 |
| edu_castro27 / pixabay |
Από: ellinikoforoum.blogspot.com - του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Στο σύνολό τους αλληλοδιαπλέκονται με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, και αυτό απαιτεί πολλαπλές αναγνώσεις ακόμη και για κάθε μία ξεχωριστά.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της ιστοσελίδας slpress, σε σχετική πρωτοβουλία του ισραηλινού Κέντρου Στρατηγών Μελετών Begin-Sadat (BESA) για το γεωπολιτικό μέτωπο που έχει δημιουργήσει η τριμερής συνεργασία Ελλάδα-Ισραήλ-Κύπρος, υπήρξαν τοποθετήσεις πολλών σχολιαστών, αλλά θα ξεχωρίσουμε ΚΑΙ εμείς όπως ΚΑΙ το σχετικό άρθρο, τις τοποθετήσεις Αμερικανών και Ισραηλινών αναλυτών, πριν απ’ όλα γιατί παρουσιάζουν ξεχωριστό ενδιαφέρον, από την σκοπιά της «δεύτερης ανάγνωσης», που απαιτείται να υπάρξει. Και μιλάμε εδώ για τους Αμερικανούς Michael Rubin και David L. Phillips, και φυσικά για τους Ισραηλινούς Benjamin Weinthal και Seth J. Frantzman.
Το πρώτο συμπέρασμα, είναι η διάχυτη αγωνία έως και ανησυχία ΟΛΩΝ, για την πραγματική κατάσταση που υπάρχει στην Ευρασία και για την δυνητική της εξέλιξη, που παραμένει απολύτως ασαφής, και αυτό συνιστά μια καινούρια, αχαρτογράφητη πραγματικότητα για τον Αμερικανοϊσραηλινό άξονα, έτσι όπως τον γνωρίσαμε μεταπολεμικά.
Το δεύτερο αξιοπρόσεκτο στοιχείο, σχετίζεται με την ανάγκη να... αποσαφηνίσουμε, ότι εκτός από το «κατά συνθήκην» υπάρχει και το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ στο οποίο «κοινοποιούν» την παραπάνω διάχυτη αγωνία. Και αυτό το πραγματικό ακροατήριο, είναι οι ηγεσίες των χωρών τους. Πολύ δε περισσότερο για τους Αμερικανούς αναλυτές, οι οποίοι έχουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ επίγνωση, του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ μεγέθους, της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ σύγκρουσης που βρίσκεται σε εξέλιξη, και διεξάγεται ανάμεσα στα κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ, τα οποία εναγωνίως αναζητούν ένα καινούριο επίπεδο στρατηγικής ισορροπίας.
Το τρίτο συμπέρασμα, είναι το γεγονός πως απαξάπαντες διατυπώνουν αλήθειες. Κρίσιμες αλήθειες και η αγωνία τους να εισακουστούν είναι διάχυτη.
Δυο ακόμη στοιχεία με την δική τους ξεχωριστή στρατηγική βαρύτητα, αναδεικνύονται από αυτές τις τοποθετήσεις, και η ανάγκη να μην υποτιμηθούν, δεν αφορά μονάχα τους παριστάμενους και τους εν δυνάμει αποδέκτες, αλλά ΟΛΟΥΣ τους δρώντες στην ευρύτερη περιοχή.
- Το πρώτο εξ αυτών σχετίζεται με την βεβαιότητα, ότι η Τουρκία φαίνεται να έχει χαθεί οριστικά για την Δυτική Αρχιτεκτονική, και απολύτως κανένας σοβαρός σχεδιασμός δεν μπορεί να υπάρξει στο βαθμό που θα παραβλέψει αυτήν την υπερώριμη διαπίστωση.
- Φαίνεται όμως ότι υπάρχει και ένας υφέρπων σκεπτικισμός, που τείνει να αναβαθμιστεί σε διαρκή φόβο όλων, για το πως θα «καθήσει» τελικά, η τελική στάση του Ισραήλ, μπροστά σε εξελίξεις που ΔΕΝ μπορούν να θεωρηθούν ανιχνεύσιμες, και αυτό φυσικά είναι το πλέον κρίσιμο ζήτημα στον απλωμένο γεωπολιτικό τραχανά της περιοχής.
Το γεγονός ότι τόσο οι ΗΠΑ, όσο κυρίως το Ισραήλ,
αντιμετωπίζουν την τριμερή πρωτίστως ως ζήτημα που εντάσσεται στην στρατηγική τους
αντίληψη και τους σχεδιασμούς που αφορούν στην ασφάλεια, από μόνο του λέει
πολλά. Ο Αμερικανός κ. Rubin πάντως, στην παρέμβασή
του υπήρξε σαφής. «Η τριμερής εταιρική σχέση μεταξύ Ισραήλ, Ελλάδας και Κύπρου θα
αποτελέσει το θεμέλιο της ασφάλειας της Ανατολικής Μεσογείου για το υπόλοιπο
του 21ου αιώνα. Τις σχέσεις των κρατών αυτών θα ενισχύσουν όχι μόνο η συνεργασία
για το φυσικό αέριο, αλλά και τα κοινά συμφέροντα σε επίπεδο δημοκρατίας» δήλωσε...
Από την άλλη μεριά, η αυξημένη αντιρωσική νότα που υιοθέτησε ο Ισραηλινός Benjamin Weinthal, αλλά και η γενικευμένη απαισιοδοξία σε σημείο μηδενισμού, η οποία εκφράστηκε από τον συντάκτη της Jerusalem Post και διευθυντή του MECRA Seth J. Frantzman, είναι ενδεικτική για την ύπαρξη ενός εκρηκτικού μείγματος ανασφάλειας και ανησυχιών που διαχέεται μέσα στο Ισραήλ, ακόμη και στα κλιμάκια που σχετίζονται ευθέως με τον σκληρό πυρήνα της εξουσίας.
Ανασφαλείς ωστόσο – αν και κατ’ άλλους απολύτως σχεδιασμένες- υπήρξαν οι πρωτοβουλίες του Αμερικανού προέδρου (Ιερουσαλήμ, υψίπεδα του Γκολάν κλπ) ο οποίος επιδίωξε μέσω αυτών να «ντοπάρει» τα αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης του Ισραήλ, και φυσικά αυτή η προσπάθεια συνεχίζεται και στα σχετιζόμενα με την αντιμετώπιση του Ιράν και όχι μόνο.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, οι «ανήσυχες» παρεμβάσεις των Ισραηλινών εκπροσώπων, έχουν ομοίως διπλή ανάγνωση που δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε.
Η προφανώς αναμενόμενη, μπορεί να αποδώσει τα παραπάνω, σε μια αντίστοιχη σύγκρουση στο επίπεδο των κέντρων της εξουσίας, που δια της ανησυχίας διερευνά ένα καινούριο σημείο στρατηγικής ισορροπίας, μπροστά στις προκλήσεις ασφαλείας της νέας εποχής, και με δεδομένη την διαρκή αποδυνάμωση του ρόλου των ΗΠΑ με την μορφή που τον γνωρίσαμε.
Η αιρετική ωστόσο ανάγνωση, έχει κάθε λόγο να αναρωτιέται για τον τρόπο με τον οποίο θα αναζητήσει το Ισραήλ τις μελλοντικές σταθερές ασφαλείας που του είναι απαραίτητες, και κυρίως τι αποφάσεις στρατηγικών προσεταιρισμών ενδέχεται να λάβει, αν οι ΗΠΑ δεν καταφέρουν να ανακτήσουν την χαμένη τους δυναμική και εάν τελικά δεν καταστεί δυνατόν να ανακόψει κανείς τις στρατηγικές αμοιβαδοειδείς κινήσεις της Ρωσίας…