 |
| Free-Photos / pixabay |
Άλλη μια τηλεοπτική σεζόν ξεκίνησε. Αυτή τη φορά τρία τραγουδιστικά σόου εξελίσσονται ταυτόχρονα. Χιλιάδες άνθρωποι καταθέτουν αίτημα συμμετοχής κάθε χρόνο, εκατοντάδες περνούν από ακρόαση και η συνέχεια γνωστή.
Του Στρατή Μαζίδη
Όταν κλείσουν τα φώτα της τελευταίας εκπομπής, χάνονται και τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν σε αυτές ως διαγωνιζόμενοι. Τέλος οι αναρτήσεις, δεν ξανακούγονται οι νικητές. Κάνοντας δύο βήματα πίσω και παρατηρώντας όλο το κάδρο εντυπωσιάζομαι από το μέγεθος της προσέλευσης. Όλοι θέλουν να γίνουν τραγουδιστές [ή μοντέλα] σε μια μικρή πληθυσμιακά χώρα η οποία δεν μπορεί να αντέξει τα προϊόντα της βιομηχανίας παραγωγής ερμηνευτών.
Γενικά διαγράφεται μια τάση στη νεοελληνική κοινωνία να αναζητά μια παρουσία στην τηλεόραση. Να αποκτήσει πρόσβαση στη δημοσιότητα και να "εξαργυρώσει" αυτή τη δυνατότητα στη δημιουργία κοινού στα κοινωνικά δίκτυα.
Δεν αμφισβητώ το ταλέντο πολλών συμπολιτών μας. Ούτε είναι κακό να διεκδικεί κανείς τα όνειρά του. Ωστόσο η μαζική προσέλευσή τους σε μια χώρα υπό διάλυση και με μια αγορά περιορισμένη που πριν καν ολοκληρώσουν την αίτηση της συμμετοχής τους γνωρίζουν πως δεν τους χωρά, δεν μπορεί παρά να προβληματίζει σε ένα βαθμό.
Την ίδια ώρα εκπομπές που θα μπορούσαν να ενημερώνουν την κοινή γνώμη για τα φλέγοντα ζητήματα, να δώσουν φωνή σε απόψεις και τη δυνατότητα στο θεατή να μπει σε μια διαδικασία σκέψης και αναζήτησης συμπερασμάτων, απλά δεν υπάρχουν.