Το αληθινό δράμα της ζωής του νεοέλληνα, από την εποχή που μύριοι παράγοντες έχουν παρεμβληθεί για να επιταχύνουν το ρυθμό της διαλεκτικής πορείας της ελληνικής κοινωνίας, είναι ότι η σκέψη περπάτησε με βήμα νωθρό και η φωνή των αναγκών επέμενε στις απροσδιόριστες προθεσμίες για να ακουστεί.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Αν κατορθώσουμε ποτέ να υπερνικήσουμε την ελαφρότητά μας που μας κρατά δέσμιους απέναντι του ζωντανού σώματος της πραγματικότητάς μας, θα υπάρξει ίσως τρόπος να συνδεθούμε αμεσότερα με ό,τι απέμεινε, ιδίως στα τελευταία χρόνια των ραγδαίων μεταβολών της ζωής μας, σε απόσταση από την ψυχική μας δεκτικότητα και την κοινωνική μας ευαισθησία.
Ζούμε την καθημερινότητά μας ανίκανοι να σταθμίσουμε τις συνέπειες που συνήθως με βιαιότητα έρχονται εκ των υστέρων στο προσκήνιο, με το αίτημα που η ευκαιριακή ανάγκη υπαγορεύει, με το αίτημα που η Στιγμή αναδίδει. Μπορεί να μην έχουμε οικονομική ευρωστία, κοινωνική και ατομική, αλλά έχουμε την πολυτέλεια της σιωπής και της αναμονής και την...αριστοκρατική δυσπιστία για κάθε νέο, που μπορεί να ανατρέψει τις συνήθειές μας.
Και βέβαια η ανάγκη μιας αδιάλειπτης τριβής της συνείδησής μας με την ιστορία, που επιβάλλεται σαν προυπόθεση ενέργειας και ζωής σ' άλλες κοινωνίες, για μας δεν υφίσταται. Και συνεχίζουμε να αλαφροπατούμε πάνω στα ίχνη της παλιάς πορείας, για να οδηγηθούμε στο αδιέξοδο και πάλι των τετελεσμένων.
Στήνουμε και το προσωπικό μας παραμύθι και διαγκωνιζόμαστε ως φιλοθεάμονες και παθητικοί χειροκροτητές των πολιτικών της "ξεφτίλας", βάζοντας σε διαδικασία επώδυνης ταλαιπωρίας τη συνείδησή μας. Ετσι γινόμαστε αναχωρητές από την ίδια την ελπίδα, από την ίδια τη ζωή μας! Γινόμαστε Homo Ignorans, ανίκανοι να συμφωνήσουμε ακόμη και πιο θα ήταν το ελάχιστο ποσοστό συμφωνίας γύρω από βασικά θέματα που μας βασανίζουν.
Με την ευθύνη μας να αποκτά την ελαφρότητα "πούπουλου και φτερού" και να την παίρνει ακόμη και το πιο ελαφρύ φθινοπωρινό αεράκι...