«Το μέλλον δεν ανήκει στους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης. Το μέλλον ανήκει στους πατριώτες. Το μέλλον ανήκει σε ισχυρά, ανεξάρτητα έθνη… Κατά το παρελθόν, η παγκοσμιοποίηση άσκησε μια θρησκευτικού χαρακτήρα γοητεία πάνω σε προηγούμενους ηγέτες, κάνοντας τους να αγνοήσουν τα ίδια τα εθνικά τους συμφέροντα! Αυτή η εποχή έχει περάσει οριστικά…»
Θανάσης Κ.
Θανάσης Κ.
Αυτή η δήλωση του Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ στη φετινή Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, προκάλεσε αίσθηση παγκοσμίως.
Περισσότερο ίσως, απ’ ο,τιδήποτε άλλο έχει πει πολιτικός ηγέτης μεγάλης χώρας τα τελευταία χρόνια.
Διότι έχουμε συνηθίσει να ακούμε αφόρητες κοινοτοπίες σε αυτήν την ετήσια πανηγυρική μέγα-μάζωξη, όπου πάει καθένας και λέει το «ποίημα» του.
Ο Τραμπ όμως δεν είπε κοινοτοπίες αυτή τη φορά.
Είπε μιαν άποψη «αιχμηρή», που χρόνια περίμεναν πολλοί να ακούσουν:
Πώς όλη αυτή η σταδιακή… διολίσθηση στο «μαρασμό των εθνικών κρατών» και την επικράτηση μιας (ανεξέλεγκτης) «διεθνούς διακυβέρνησης» (από τα πάνω) είναι μια ψευδαίσθηση από το παρελθόν - κι όχι η «αρχιτεκτονική του μέλλοντος».
Είναι μια «δυστοπία» που έχει ήδη απορριφθεί!
Όχι μια ουτοπία που πρόκειται να πραγματοποιηθεί.
Τα έθνη δίδαξαν και κάτι άλλο:
Πως δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς Δικαιοσύνη,
όπως δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς Ελευθερία!
Όλος ο ανθρώπινος Πολιτισμός είναι μαρτυρία και αποτέλεσμα αγώνων για Ελευθερία και Δικαιοσύνη, από λαούς που πιστεύουν στον εαυτό τους!
Η προσπάθεια κατεδάφισης των εθνικών κρατών και διάλυσης των εθνών είναι επιστροφή στο Μεσαίωνα!
Στα εθνικά κράτη γίνεται η δημοκρατική «νομιμοποίηση» άσκησης της εξουσίας.
Σε παγκόσμια κλίμακα, η «διεθνής διακυβέρνηση» ουσιαστικά δεν θα έχει καμία νομιμοποίηση από κανένα.
Θα είναι «πολύ κοντά» και «πολύ ευάλωτη» στις πιέσεις μεγάλων πολυεθνικών κέντρων ισχύος και πλούτου.
Ενώ παράλληλα θα είναι «πολύ μακριά» από τις οργανωμένες τοπικές κοινωνίες, από τις ανάγκες τους, από τις φιλοδοξίες τους, από τις προσδοκίες τους και από τις αγωνίες τους. Αυτές οι «οργανωμένες τοπικές κοινωνίες», είναι ακριβώς τα «έθνη» που θέλουν να αποδυναμώσουν, προκειμένου να χτίσουν την ανεξέλεγκτη «Παγκόσμια διακυβέρνηση».
Η Παγκόσμια διακυβέρνηση είναι το άλλο όνομα της Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας που θέλουν να επιβάλλουν. Και ταυτόχρονα Παγκόσμια διακυβέρνηση είναι η άρνηση των δημοκρατιών που μπορούν να είναι μόνο πολυκεντρικές, δηλαδή εθνικές.
Ουσιαστικά ζούμε σε μια εποχή που κάποιοι προσπαθούν να επιβάλουν την Παγκόσμια Αυτοκρατορία και όλοι οι υπόλοιποι αντιστέκονται και οραματίζονται ένα «πολύ-κεντρικό» κόσμο, συνασπισμένο γύρω από ισχυρά εθνικά κράτη ή ενώσεις εθνικών κρατών.
«Πατριώτες» είναι όσοι δεν θέλουν να γίνουν αθύρματα μιας Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας.
Όταν λένε οι Αμερικανοί «πατριώτες» (patriots), όταν δηλαδή χρησιμοποιούν μια ελληνική λέξη, έχουν βαρύνουσα ιστορική αναφορά στο πρώτο επαναστατικό στρατό που δημιούργησαν όταν διακήρυξαν την Ανεξαρτησία τους.
Είχαν ήδη τις τοπικές «πολιτοφυλακές», δηλαδή εθελοντικά σώματα για την τοπική ασφάλεια των πόλεων και των χωριών τους.
Αλλά με τέτοιες «πολιτοφυλακές» δεν μπορούσαν να κάνουν Επανάσταση κατά των Βρετανών, διότι οι «πολιτοφύλακες» δεν απομακρύνονταν από την έδρα τους. Κι έτσι έφτιαξαν τα σώματα των «πατριωτών», αυτών δηλαδή που πολεμούσαν όχι μόνο στον τόπο τους, αλλά σε όλες τις εκστρατείες που χρειάστηκε, για να κτίσουν τη κοινή πατρίδα. Οι «πατριώτες» ήταν το πρώτο στρατιωτικό σώμα της Αμερικανικής Κοινοπολιτείας τότε.
Ήταν οι πρώτοι πολίτες-οπλίτες των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής!
Και για αυτούς χρησιμοποιούν με υπερηφάνεια την ελληνική λέξη «πατριώτες» - την οποία εμείς πολύ συχνά ειρωνευόμαστε ή απαξιώνουμε εντελώς.
Κι όμως, οι Έλληνες είμαστε λαός. Δε είμαστε «πληθυσμός».
Οι λαοί έχουν ταυτότητα, άρα έχουν και «πατρίδα».
Οι (σκέτοι) «πληθυσμοί», δεν έχουν ταυτότητα, δεν ζητάνε πολιτικά δικαιώματα, και γι’ αυτό εύκολα εξαγοράζονται, εύκολα κατακτώνται, εύκολα εξανδραποδίζονται!
Αλλά η παγκοσμιοποίηση που επικράτησε, αντί να διασφαλίσει την κυριαρχία της (ατλαντικής) Δύσης, ανέδειξε ισχυρούς ανταγωνιστές της Δύσης.
Με αποτέλεσμα να αποδυναμώσει την Ατλαντική ενότητα (μεταξύ ΗΠΑ-Ευρώπης), αλλά και την ίδια την ευρωπαϊκή ενότητα - τώρα και την συνήθη «συναίνεση» μέσα στις ΗΠΑ.
Έπρεπε η ίδια η σημερινή Αμερική να νιώσει ότι αμφισβητείται η παγκόσμια παντοδυναμία της, για να «ανακαλύψει» και πάλι τη σημασία του παγκόσμιου πολύ-κεντρισμού και των εθνικών κρατών.
Η παγκοσμιοποίηση πολλαπλασιάζει τις τριβές και τις δυνητικές συγκρούσεις - δεν δημιουργεί την… παγκόσμια αρμονία!
Όπως οι ανταγωνιστικές οικονομικές σχέσεις γεννούν τελικά ανάπτυξη και ευημερία (αλλά και ενδιάμεσες κρίσεις), έτσι και οι ανταγωνιστικές κρατικές σχέσεις μπορούν τελικά να δημιουργήσουν ισορροπία μεταξύ τους, με Ελευθερία στο εσωτερικό τους. Επίσης με ενδιάμεσες κρίσεις και συγκρούσεις.
Το μέλλον ανήκει σε όποιους πιστέψουν σε αυτό τον ανταγωνιστικό κόσμο και μάθουν να επιβιώνουν και να κερδίζουν στον ανταγωνισμό.
Το μέλλον ανήκει σε όσους πιστέψουν στον εαυτό τους και πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους. Όχι σε όσους αναζητούν «προστάτες» για να υποταχθούν.
Το μέλλον ανήκει στα ισχυρά δημοκρατικά έθνη και στους λαούς με αίσθημα επιβίωσης και ανταγωνιστικά ένστικτα. Γιατί μόνο έτσι θα απελευθερώσουν τις δυνάμεις που έχουν μέσα τους και ταυτόχρονα θα μπορέσουν να τις ελέγξουν.
Και θα τις ελέγξουν όσο διαθέτουν αυτογνωσία, αίσθηση ενιαίας ταυτότητας και ένστικτα συλλογικής επιβίωσης.
Δηλαδή όσο παραμένουν έθνη!
ΥΓ. Κάτι είπε ο Τραμπ, προχθές, από τη Σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών.
Οι περισσότεροι πρόσεξαν μόνο την… απόπειρα παραπομπής του που εξήγγειλε την ίδια μέρα η Πρόεδρος της Αμερικανικής Βουλής – για να καταπέσει η παραπομπή τις επόμενες ώρες…
Κάποτε έλεγαν πως ηλίθιος είναι αυτός που του δείχνεις το φεγγάρι με το δάχτυλό σου, κι εκείνος κοιτάει… το δάχτυλο!
Πόσο δίκιο είχαν…
Περισσότερο ίσως, απ’ ο,τιδήποτε άλλο έχει πει πολιτικός ηγέτης μεγάλης χώρας τα τελευταία χρόνια.
Διότι έχουμε συνηθίσει να ακούμε αφόρητες κοινοτοπίες σε αυτήν την ετήσια πανηγυρική μέγα-μάζωξη, όπου πάει καθένας και λέει το «ποίημα» του.
Ο Τραμπ όμως δεν είπε κοινοτοπίες αυτή τη φορά.
Είπε μιαν άποψη «αιχμηρή», που χρόνια περίμεναν πολλοί να ακούσουν:
Πώς όλη αυτή η σταδιακή… διολίσθηση στο «μαρασμό των εθνικών κρατών» και την επικράτηση μιας (ανεξέλεγκτης) «διεθνούς διακυβέρνησης» (από τα πάνω) είναι μια ψευδαίσθηση από το παρελθόν - κι όχι η «αρχιτεκτονική του μέλλοντος».
Είναι μια «δυστοπία» που έχει ήδη απορριφθεί!
Όχι μια ουτοπία που πρόκειται να πραγματοποιηθεί.
- Το μέλλον ανήκει σε ισχυρά εθνικά κράτη, όχι στην… κατεδάφισή τους!
- Το μέλλον ανήκει σε όσους έχουν «πατρίδα», και την υπερασπίζονται, όχι σε όσους βάλθηκαν να ξεριζώσουν τις εθνικές ταυτότητες και τις εθνικές κληρονομιές των λαών.
Μπορεί κανείς να μην εκτιμά τον Τραμπ.
Αλλά αυτά τα λόγια έπρεπε να έχουν ακουστεί από χρόνια.
Κι ακούστηκαν μόλις τώρα, από ηγέτη μεγάλης δυτικής χώρας.
Και μάλιστα της μεγαλύτερης και ισχυρότερης δυτικής χώρας. Και της πιο παλαιάς και ανθεκτικής σύγχρονης δημοκρατίας.
Τα είπε ο Τραμπ, που δεν μας πολύ-αρέσουν ούτε οι χοντροκομμένοι τρόποι του, ούτε το προκλητικό στιλάκι του, ούτε ο «τσαμπουκάς» και η ωμότητά του - αλλά είναι ο μόνος που τόλμησε και τα άρθρωσε τόσο καθαρά - εκπροσωπώντας δισεκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, που έμεναν για χρόνια ανεκπροσώπητοι!
- Κάποιοι ανόητοι λένε ότι τα έθνη – και συνακόλουθα τα εθνικά κράτη – «προκαλούν τους πολέμους»! Άρα η κατάργησή τους θα επιφέρει την παγκόσμια Ειρήνη (λέει)…
Όμως τα εθνικά κράτη (και τα σύγχρονα έθνη) είναι ιστορικό προϊόν των τελευταίων τριών αιώνων.
Πόλεμοι υπήρξαν από πολύ πριν. Εδώ και χιλιάδες χρόνια: Ανάμεσα σε πόλεις-κράτη, ανάμεσα σε αυτοκρατορίες, ανάμεσα σε πολυεθνικά βασίλεια, ανάμεσα σε συνασπισμένους φεουδάρχες, ανάμεσα σε εγκατεστημένους γεωργικούς λαούς και νομαδικούς εισβολείς.
Οι Πόλεμοι προϋπήρξαν των εθνικών κρατών!
Άρα, δεν «προκλήθηκαν» από τα εθνικά κράτη.
- Κι ύστερα, «Ειρήνη» υπήρξε πολλές φορές αποτέλεσμα κατάκτησης. Όσους λαούς κατέκτησαν οι αρχαίοι Πέρσες στην Ασιατική αυτοκρατορία τους, τους υποδούλωσαν. Σταμάτησαν οι πόλεμοι ανάμεσά τους, γιατί υποδουλώθηκαν όλοι! «Απολάμβαναν» την «Ειρήνη» της Υποταγής! Που ήταν περισσότερο «υποταγή» παρά Ειρήνη!
Κι όσοι ξεσηκώθηκαν εναντίον αυτής της «Ειρήνης», δηλαδή της άνευ όρων υποταγής, συνήθως σφαγιάστηκαν.
- Το ίδιο και με τους λαούς που κατέκτησαν οι Ρωμαίοι: τους «δώρισαν» την περιβόητη Pax Romana! Που ήταν κι αυτή «Ειρήνη» της Υποταγής!
Κι ενάντια στην οποία εξεγέρθηκαν κατά καιρούς όλοι οι υποταγμένοι.
Επί χιλιάδες χρόνια, όλες οι αυτοκρατορίες θεωρούν τους εαυτούς τους «εγγυητές» της Ειρήνης.
Κι όλοι οι λαοί επιτυγχάνουν την χειραφέτησή τους πολεμώντας για την Ανεξαρτησία τους! Και μέσα από τέτοιους αγώνες συγκροτούν την εθνική τους ταυτότητα, και τελικά το εθνικό τους κράτος.
Η Ειρήνη της υποταγής οδηγεί πάντα σε Μεσαίωνα!
Ο οποίος Μεσαίωνας, στην περίπτωση της Ευρώπης κράτησε χίλια χρόνια, μετά την οριστική κατάρρευση της (δυτικής) Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Και βγήκαμε ως Ευρώπη από το Μεσαίωνα, συγκροτώντας ξανά «λαούς» και «έθνη» και εθνικά κράτη.
- Τα έθνη προέκυψαν ως «ολετήρες» των παλαιών αυτοκρατοριών!
Γι’ αυτό είναι νεωτεριστικό φαινόμενο…
- Τα έθνη προέκυψαν ως κοιτίδες της σύγχρονης δημοκρατίας!
Γι’ αυτό είναι επίσης νεωτεριστικό φαινόμενο…
- Τα έθνη ένωσαν κατακερματισμένους πληθυσμούς όπου κυριαρχούσαν οι φεουδάρχες του ancient regime και τους έδωσαν κοινή ταυτότητα.
- Μέσα στα έθνη ωρίμασε η σύγχρονη δημοκρατία, ως αίτημα αυτοδιάθεσης (από εξωτερικούς δυνάστες) και χειραφέτησης από «ελέω Θεού» εσωτερικούς τυράννους.
Τα έθνη δίδαξαν και κάτι άλλο:
Πως δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς Δικαιοσύνη,
όπως δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς Ελευθερία!
Όλος ο ανθρώπινος Πολιτισμός είναι μαρτυρία και αποτέλεσμα αγώνων για Ελευθερία και Δικαιοσύνη, από λαούς που πιστεύουν στον εαυτό τους!
Η προσπάθεια κατεδάφισης των εθνικών κρατών και διάλυσης των εθνών είναι επιστροφή στο Μεσαίωνα!
Στα εθνικά κράτη γίνεται η δημοκρατική «νομιμοποίηση» άσκησης της εξουσίας.
Σε παγκόσμια κλίμακα, η «διεθνής διακυβέρνηση» ουσιαστικά δεν θα έχει καμία νομιμοποίηση από κανένα.
Θα είναι «πολύ κοντά» και «πολύ ευάλωτη» στις πιέσεις μεγάλων πολυεθνικών κέντρων ισχύος και πλούτου.
Ενώ παράλληλα θα είναι «πολύ μακριά» από τις οργανωμένες τοπικές κοινωνίες, από τις ανάγκες τους, από τις φιλοδοξίες τους, από τις προσδοκίες τους και από τις αγωνίες τους. Αυτές οι «οργανωμένες τοπικές κοινωνίες», είναι ακριβώς τα «έθνη» που θέλουν να αποδυναμώσουν, προκειμένου να χτίσουν την ανεξέλεγκτη «Παγκόσμια διακυβέρνηση».
Η Παγκόσμια διακυβέρνηση είναι το άλλο όνομα της Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας που θέλουν να επιβάλλουν. Και ταυτόχρονα Παγκόσμια διακυβέρνηση είναι η άρνηση των δημοκρατιών που μπορούν να είναι μόνο πολυκεντρικές, δηλαδή εθνικές.
Ουσιαστικά ζούμε σε μια εποχή που κάποιοι προσπαθούν να επιβάλουν την Παγκόσμια Αυτοκρατορία και όλοι οι υπόλοιποι αντιστέκονται και οραματίζονται ένα «πολύ-κεντρικό» κόσμο, συνασπισμένο γύρω από ισχυρά εθνικά κράτη ή ενώσεις εθνικών κρατών.
«Πατριώτες» είναι όσοι δεν θέλουν να γίνουν αθύρματα μιας Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας.
Όταν λένε οι Αμερικανοί «πατριώτες» (patriots), όταν δηλαδή χρησιμοποιούν μια ελληνική λέξη, έχουν βαρύνουσα ιστορική αναφορά στο πρώτο επαναστατικό στρατό που δημιούργησαν όταν διακήρυξαν την Ανεξαρτησία τους.
Είχαν ήδη τις τοπικές «πολιτοφυλακές», δηλαδή εθελοντικά σώματα για την τοπική ασφάλεια των πόλεων και των χωριών τους.
Αλλά με τέτοιες «πολιτοφυλακές» δεν μπορούσαν να κάνουν Επανάσταση κατά των Βρετανών, διότι οι «πολιτοφύλακες» δεν απομακρύνονταν από την έδρα τους. Κι έτσι έφτιαξαν τα σώματα των «πατριωτών», αυτών δηλαδή που πολεμούσαν όχι μόνο στον τόπο τους, αλλά σε όλες τις εκστρατείες που χρειάστηκε, για να κτίσουν τη κοινή πατρίδα. Οι «πατριώτες» ήταν το πρώτο στρατιωτικό σώμα της Αμερικανικής Κοινοπολιτείας τότε.
Ήταν οι πρώτοι πολίτες-οπλίτες των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής!
Και για αυτούς χρησιμοποιούν με υπερηφάνεια την ελληνική λέξη «πατριώτες» - την οποία εμείς πολύ συχνά ειρωνευόμαστε ή απαξιώνουμε εντελώς.
Κι όμως, οι Έλληνες είμαστε λαός. Δε είμαστε «πληθυσμός».
Οι λαοί έχουν ταυτότητα, άρα έχουν και «πατρίδα».
Οι (σκέτοι) «πληθυσμοί», δεν έχουν ταυτότητα, δεν ζητάνε πολιτικά δικαιώματα, και γι’ αυτό εύκολα εξαγοράζονται, εύκολα κατακτώνται, εύκολα εξανδραποδίζονται!
- Μέχρι πρόσφατα υπήρξε η τάση για «παγκόσμια διακυβέρνηση» - και τώρα αναδεικνύεται η τάση για πολυκεντρικό κόσμο.
Αλλά η παγκοσμιοποίηση που επικράτησε, αντί να διασφαλίσει την κυριαρχία της (ατλαντικής) Δύσης, ανέδειξε ισχυρούς ανταγωνιστές της Δύσης.
Με αποτέλεσμα να αποδυναμώσει την Ατλαντική ενότητα (μεταξύ ΗΠΑ-Ευρώπης), αλλά και την ίδια την ευρωπαϊκή ενότητα - τώρα και την συνήθη «συναίνεση» μέσα στις ΗΠΑ.
Έπρεπε η ίδια η σημερινή Αμερική να νιώσει ότι αμφισβητείται η παγκόσμια παντοδυναμία της, για να «ανακαλύψει» και πάλι τη σημασία του παγκόσμιου πολύ-κεντρισμού και των εθνικών κρατών.
Η παγκοσμιοποίηση πολλαπλασιάζει τις τριβές και τις δυνητικές συγκρούσεις - δεν δημιουργεί την… παγκόσμια αρμονία!
Όπως οι ανταγωνιστικές οικονομικές σχέσεις γεννούν τελικά ανάπτυξη και ευημερία (αλλά και ενδιάμεσες κρίσεις), έτσι και οι ανταγωνιστικές κρατικές σχέσεις μπορούν τελικά να δημιουργήσουν ισορροπία μεταξύ τους, με Ελευθερία στο εσωτερικό τους. Επίσης με ενδιάμεσες κρίσεις και συγκρούσεις.
Το μέλλον ανήκει σε όποιους πιστέψουν σε αυτό τον ανταγωνιστικό κόσμο και μάθουν να επιβιώνουν και να κερδίζουν στον ανταγωνισμό.
Το μέλλον ανήκει σε όσους πιστέψουν στον εαυτό τους και πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους. Όχι σε όσους αναζητούν «προστάτες» για να υποταχθούν.
Το μέλλον ανήκει στα ισχυρά δημοκρατικά έθνη και στους λαούς με αίσθημα επιβίωσης και ανταγωνιστικά ένστικτα. Γιατί μόνο έτσι θα απελευθερώσουν τις δυνάμεις που έχουν μέσα τους και ταυτόχρονα θα μπορέσουν να τις ελέγξουν.
- Θα τις απελευθερώσουν όσο παραμένουν δημοκρατικά και ανταγωνιστικά.
Και θα τις ελέγξουν όσο διαθέτουν αυτογνωσία, αίσθηση ενιαίας ταυτότητας και ένστικτα συλλογικής επιβίωσης.
Δηλαδή όσο παραμένουν έθνη!
ΥΓ. Κάτι είπε ο Τραμπ, προχθές, από τη Σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών.
Οι περισσότεροι πρόσεξαν μόνο την… απόπειρα παραπομπής του που εξήγγειλε την ίδια μέρα η Πρόεδρος της Αμερικανικής Βουλής – για να καταπέσει η παραπομπή τις επόμενες ώρες…
Κάποτε έλεγαν πως ηλίθιος είναι αυτός που του δείχνεις το φεγγάρι με το δάχτυλό σου, κι εκείνος κοιτάει… το δάχτυλο!
Πόσο δίκιο είχαν…