Και κάποιοι διασκεδάζουν ακούγοντας τους Μυνχάουζεν της πολιτικής, αλλά και οι εγχώριοι Μυνχάουζεν του πολιτικού συστήματος διασκεδάζουν με τα χάλια μας. Μας "παραμυθιάζουν" και παραμυθιάζονται ταυτόχρονα από τη λαγνεία της εξουσίας, πάντα βέβαια με το κατάλληλο ύφος και το "προφίλ" της αποφασισττικής σοβαρότητας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και τελικά οι διάφοροι Μυνχάουζεν της εξουσίας, όψιμοι και παλαιότεροι, μαζί με όλους ή σχεδόν όλους τους πολίτες μιας εξαθλιωμένης κοινωνίας, κτίζουμε ένα απροσδιόριστα πολύπλοκο μύθο, ένα παραμύθι που στηρίζεται σε αθέμελες σκέψεις και αβάσιμες προβολές των ψυχικών μας πόθων. Και διαπιστώνουμε συχνά ότι βρισκόμαστε μπροστά στην έσχατη αβεβαιότητα του τίποτα. Και στο τέλος αναγκαζόμαστε να προσβλέπουμε για τη...σωτηρία μας σ' ένα κόσμο πέρα από το εδώ και το τώρα.
Ζούμε απαθείς μεν, αλλά έμπλεοι ενθουσιασμού από τα πομφολυγώδη πολιτικά λόγια, ένα μελόδραμα με στοιχεία γκροτέσκο προσβλέποντες στην "κάθαρση", που ωστόσο δεν βασίζεται στην εμπειρική αλήθεια και στην τεκμηριωμένη πολιτική πρακτική, αλλά στην αποκάλυψη του ανάλαφρου.
Ζούμε σε μια εποχή "μακάρια", θριαμβεύτρια και νευρωτική. Και η συνθετική σκηνογραφία της εποχής μας έχει χάσει την ψυχική της στερεότητα. Και πάμπολλες βεβαιότητητες, όπως παρουσιάζονται από τα κομματικά "μαγειρία", θα βρεθούν σύντομα και πάλι να έχουν στην άκρη τους αδυσώπητα ερωτηματικά.
Και μπορεί η επιμονή του γράφοντος να επισημαίνει μια επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα, σ' ένα κλίμα μάλιστα νέων προσδοκιών και ενορχηστρωμένης επικοινωνιακής πολιτικής, να εκλαμβάνεται ως άκαιρη ή πρόωρη κριτική ή και αβάσιμη "γκρίνια", αλλά δεν στερείται τουλάχιστον έρματος αξίας ότι σε τούτο τον τόπο όλα κινούνται στο επίπεδο της επιφάνειας. Και έχει επανειλημμένως αποδειχθεί ότι ισορροπούμε ως αντικείμενα μιας μεγάλης πλάνης.
Σε τούτη τη χώρα για πολλά χρόνια κάνει καριέρα η μισή αλήθεια. Και ο πολίτης παραδίδεται αμαχητί στον εγγαστριμυθισμό της εκάστοτε εξουσίας, νομίζοντας ότι συλλογίζεται και αξιολογεί. Το χαρακτήρα μιας εποχής δεν τον συλλαμβάνει η νόηση της ανύποπτης πλειοψηφίας. Χρειάζονται ευαίσθητοι αισθητήρες, που βλέπουν πίσω από τις επιφάνεις και τις πολιτικές "παραστάσεις" για το όποιο φιλοθεάμον κοινό...