«Με ρωτήσατε εάν φοβόμαστε τους πρόσφυγες ως μια δύναμη που θα μπολιάσει την ελληνική κοινωνία. Σας λέω όχι, δεν τους φοβάμαι [...] Είμαι υπερήφανος όταν πηγαίνω σε παρελάσεις και βλέπω μια κοινωνία η
οποία μετατρέπεται σε πολυπολιτισμική σιγά – σιγά. Δεν αμφισβητείται η
εθνική μας ακεραιότητα με αυτό τον τρόπο».
Του Στρατή Μαζίδη
Τα παραπάνω είπε ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης στη δευτερολογία του για το μεταναστευτικό. Φυσικά, μετά τις εκλογές διότι πριν έλεγε άλλα, όπως πχ ότι δε νοείται μεταφορά των μεταναστών που μπήκαν παράνομα, στην ηπειρωτική χώρα αλλά επιστροφή τους στην Τουρκία.
Ωστόσο στις παραπάνω λίγες γραμμές ο πρωθυπουργός καταφέρνει να σφάλλει. Δε φοβάται, υποστηρίζει, το μπόλιασμα. Ξέρει άραγε τι σημαίνει μπόλι; Δε μιλά για ένταξη, ούτε ενσωμάτωση, ούτε αφομοίωση, ούτε προσέγγιση στα ελληνικά ιδεώδη και το Χριστιανισμό. Γιατί μπολιάζουμε πχ μια νερατζιά; Για να την αλλάξουμε και να γίνει λεμονιά. Να εξελιχθεί δηλαδή με το μπόλιασμα σε κάτι άλλο, διαφορετικό. Πχ ο Ελληνισμός μπόλιασε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την άλλαξε. Ομοίως αργότερα τη νέα της μορφή την μπόλιασε ο Χριστιανισμός.
Άλλωστε ο ίδιος παραδέχεται πως αισθάνεται υπερηφάνεια βλέποντας στις παρελάσεις την ελληνική κοινωνία να μετατρέπεται σε πολυπολιτισμική. Άρα να υποθέσουμε ότι για τη μέχρι πριν λίγα χρόνια μη μπολιασμένη κοινωνία διακατεχόταν από αρνητικά συναισθήματα; Και συμπληρώνει το άτοπο ότι «δεν αμφισβητείται η
εθνική μας ακεραιότητα με αυτό τον τρόπο». Όχι δεν αμφισβητείται. Καταργείται στην πράξη. Αυτό επιφέρει το μπόλιασμα σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες.
Κανείς δεν αμφισβητεί την εθνική ακεραιότητα των γηγενών αυτού του τόπου, απλά την εξαφανίζει.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κάθε δικαίωμα ως ελεύθερος άνθρωπος να αισθάνεται όσο υπερήφανος θέλει και να επιθυμεί να μπολιάσει την κοινωνία με ό,τι "κλαδί" αρέσκεται. Υπάρχει όμως ένα "αλλά". Αλλά αυτά δεν τα είπε πριν τις εκλογές σε όσους τον ψήφισαν επειδή διαφωνούσαν με τον προκάτοχό του, ο οποίος τουλάχιστον σε αυτά δεν έλεγε ψέματα.