 |
| Rollstein / pixabay |
Η εκλογή της ΝΔ στην κυβέρνηση και όσα εξελίσσονται έως σήμερα, επιβεβαιώνουν όλους όσους υποστηρίζαμε πως δεν πρόκειται να υπάρξει καμία ουσιαστική αλλαγή πολιτικής στους τομείς εκείνους όπου θεωρητικά διαφέρουν σημαντικά τα δύο κόμματα.
Του Στρατή Μαζίδη
Η επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών στις 8 Ιουλίου ήταν πια ένα...αναγκαίο κακό που όμως αν τηρηθεί πιστά θα οδηγήσει σε καλύτερο αύριο. Το δικαίωμα στο βέτο έδωσε τη θέση του στη λύπη για τη μη διεύρυνση της ΕΕ στα δικά Βαλκάνια.
Η Κύπρος εξακολουθεί να τελεί υπό τουρκική περικύκλωση φρεγατών, υποβρυχίων, drones, τρυπανιών, ερευνητικών κ.τ.λ. Η Τουρκία μας απειλεί ανενόχλητη, κάνει το παιχνίδι της παντού και δεν την ακουμπά κανείς.
Ο νόμος Παρασκευόπουλου ισχύει ακόμη όπως και το πολύ παλαιότερο έκτρωμα των αδειών σε φυλακισμένους βιαστές, ληστές, δολοφόνους, λαθρέμπορους ναρκωτικών.
Στην Παιδεία ξηλώθηκαν ιθαγένεια και θρήσκευμα στα απολυτήρια διότι το πρόβλημα δεν ήταν να πει κάποιος πως πχ είναι ινδουιστής από την Καλκούτα, αλλά χριστιανός ορθόδοξος από την Κατερίνη.
Η επιστροφή στην Τουρκία των μεταναστών που έρχονται παράνομα στην Ελλάδα, μετετράπη σε διασπορά σε όλη τη χώρα, αναζήτηση 40.000 διαμερισμάτων και αποδοχή των αιτήσεων ασύλο - μόνο το Σεπτέμβριο - σε ποσοστό 66,5%.
Σύμφωνα δε με την κ. Κεραμέως οι παππούδες μας το 1940, παραμονές του Β'ΠΠ που είχε ήδη ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, πήραν το τουφέκι ενάντια στις δυνάμεις του μίσους, της βίας και του λαϊκισμού. Ούτε Ιταλοί, ούτε Γερμανοί, ούτε Βούλγαροι, ούτε τίποτε. Δηλαδή αν στην Ιταλία δεν υπήρχε ο Μουσολίνι, αλλά μετέπειτα κυβερνήσεις όπως πχ αυτές που αποφεύγουν να οριοθετήσουμε την ΑΟΖ, δε θα υπήρχε πόλεμος.
Η σκυτάλη πέρασε στη δοτή και υφυπουργό, κ. Μιχαηλίδου σύμφωνα με την οποία το 1940 επικράτησαν οι δύναμεις του εθελοντισμού και της κοινωνικής προσφοράς.
Ο Δήμαρχος Αθηναίων, κ. Μπακογιάννης σε ένα ανάλατο μήνυμα απλά επαινεί τα παιδιά και τους υπόσχεται μια καλύτερη πόλη για να ζήσουν.
Μήπως καταλαβαίνουμε τώρα πια ότι ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος; Μήπως αντιλαμβανόμαστε ότι η απουσία ενός πραγματικού πολιτικού διλήμματος μας οδηγεί σε μιας μορφής καθεστωτισμό με πιθανές καταστροφικές συνέπειες κι αντιδράσεις;