Η στάση που τηρεί η Νέα Δημοκρατία στο Σκοπιανό εξαρχής δεν ήταν έντιμη, ούτε καθαρή. Ομοίως και συνεχίζει. Η Συμφωνία των Πρεσπών ξαφνικά πρέπει να τηρηθεί στο ακέραιο ή οδηγεί σε ένα καλύτερο αύριο. Από προδοτική έγινε επιζήμια. Και πως άραγε μια νέα ελληνική κυβέρνηση ανέχεται μια επιζήμια συμφωνία;
Του Στρατή Μαζίδη
Το πρόβλημα είναι το εξής. To ΣΥΡΙΖΑ, τον ξέραμε. Οι άνθρωποι απεχθάνονται κάθε τι ελληνικό, παραδοσιακό κ.ο.κ., όμως δεν το έκρυψαν ποτέ. Οι της Νέας Δημοκρατίας όμως είναι αυτοί που εμφανίζονται ως πατριώτες ή υπερασπιστές των αξιών, ενώ δεν είναι.
Παλινδρομώντας ανάμεσα στις εκ διαμέτρου αντίθετες προεκλογικές και μετεκλογικές του θέσεις, μας λένε ενίοτε τα απίθανα, όπως αυτό:
Δεν κρατήθηκα και σχολίασα διότι όταν διαβάζω τέτοια πράγματα, τα εκλαμβάνω ως υποτίμηση της νοημοσύνης μου. Τι πάει να πει ως πολίτης τους λέω "Σκοπιανούς" και ως υπουργός "Μακεδόνες"; Φυσικά και δεν έκανε καμία στροφή αφού οδηγεί και στις δύο κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Δηλαδή όταν πάει στο σπίτι του το βράδυ και ξαναγίνεται Αδωνις μέμφεται τον υπουργό Γεωργιάδη που απευθύνεται στους Σκοπιανούς ως "Μακεδόνες";
Και να σκεφτεί κανείς ότι ο κ. Γεωργιάδης ως εκδότης κάποτε, πριν πολλά πολλά χρόνια, στο ξενοδοχείο President ήταν στο ίδιο πάνελ σε μια εκδήλωση για το Μέγα Αλέξανδρο. Θυμάται άραγε μαζί με ποιον άλλο, εκλειπόντα πια, εκδότη καθόταν μαζί;
Άλλα τα χρόνια πέρασαν. Κι ο Αδωνις Γεωργιάδης έριξε πολύ νερό στο κρασί του για να είναι εκεί που βρίσκεται σήμερα. Όπως ομοίως έριξαν κι άλλοι από όλα τα πολιτικά φάσματα.