Από τις αρχές του 2015 σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχουν περάσει από τις ακτές της Τουρκίας σε κάποιο από τα ελληνικά νησιά, προσπαθώντας να φτάσουν σε μια από τις πλούσιες χώρες της βόρειας Ευρώπης. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη μαζική μετακίνηση πληθυσμού στην πρόσφατη ιστορία, και μια από τις σημαντικότερες ανθρωπιστικές κρίσεις που έχει αντιμετωπίσει η Ελλαδα και Ευρώπη μεταπολεμικά.
Επίτιμος Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού
Η Συνθήκη της Γενευης (1951), η Συνθήκη Schengen,και ο Κανονισμός του Δουβλίνου 2, συνθέτουν το μεγάλο και δυσεπίλυτο προβλημα του εγκλωβισμού των μεταναστών-προσφύγων στην Χώρα μας διότι:
• Με την συνθήκη της Γενευης, δεν μπορούμε να αποτρέψουμε κάποιον από το να περάσει τα σύνορα, αφού απαιτείται να γίνει έλεγχος των στοιχείων του, πριν τον δεχτούμε η τον απορρίψουμε. Αναγκαζόμαστε έτσι να του επιτρέψουμε την είσοδο προκειμένου να πραγματοποιηθούν οι προβλεπόμενοι έλεγχοι. Κατόπιν αυτού ο μετανάστης, ο πρόσφυγας, ο λαθρομετανάστης βρίσκεται ήδη στο έδαφος μας.
• Η Συνθήκη Schengen (1995 εφαρμογή) μας απαγορεύει όταν διαπιστώσουμε ότι ο εισέλθων στη χώρα μας δεν πληροί τις νόμιμες προϋποθέσεις για να του χορηγηθεί άδεια παραμονης, να του επιτρέψουμε να ταξιδεύσει σε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
• Ο Κανονισμός του Δουβλίνου 2 προβλέπει ρητά ότι ο πρόσφυγας η ο μετανάστης η ο λαθρομετανάστης δικαιούται να ζητήσει άσυλο στην Ευρωπαϊκή Χώρα στην οποία θα εισέλθει για πρώτη φορά και εάν συλληφθεί σε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα χωρίς νόμιμα έγγραφα επιστρέφεται άμεσα στην χώρα εισόδου δηλαδή στην Ελλάδα.
Ουσιαστικά η χώρα μας εχει δυο δυνατότητες να απομακρύνει τους παρανόμως εισερχόμενους, σύμφωνα με τα διεθνώς κρατούντα:
-Να τους επαναπροωθήσει πίσω στην χώρα μέσω της οποίας εισήλθαν στην Ελλάδα, δηλαδή την Τουρκία, η οποία αρνείται να υπογράψει σχετική συμφωνία με την χώρα μας κι έχει έλθει σε μια συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση με αντάλλαγμα τεράστια οικονομική βοήθεια για επαναπροώθηση μεταναστών που δεν πληρούν τους όρους να παραμείνουν στην Ευρώπη. Γενικά η Τουρκία δεν τηρεί τη συμφωνία και ανάλογα με τα συμφέροντα της και την υφιστάμενη γεωστρατηγικ'η κατάσταση στην περιοχή, εκβιάζει την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με το άνοιγμα των στροφιγγων των ροών των μεταναστών. Οι επανεισδοχες προσφύγων -μεταναστών από την Ελλάδα στην Τουρκία από 9 έως 15 Σεπτεμβρίου 2019 ηταν μόλις 3 άτομα από τα 42 που οι Έλληνικες αρχές έκριναν.
-Να τους προωθήσει στη χώρα καταγωγής και προέλευσης, εδώ ομως απαιτουνται διαδικασίες δύσκολες και χρονοβόρες, διότι είτε δεν υπάρχουν πρεσβείες των χωρών τους στην Ελλάδα ώστε να γίνουν οι απαραίτητες συνεννοήσεις για την επαναπροώθηση τους, είτε οι πρεσβείες τους δεν τους αναγνωρίζουν ως πολίτες τους, αφού έχουν καταστρέψει τα έγγραφα τους και δεν μπορούν να τους εντοπίσουν στα άρχεια τους.
Γενικά ο Κανονισμός του Δουβλίνου 2, είναι το πιο επιβλαβές για την Ελλάδα κειμενο, που προσυπέγραψε το 2003 Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, χωρίς να έχουν εκτιμηθεί, σε βάθος χρόνου, οι συνέπειες για την χώρα μας. Σε αντάλλαγμα η Ελλάδα έλαβε μικρή οικονομική βοήθεια, πιστώσεις που θα πρέπει να επιστραφούν τριπλάσιες και τετραπλάσιες αν η Ελλάδα δεν τηρήσει τα συμφωνηθέντα . Οι συνέπειες από την εφαρμογή του Κανονισμού του Δουβλίνου 2, ειναι τεράστιες ΚΑΙ Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ ΣΕ ΜΙΑ «ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΟΘΗΚΗ ΨΥΧΩΝ».
Γι`αυτο η αλλαγή του ευρωπαϊκού θεσμικού και νομικού πλαισίου που καθορίζει την κινητικότητα των μεταναστών-προσφύγων στον ευρωπαϊκό χώρο μπορεί και πρέπει να αποτελέσει μεσοπρόθεσμο στόχο της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής.
Οι επαναπατρισμοί είναι αναγκαίοι, διότι ενισχύουν τα αντικίνητρα μετακίνησης και λειτουργούν αποτρεπτικά, αφού οι επόμενοι μαθαίνουν τι συνέβη στους προηγούμενους, τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν (οικονομικά-νομικά - φυσικά αποτρεπτικά μέτρα) και αποθαρρύνονται να αναλάβουν το ρίσκο της πλήρους αποτυχίας είτε απομυθοποιούν τον θαυμαστό κόσμο που φαντάσθηκαν.
Δυστυχώς από το 2015 τα σύνορα της Ελλάδας δεν φυλάσσονται και το λιμενικό μαζί με την Frontex περιορίζονται κατά κύριο λόγο στους ρόλους εντοπισμού και διάσωσης. Ελάχιστες είναι από το 2015 έως σήμερα οι συλλήψεις διακινητών στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Η πολιτική της Ελλάδας στο μεταναστευτικό εξαρτάται επί της ουσίας από την βούληση χωρών της Ε.Ε. να αποδεχθούν με ποσόστωση στο έδαφός τους μέρος όσων κατέφυγαν στην Νότια Ευρώπη (Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία) καθώς και τον βαθμό ικανοποίησης των τουρκικών επιδιώξεων στο ζήτημα (κοινοτικές χρηματοδοτήσεις) προκειμένου να μην ανοίξει η κάνουλα των μεταναστευτικών ροών.
Η Πολιτική πάντως των «εύκολων» μεταφορων μεταναστών-προσφύγων στην ενδοχώρα, στέλνει το μήνυμα για περισσότερες αφίξεις από την Τουρκία.
ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΜΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ, ΠΟΥ ΠΛΕΟΝ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ.