Έτσι οι ασυνείδητοι της δημοκρατικής διαδικασίας βρίσκουν και τα κάνουν. Εκμεταλλευόμενοι τη δική μας αδρανή σκέψη, τη χρεωκοπία του πνεύματος και τον εθισμό μας στην πολιτική παραμυθία, στο αντιαισθητικό, επιδερμικό και ανάλαφρο σ' όλες τις εκτρωματικές του μορφές, μας μετατρέπουν σε εύπιστους "εραστές" του ανέφικτου και σε αμνήμονες συνοδοιπόρους τους.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Αν όλοι αυτοί οι προκλητικοί εφαψίες του σώματος της κοινωνίας γνώριζαν εκ των προτέρων ότι η ανικανότητα και η γελοιότητα ή ακόμη και η απάτη τους, θα προσέκρουε στην τιμωρία, ότι δεν θα πηγαίνανε απλώς στο σπίτι τους, τότε θα σκεφτόταν πολύ σοβαρά το τίμημα των πράξεών τους. Και ο λαός δεν θα περνούσε σχεδόν μονίμως ανάμεσα από τόση συμφορά...
Η σοβαρότητα και η παραγωγή σκέψης στην Ελλάδα έχουν μετατεθεί ως ιδεώδης συνεκτικός δεσμός της κοινωνίας σ' ένα δεύτερο επίπεδο, που δεν έχει άμεση συνάφεια ούτε με την προέκταση των ιδανικών επιδιώξεων, ούτε με την ανάγκη ισορροπίας των κοινωνικών ομάδων. Η ισορροπία τούτη, είτε ως δυναμική αναγκαιότητα είτε ως ισοζυγισμός δυνάμεων, αποτελεί προυπόθεση για την ενότητα της κοινωνίας, την ανάπτυξη της κοινωνικής συνείδησης, της αλληλεγγύης και της λήψης των αναγαίων αποφάσεων σ' όλους τους τομείς.
Η σημερινή φυσιογνωμία της ελληνικής κοινωνίας, πέραν των επιχρυσωμένων λόγων των εξουσιολάγνων, με γραβάτα ή χωρίς, με πτυχίο από το Χάρβαρντ ή ακόμη και από την όποια "βοϊδοσκολή", δεν έχασε μόνο την εμπιστοσύνη στο ελληνικό πνεύμα, το πνεύμα τούτο το βαρύφορτο από παράδοση, από πολιτισμό και από σαφήνεια. Εχασε την εμπιστοσύνη στο μέλλον...
Το πρόβλημα είναι ότι αντιμετωπίζουμε την κρισιμότητα των καταστάσεων με συνείδηση ελαφρότερη από τη σωρευμένη πείρα μας, και αγνοώντας το παρελθόν, ζώντας με ασκεψία και συχνά ελαφρόνοια στο παρόν, αγωνιούμε για το μέλλον που δεν θα έλθει ποτέ ή κι αν έλεθει, δεν θα είμαστε εδώ να το υποδεχθούμε...