Ο Νίκος Χατζηνικολάου ανέστησε την παλαιά του πολιτική εκπομπή. Είναι θετικό σε μια εποχή όπου η τηλεόραση έχει γεμίσει με Τούρκους ήρωες και αμέτρητους υποψήφιους Ελληνες κι Ελληνίδες τραγουδιστές και μοντέλα, να μεγαλώνει ο αριθμός των εκπομπών που μετατρέπουν τον τηλεθεατή από παθητικό δέκτη σε κάποιο που πρέπει να ακούσει, να φιλτράρει, να επεξεργαστεί.
Του Στρατή Μαζίδη
Όντας λοιπόν...ξάγρυπνος στο Σιάτλ γιατί είχα να κάνω κάποια άλλη δουλειά, σκέφτηκα να έχω παράλληλα ανοικτή την εκπομπή με καλεσμένο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Λέω δεν μπορεί, μεταναστευτικό, Καστελόριζο, Κύπρος περικυκλωμένη, εισβολή Ερντογάν στη Συρία, εγκληματικότητα, θα τα ρωτήσει ο παρουσιαστής. Έστω με το ήπιο και ευγενές ύφος του θα ανοίξει τα θέματα και αν ο πρωθυπουργός τα αποφύγει, τότε ok, θα βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.
Αντ' αυτού, μυρίσαμε ντολμαδάκια αντί για απαντήσεις και υπονοούμενες προθέσεις. Ακούσαμε για τον έρωτα του πρωθυπουργού με τη Μαρέβα, τι να κάνουμε όσοι τσακωνόμαστε με τις συζύγους μας, πως να νουθετήσουμε τα παιδιά μας, τι καλή μαμά που ήταν η συγχωρεμένη η Μαρίκα, πως ο Κυριάκος ήταν ο απρογραμμάτιστος καρπός του έρωτα, ότι ασκείται για να είναι σε φόρμα, για τον κήπο του Μαξίμου, τους πίνακες, τα σαλόνια κ.ο.κ.
Κατέληξα ότι δύο πράγματα συμβαίνουν. Είτε έχουμε λύσει ή δρομολογήσει όλα τα πραγματικά προβλήματα (Αιγαίο, Κύπρος, μετανάστευση) είτε τα πρωινάδικα ξεκινούν πλέον πάρα πολύ νωρίς. Κάτι μου λέει ότι συμβαίνει το πρώτο.
Εν πάση περιπτώσει αν ο σκοπός ήταν μια λάιτ συνέντευξη, τότε πάω πάσο. Θα περιμένω όμως ως πολίτης να ξαναμεταβεί ο δημοσιογράφος στο Μέγαρο Μαξίμου για να ανοίξει τα πολύ σοβαρά ζητήματα της εποχής μας.