 |
| geralt / 20429 εικόνες |
(Ξέρουμε τι είμαστε, αλλά δεν ξέρουμε τι θα μπορούσαμε να είμαστε - Οφηλία στον Άμλετ)
υποναυάρχου ε.α.
προέδρου Κοινωνίας Αξιών
Η ΑΡΝΗΣΗ
Η άρνηση (στρουθοκαμηλισμός εσφαλμένα) είναι το σύνδρομο του να αρνείται κάποιος να λαμβάνει υπ’ όψιν του τα γεγονότα ή τον ρεαλιστικό κίνδυνο, αποφεύγοντας έτσι (προσωρινά βέβαια) επώδυνες και άβολες καταστάσεις και συναισθήματα που φοβάται να διαχειριστεί.
Είναι ένας από τους αμυντικούς μηχανισμούς της ανθρώπινης ψυχολογίας (ο Freud πρωτο-μελέτησε τον μηχανισμό).
Ο πρωταρχικός της ρόλος είναι να προστατεύσει το άτομο. Ο μηχανισμός της (όταν ενεργοποιείται προσωρινά) λειτουργεί ως κατασταλτικός παράγοντας έτσι ώστε ο ακροατής να διατηρήσει την ηρεμία του, υποβαθμίζοντας είτε αγνοώντας μία δυσάρεστη είδηση, που θα του δημιουργούσε μεγάλη διαταραχή λόγω αδυναμίας διαχείρισης.
Η κατάσταση αυτή περιορίζει κατά πολύ τις επιλογές που μπορεί να αντιληφθεί ένα άτομο ή μια κοινωνία. Αρνείται να δει τις δύσκολες και επώδυνες λύσεις, με τις οποίες έγκαιρα και αποτελεσματικότερα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μια πραγματικά δύσκολη κατάσταση.
Μπορεί ως κατάσταση να είναι προσωρινή αλλά και να γίνει μόνιμη “στάση ζωής”, όπως και να ξεφεύγει από το ατομικό επίπεδο και να έχει συλλογική επίδραση, σε επίπεδο ομάδων, κοινωνιών ακόμα και χωρών.
Σύμφωνα με ψυχολόγους (Thomas Webb κ.α.), ο φόβος είναι η γενεσιουργός αιτία του φαινομένου αυτού (έρευνες πάνω στην ψυχολογία της άρνησης, έδειξαν ότι πολλοί αναβάλλουν ιατρικές εξετάσεις, αρνούμενοι να αντιληφθούν το πρόβλημα λόγω φόβου, όπως π.χ. πολλοί διαβητικοί αποφεύγουν να μετρήσουν τις τιμές σακχάρου).
Η αναγνώριση της δυσάρεστης κατάστασης με προσωπική ενδοσκόπηση (γνωσιακή-συμπεριφορική ψυχανάλυση), αποτελεί σύμφωνα με τους ψυχολόγους την βοήθεια για να απαλλαγεί το άτομο από την άρνηση και να αντιμετωπίσει επιτυχώς το πρόβλημά του.
Αλλιώς θα υποστεί οδυνηρά τις επιπτώσεις της άρνησης εκ του αποτελέσματος της πραγματικής κατάστασης.
Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ
«I know not how, Success hath made me wanton (Δεν ξέρω πώς η επιτυχία με έκανε αχαλίνωτο).»
(ο Μόσκα, στο «Βολπόνε» του Μπεν Τζόνσον).
Η πολιτική της Τουρκίας έχει αλλάξει σημαντικά τα τελευταία χρόνια.
1. Για πρώτη φορά μιλάει ανοικτά για Γαλάζια πατρίδα, σε κορυφαίο επίπεδο και τόσο εκτεταμένα, διεκδικεί την μισή ανατολική Μεσόγειο, επεκτείνει δυναμικά τις διεκδικήσεις της στο Κυπριακό, επιβάλλει τη θέλησή της για ζώνη ασφαλείας και εισβάλλει στη Συρία παρά τις αντιρρήσεις ΗΠΑ και Ρωσίας, εξοπλίζεται ραγδαία, κατασκευάζει σχεδόν όλα τα δικά της όπλα, αναπτύσσει πυραυλική τεχνολογία για πυραύλους μέσου βεληνεκούς, θέλει πυρηνικά και προετοιμάζεται γι αυτό, διεκδικεί ρόλο κεντρικής δύναμης πλέον και όχι περιφερειακής, δεν διστάζει να τα βάλει με τις ΗΠΑ (καινοφανές), και όλοι μα όλοι, πολιτικοί και στρατιωτικοί, περνάνε στο λαό τους ισλαμο-εθνικιστικά μηνύματα (εξαιρετικά επικίνδυνο για την Ελλάδα και την περιοχή μας), με την κλιμάκωση της ρητορικής τους αλλά και την σταδιακή ισλαμοποίηση (1.000.000 κατ ελάχιστο μαθητές σε θρησκευτικά ισλαμικά σχολεία), απειλεί την Ευρώπη με εισβολή μεταναστών κλπ κλπ.
2. Όλα αυτά δείχνουν την εθνικο-θρησκευτική ριζοσπαστικοποίηση της πολιτικής αλλά και της ίδιας της κοινωνίας της Τουρκίας, πράγμα εξαιρετικά επικίνδυνο πρωτίστως για εμάς και για την Κύπρο. Το Ισραήλ το έχει καταλάβει και οι αντιδράσεις έχουν ξεκινήσει εκεί.
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΡΝΗΣΗ
1. Εμείς αντί να σταθούμε σθεναρά, και να επισημάνουμε τον κίνδυνο στη διεθνή κοινότητα, τρέφουμε αυταπάτες για καλό κλίμα και για προσωπικές επιτυχίες πολιτικής, παραβλέποντας όλα τα γεγονότα (τα γεγονότα δεν είναι υποθέσεις ούτε μόνο ενδείξεις).
2. Εάν η Τουρκία δεν έχει επαναλάβει τα Ίμια π.χ. είναι γιατί εμείς δεν κάνουμε οτιδήποτε για να προστατεύσουμε τα δικαιώματά μας, που θα μπορούσε να προκαλέσει την αντίδρασή της.
3. Ακόμη και τα 12 νμλ που είχαμε ανακοινώσει ότι θα κάνουμε σε Ιόνιο και Κρήτη, το πήραμε πίσω έντρομοι, μετά την ανανέωση των απειλών της περί πολέμου για όλες πλέον τις περιοχές της χώρας.
Δυστυχώς δεν είναι θέμα προσώπων, ούτε θέμα κομμάτων, έχει μετασχηματιστεί σε θέμα συλλογικής άρνησης, βαθιά ψυχολογικό. Διακατεχόμαστε από φοβικό σύνδρομο και αρνούμεθα να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα αν και προφανή.
Επιλέγουμε λύσεις κατευναστικές, ελπίζοντας ότι θα συμβεί το ηπιότερο σενάριο για μας, εξευμενίζοντας τον δυνάστη και ελπίζοντας να δείξει καλοσύνη και μεγαλοψυχία (θεωρούμε επιτυχία το καλό κλίμα σε μία συνάντηση 45 λεπτών στο περιθώριο ενός συνεδρίου, ενώ ξέρουμε ότι τίποτε δεν δείχνει ότι κάτι αλλάζει ούτε θα αλλάξει επί μακρόν-αντιθέτως όλα επιδεινώνονται).
Σε μεγάλο βαθμό μάλιστα πολλοί θαυμάζουν τον αυταρχικό δυνάστη.
Όχι μόνο δεν προστατεύουμε τα δικαιώματά μας ούτε διεκδικούμε σημαντικά εξ αυτών, αλλά φοβόμαστε και να τα εκφράσουμε (ακόμη και ποια θεωρούμε ως όρια της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας δεν λέμε για να μην προκαλέσουμε).