Αν το 1991-2 η Αθήνα είχε διακηρύξει «Αναγνωρίζουμε μόνο κράτος Βαρντάρσκα» αντί για «...χωρίς όνομα Μακεδονία» ΟΛΑ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ πριν αρχίσουν.
Εμείς οι εμμονικοί θα συνεχίσουμε να το φωνάζουμε μέχρι τέλους.
Δημήτρης Γιαννόπουλος
Αυτό το ήξερε ο Αντώνης Σαμαράς από την πρώτη στιγμή και, αντί να το βροντοφωνάξει, το είχε εκμυστηρευτεί στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον Κωσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Αλλά οι δυο πρώτοι, παρά τις ταυτόσημες εισηγήσεις Ακαδημίας Αθηνών και Αρείου Πάγου, απαγόρευσαν ρητά στον Σαμαρά τη χρήση του όρου «Βαρντάρσκα» αντί για «Σκόπια».
Έτσι κέρδισαν χρόνο πρίν τον αποπέμψουν γι αυτό τον λόγο από τη Σύσκεψη των Αρχηγών Κομμάτων του Απριλίου 1992, κατ’ εντολή του Διεθνούς Παράγοντα.
Γι αυτό κράτησαν τα Πρακτικά εκείνης της τετράωρης συζήτησης κλειδαμπαρωμένα στο χρηματοκιβώτιο της Προεδρίας μέχρι σήμερα (μαζί με τον «Φάκελλο της Κύπρου»).
Ο Σαμαράς μπορούσε τότε να πέσει ηρωικά μαχόμενος, καταγγέλλοντας αυτή τη Συμπαιγνία Αθηνών-Σκοπίων, με την οποία το κατασκεύασμα «έθνους Μακεδόνων» παρέμενε αδιαφιλονίκητο ταμπού της δήθεν διαμάχης «για το όνομα» που θα παρέμενε εσαει «μακεδονικό».
Αλλά ο νεαρός τότε υπουργός εξωτερικών δείλιασε και παραιτήθηκε, κάνοντας γαργάρα το κοινό «μυστικό» των Συνενόχων για να διασφαλίσει το πολιτικό του μέλλον, πραγμα που τον επανέφερε (μετά από 15ετή περιπλάνηση στην πολιτική Έρημο) στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας και τελικά στην πρωθυπουργία το 2012.
Ποτέ όμως δεν ξέχασε το θέμα Βαρντάρσκα, δηλαδή τον «άσσο στο μανίκι» που φοβήθηκε να χρησιμοποιήσει, τόσο το 1992 όσο και το 2008.
Το κακό με την δειλία του Σαμαρά τρίτωσε το 2014, όταν Γερμανοί και Αμερικάνοι άρχισαν να μαγειρεύουν το καθεστώς Τσίπρα-Βαρουφάκη που θα οδηγούσε στο ξεχαρβάλωμα και ξεπούλημα των πάντων, με επιστέγασμα την Συμφωνία των Πρεσπών.
Ο Σαμαράς βιάστηκε να εκμεταλλευτεί την θετική οικονομική συγκυρία της άνοιξης και του καλοκαιριού 2014 για να απαιτήσει φορτικά την «έξοδο από τα μνημόνια» με μαξιλάρι μόνο μια «πιστωτική γραμμή στήριξης».
Γερμανοί και τρόικα άρχισαν να κωλυσιεργούν και να υποθάλπουν την εκστρατεία του Σύριζα για πρόωρες εκλογές.
Τότε ήταν που έριξαν οι Αμερικάνοι την μεγάλη «πεπονόφλουδα» στους ενοίκους του Μαξίμου, επαναφέροντας το θέμα της εισδοχής των Σκοπίων πριν από την ετήσια Σύνοδο του ΝΑΤΟ το 2014.
Αντί λοιπόν τότε ο Σαμαράς να δώσει τέλος στο 22χρονο αλησβερίσι του Νίμιτς, προτίμησε να απειλήσει τους εταίρους στο ίδιο παρασκήνιο που τον κατέστρεψε το 1992: «Αν επαναφέρετε θέμα Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, εγώ θα προτείνω δημόσια το όνομα Βαρντάρσκα!»
Φυσικά, ο πανούργος Διεθνής Παράγων «έκανε πίσω», δίνοντας στον Σαμαρά την εντύπωση πως κρατούσε ακόμα τον άσσο στο μανίκι του, ενώ στην πραγματικότητα ήταν η τρίτη και τελευταία φορά που είχε κάψει το χαρτί της «μίας και μόνο ελληνικής Μακεδονίας» στην οποία πίστευε.
Μετά από λίγους μήνες, η “κυβέρνηση του PSI” Σαμαρά-Βενιζέλου είχε ανατραπεί με πρόωρες εκλογές που προκάλεσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός υπό την προτροπή ολεθρίων «συμβούλων» που του υπόσχονταν «αριστερή παρένθεση» και τώρα, δυστυχώς, συνεχίζουν να κολακεύουν τη ματαιοδοξία του!
Δεν τόλμησε βέβαια ο «Αντώνης» να ξαναπεί κάτι για Βαρντάρσκα στα πέντε πέτρινα χρόνια που ακολούθησαν την προδιαγεγραμμένη πορεία προς τις Πρέσπες, ενώ κάποιοι «περιθωριακοί» δεν θα σταματήσουμε να το φωνάζουμε ως την μόνη δυνατή Ανυπακοή στην Προδοσία.
Το επιστέγασμα της Δειλίας Σαμαρά ήταν να γευτεί ανάλατο το κρύο πιάτο της Εκδίκησης των Μητσοτάκηδων: Του υποσχέθηκαν προεκλογικά Αντιπροεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για να την δώσουν αμέσως μετά τις εκλογές σε έναν ελληνόφωνο υπάλληλο των Βρυξελλών, πιστό φερέφωνο του ...Γιουνκέρ.
Τον άδειασαν μάλιστα τον Αντώνη, σαν στημένη λεμονόκουπα, ακόμα και στην υπόθεση Νοβάρτις.
Αυτά μπορεί να μην ακούγονται ευχάριστα σε αυτιά ακατάδεκτων «Αντινέων» που έζησαν παροδικά μεγαλεία δυο χρονάκια στου Μαξίμου.
Εκτός από Κολλέγιο, θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία!