τα πείσματα και τα καμώματα θεών ή υπερφυσικών δυνάμεων).
Ήταν η πρώτη απόπειρα «απομάγευσης» του κόσμου – από το Ελληνικό πνεύμα!
(Η δεύτερη ήταν ο Διαφωτισμός, δυόμιση χιλιάδες χρόνια αργότερα, στην Ευρώπη, και πάλι με σημείο αναφοράς ένα Έλληνα: τον Αριστοτέλη)
- Επόμενα σημεία καμπής: ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης!
Το Πλατωνικό Πνεύμα επηρέασε καθοριστικά τη Χριστιανική διδασκαλία στα φάση που έγινε Οικουμενική.
Η Λογική, η Ηθική και τα Μεταφυσικά του Αριστοτέλη επηρέασαν κυρίως το Δυτικό Χριστιανισμό από το Θωμά τον Ακινάτη και μετά.
Και πάλι επιστροφή της Δύσης: στο Πλάτωνικό Ιδεαλισμό (Αναγέννηση).
Και ξανά μεταστροφή στον Αριστοτέλη (Διαφωτισμός).
Επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια η Παγκόσμια Φιλοσοφία μετεωρίζεται ανάμεσα σε Πλάτωνα και Αριστοτέλη!
- Επόμενα στοιχεία καμπής, πάντα στον αρχαίο κόσμο, η φιλοσοφία των Στωϊκών και η Σχολή του Επίκουρου.
Όπως το δίπολο Πλάτωνας-Αριστοτέλης διαπερνά την παγκόσμια σκέψη διαχρονικά, στην αρχαία Ρώμη – ειδικά την περίοδο της Αυτοκρατορίας – το αντίστοιχο δίπολο είναι Στωϊκοί-Επικουριανοί.
Από τους δύο πρώτους εκ των «πέντε καλών αυτοκρατόρων» της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της περιόδου ακμής της, ο ένας είναι οπαδός της Στωϊκής φιλοσοφίας, ο Τραϊανός. Και τον διαδέχεται ένας οπαδός του Επίκουρου, ο Αδριανός. Ενώ τελευταίος στην «πεντάδα»: ο Μάρκος Αυρήλιος - ο «φιλόσοφος-αυτοκράτορας» που δηλώνει υπερήφανος για τη Στωϊκή του σκέψη.
- Επόμενος σταθμός, τα Ελληνικά Μαθηματικά: Από τον Θαλή και τον Πυθαγόρα, ως τον Αρχύτα τον Ταραντίνο, τον Ιπποκράτη το Χίο, τον Εύδοξο τον Κνίδιο, τον Ευκλείδη, τον Αρχιμήδη, τον Ερατοσθένη, τον Αρίσταρχο το Σάμιο, τον Ίππαρχο, τον Κλαύδιο Πτολεμαίο, τον Διόφαντο, τον Ήρωνα τον Αλεξανδρέα, τον Φίλωνα και την Υπατεία.
Γνώριζαν όλοι τους την σφαιρικότητα της Γης, και διακρίθηκαν όχι μόνο για την φοβερή θεωρητική αφαίρεση (που είναι η ψυχή των Μαθηματικών), αλλά για τις πρωτοπόρες μετρήσεις τους.
Ο Πυθαγόρας υποστήριζε όχι απλώς ότι η Γη περιστρέφεται περί τον Ήλιο (πράγμα «αιρετικό» για την εποχή του και για τους επόμενους… 20 αιώνες περίπου διεθνώς!) αλλά και ότι ο ίδιος ο Ήλιος περιστρέφεται κι αυτός γύρω από το «κέντρο του Σύμπαντος», (πράγμα εντελώς αδιανόητο τότε).
Ο Ερατοσθένης υπολόγισε με μεγάλη ακρίβεια την περιφέρεια της Γης.
Ο Αρίσταρχος επέμενε στον Ηλιοκεντρισμό και υπολόγισε με αρκετά καλή προσέγγιση και το μέγεθος της Σελήνης και την απόσταση Γης-Σελήνης.
Ο Αρχιμήδης δημιούργησε εκπληκτικές πολεμικές μηχανές για την εποχή του (τέτοιες τεχνολογικές τομές στον πόλεμο έκαναν αιώνες να επαναληφθούν), ενώ πλησίασε πολύ τη θεμελίωση της Μαθηματικής Ανάλυσης (Διαφορικού και Ολοκληρωτικού Λογισμού – Calculus) που επιτεύχθηκε τελικά 18 αιώνες αργότερα, από τον Newton και τον Leibniz.
Τον Αρχιμήδη εννοούσε ο Νεύτωνας όταν ομολόγησε ότι για τη μεγάλη τομή που έκανε στα μαθηματικά, πάτησε «στις πλάτες γιγάντων»…
Τέλος ο Κλαύδιος Πτολεμαίος, θεμελίωσε σε πολύ προχωρημένα μαθηματικά για την εποχή του (καμπύλη Στερεομετρία και «επικαμπύλιες» τροχιές) τοτο εσφαλμένο Γεωκεντρικό μοντέλο!
Από τότε, από τον 2ο μ.Χ. Αιώνα, μέχρι τον 15οαιώνα, όταν έγραψε ο Κοπέρνικος το Revolution του, όπου επανέρχεται στον Ηλιοκεντρισμό του Αρίσταρχου - κι άλλα εκατό χρόνια μετά, μέχρι να εδραιωθεί πλήρως ο Ηλιοκεντρισμός από το έργο του Kepler και του Γαλιλαίου - όλα τα μεγάλα πνεύματα παγκοσμίως, «πολώνονται» πάνω σε δύο ελληνικές απόψεις περί σύμπαντος:
Τον Γαιοκεντρισμό των Αριστοτέλη και Κλαύδιου Πτολεμαίου από τη μία - και τον Ηλιοκεντρισμό των Πυθαγόρα, και Αρίσταρχου, από την άλλη.
Κι όταν τελικά καταλήγουν στον Ηλιοκεντρισμό, αυτό το συνειδητοποιούν οι Ευρωπαίοι ως τη μεγαλύτερη πνευματική Επανάσταση, ώστε η λέξη Revolution (κατά κυριολεξία: περιστροφή) από τον τίτλο στο έργο του Κοπέρνικου, να πάρει σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες (πλην της Ελληνικής βεβαίως), την έννοια της «επανάστασης».
- Άλλος μεγάλος σταθμός του Ελληνικού πνεύματος η Ιστορία, όχι ως καταγραφή γεγονότων, αλλά ως αφαιρετική ανάλυση και θεωρητική ανασύνθεση κοινωνικών φαινομένων. Με αφετηρία τον Ηρόδοτο, αποκορύφωση τον Θουκυδίδη, κι ύστερα τον Ξενοφώντα (πατέρα της στρατιωτικής Ιστορίας) και βεβαίως τον Πολύβιο (λιγότερο γνωστό εντός Ελλάδος, αλλά εξαιρετικά δημοφιλή εκτός…).
Τα κείμενα τους επηρεάζουν τη σύγχρονη διεθνή σκέψη όσο τίποτε άλλο.
(Εδώ μάλλον τα αγνοούμε ή τα γνωρίζουμε εντελώς επιφανειακά)
- Άλλος μεγάλος σταθμός, η Ελληνική Παλιγγενεσία του 1821! Που αποτελεί την πρώτη συγκρότηση εθνικού κράτους στην Ευρώπη μετά από εθνική επανάσταση απελευθέρωσης (από τους Οθωμανούς).
Λίγο μετά από τους Σέρβους (που κέρδισαν, όμως, πολύ αργότερα την Ανεξαρτησία τους) και λίγο πριν από τους Βέλγους, που όμως προέκυψαν ως απόσχιση από τις Ολλανδικές Κάτω Χώρες με τη βοήθεια της γειτονικής Γαλλίας.
Το πιο σημαντικό: το νεοπαγές ελληνικό κρατίδιο προέκυψε κόντρα στη θέληση όλων των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης που τότε ήταν συσπειρωμένες γύρω από την Ιερά Συμμαχία - με βασικό στόχο να αποτρέψουν την άνοδο εθνικών και δημοκρατικών κινημάτων.
Κι όμως τότε, στην κάτω-άκρη της Βαλκανικής, προέκυψε η εξέγερση ενός λαού, ο οποίος τελικά επέβαλε και το εθνικό του κράτος (κόντρα στην αρχική θέληση όλων των μεγάλων) και δημοκρατικά συντάγματα (στην αρχή τουλάχιστον), επίσης κόντρα στη θέληση όλων των ηγεμόνων της Ευρώπης τότε.
Και το ίδιο αυτό ταλαίπωρο ελληνικό κρατίδιο κάνει δεύτερη επανάσταση, λίγο αργότερα, κόντρα στην ξενοκρατία και επιβάλλει συνταγματική διακυβέρνηση το 1843- πέντε χρόνια πριν ξεσηκωθούν οι υπόλοιποι λαοί της Κεντρικής Ευρώπης (1848) και επιβάλλουν ακριβώς το ίδιο: δημοκρατικά-συνταγματικά πολιτεύματα.
- Και στα μέσα του 20ου Αιώνα η Ελλάδα αντιστέκεται πρώτη και μόνη στους δύο μεγάλους ολοκληρωτισμούς: Στο Φασισμό που την χτύπησε τον Οκτώβριο του 1940, όταν όλη η ηπειρωτική Ευρώπη είχε συνθηκολογήσει στον Άξονα, η Αμερική δεν είχε μπει ακόμα στον Πόλεμο, η ΕΣΣΔ όχι μόνο δεν είχε μπει στον Πόλεμο, αλλά έστελνε… «συγχαρητήρια τηλεγραφήματα» για κάθε νέα επιτυχία του Χίτλερ, και η Βρετανία αγωνιζόταν απελπισμένα μόνη της.
Τότε η Ελλάδα όχι μόνο αντιστέκεται, αλλά επί έξη μήνες νικά τους Ιταλούς εισβολείς (μέχρι που αντιμετωπίζει και δεύτερη επίθεση - από τους Ναζί αυτή τη φορά).
Η μόνη χώρα στην ηπειρωτική Ευρώπη που αντιστάθηκε επιτυχώς!
Και έξη χρόνια αργότερα, μετά την Γερμανική Κατοχή, η Ελλάδα αποκρούει και το δεύτερο Ολοκληρωτισμό του 20ου Αιώνα, τον Κομμουνισμό! Που ηττήθηκε 40 χρόνια αργότερα, αλλά τότε έμοιαζε πανίσχυρος κι είχε επιβάλει τις δικτατορίες του σε όλη την ανατολική Ευρώπη.
Η Ελλάδα και τότε υπήρξε η μόνη χώρα που αντιστάθηκε στην Κομμουνιστική προέλαση προς νότον και την απέκρουσε επιτυχώς.
- Στο μεταξύ μέσα στον 20ο Αιώνα, σε δύο διαφορετικές περιόδους, αυτή η «περίεργη» Ελλάδα, εκτός από «ανδραγαθήματα» στα πεδία των μαχών, είχε και οικονομικά επιτεύγματα: Την περίοδο 1930-39 ήταν δεύτερη διεθνώς σε αναπτυξιακούς ρυθμούς (σε περίοδο παγκόσμιας Κρίσης)! Αλλά και την περίοδο 1953-70 ήταν επίσης δεύτερη διεθνώς σε παγκόσμιους αναπτυξιακούς ρυθμούς - αυτή τη φορά σε φάση παγκόσμιας ανάπτυξης!
(Και τις δύο φορές μας ξεπέρασε μόνο η Ιαπωνία).
Αυτά σημαδεύουν ό,τι αποκαλούμε Ελληνικότητα.
Αυτά και πολλά ακόμα που παρέλειψα…
Πείτε μου τώρα:
Τι απ’ όλα αυτά να σβήσουμε; Τι να απαλείψουμε; Τι να υποκαταστήσουμε με θεωρίες περί «πολύ-πολιτισμικότητας» και… «έμφυλων ταυτοτήτων»;
Τι απ’ όλα αυτά να ξεχάσουμε, να παραχώσουμε, να πετάξουμε στα σκουπίδια;
Αυτή είναι η Ελληνικότητα! Έχετε κάτι «καλύτερο» να βάλουμε στη θέση της, όταν διδάσκουμε αυτογνωσία στα παιδιά μας;
Αυτή είναι η συνέχεια της Ελληνικότητας! Θέλετε κάπου να τη «σπάσουμε»; Κάπου να την (δια)”κόψουμε”; Κάπου να την «θρυμματίσουμε»;
Δεν σπάει αυτή η συνέχεια, γιατί την κρατάει ενωμένη η γλώσσα μας, η δημοτική μας ποίηση (που θυμίζει ομηρικούς δεκαπεντασύλλαβους), η μοναδική μουσική μας και η Εκκλησιαστική πολιτιστική μας παράδοση.
Μας κοιτάζει ο Παντοκράτορας από τον τρούλο και χαμογελάει περιπαικτικά. Μας κοιτάζει η Παρθένος πάνω από το Ιερό και ευλογεί την αμηχανία μας. Κι ας μη πολύ-πιστεύουμε.
Μας το φωνάζουν οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες των πεθαμένων γονιών πάνω στο «σκρίνιο» - και τα παράσημα των πατεράδων και των παππούδων μας από στην προθήκη.
Μας το φωνάζει και κάτι μέσα μας, όταν βρεθούμε στο εξωτερικό - ξένοι ανάμεσα σε ξένους - κι ακούσουμε κάπου από μακριά ελληνικό τραγούδι και «στοιχειώνουμε» κυριολεκτικά.
Αυτό το «Μάνα μου Ελλάς, που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς» όταν το ακούσεις βραδιάτικα στη Νέα Ορλεάνη ή στο Sea Port της Νέας Υόρκης, ξυπνάει δαίμονες και αγγέλους με ρομφαίες - που δεν ξέρεις ότι είχες μέσα σου.
Μπορεί να είχες περάσει από την Αριστερά, μπορεί να είχες βιώσει όλα τα τραύματα παλαιότερων εθνικών διχασμών, αλλά όταν νιώσεις την Ελληνικότητα έτσι, όταν αποκτήσεις βιωματική εμπειρία, έρχονται πηγαία αισθήματα και ξεχειλίζουν πάνω σε - όποιο - «υπόβαθρο» από λογικά επιχειρήματα.
Και μαζί ανάμεικτα - αισθήματα και επιχειρήματα - αναβιώνουν μνήμες και πολιτιστικά φορτία αιώνων. Αυτή είναι η Ελληνικότητα!
Δεν καταργείται, δεν αντικαθίσταται, δεν ξεριζώνεται…
Και δεν αστειεύεται!
Μην παίζετε με την Ελληνικότητα.
Μην παίζετε με την ίδια τη συλλογική Ψυχή μας.
Ματαιοπονείτε!
(Και θα το μετανιώσετε… )