 |
| Natalie93 / pixabay |
Ήμουνα στην τράπεζα για μια πληρωμή... (τι άλλο;). Πίσω μου ακριβώς στεκόταν ένας κύριος. Ευγενικός. Τον άκουσα να μουρμουρίζει... "Τι χάλι είν' αυτό; Θες μια μέρα ολόκληρη μόνο για να πληρώσεις λογαριασμούς". Πριν από την τράπεζα ήτανε στην COSMOTE. Περίμενε στην ουρά μισή ώρα... Τώρα, στην τράπεζα, είχε συμπληρώσει ένα τέταρτο αναμονής.
Γωγώ Ατζολετάκη
Πιάσαμε την κουβέντα. Τα ελληνικά του καλά, αλλά με ένα ελαφρό αξάν. Τον ρώτησα σχετικά... Ναι, ήταν Έλληνας, βέβαια, αλλά μόνιμος κάτοικος εξωτερικού. Αμερική. Στην Φιλαδέλφεια.
Στη χώρα μας (χώρα του;) βρισκόταν για να τακτοποιήσει μια εκκρεμότητα με ένα μικρό ακίνητο. Οι λογαριασμοί που πλήρωνε ήταν της μητέρας του.
- Να τελειώσω με τις διαδικασίες και να φύγω... μου λέει. Δεν είναι ζωή εδώ. Πνίγομαι.
Τον ρώτησα:
- Δε νιώθετε καμιά συγκίνηση που είστε εδώ; Δεν σας συνδέει τίποτα με την πατρίδα;
Μου απαντά:
-Ο μόνος δεσμός που έχω με την πατρίδα - το μόνο που μου τη θυμίζει- είναι τα σημάδια από δύο σφαίρες που έφαγα στην Κύπρο. Το 1974. Τότε που μας στείλανε εκεί σαν αρνιά για σφάξιμο... Και είναι θαύμα που επέζησα... Να τελειώνω γρήγορα και να φύγω. Να βρω την ησυχία μου. Δεν είναι χώρα πια η Ελλάδα. Στην Αμερική είμαι ευτυχισμένος.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Αυτός θα φύγει και θα πάει στην Αμερική, στη Φιλαδέλφεια, στο πραγματικό του σπίτι, στη χώρα που αισθάνεται πλέον ως ΠΑΤΡΙΔΑ του... Σκέψεις πικρές με πλημμύρισαν. Γιατί, κι εγώ θα ήθελα να φύγω, αλλά, δυστυχώς, δεν έχω πού να πάω... Κι είναι πολύ αργά πια για να ξαναρχίσω τη ζωή μου από την αρχή... Σ' αυτή την πατρίδα, την Ελλάδα, δεν παγιδεύονται τελικά μόνο οι μετανάστες. Παγιδευτήκαμε κι εμείς. Πολλοί από μας τους Έλληνες. Και χωρίς "Φιλαδέλφεια". Την "φιλαδέλφεια" -σε πλείστες περιπτώσεις- την ξέρουμε μόνο σε τυρί...