Λένε ότι οι νέοι σήμερα δεν ξέρουν τίποτα για τις εθνικές γιορτές και δεν έχουν άδικο. Ως εκπαιδευτικός πραγματικά απορώ πώς τόσα χρόνια σχολικοί εορτασμοί δεν τους άφησαν τίποτα, έστω την κεντρική ιδέα της κάθε εθνικής επετείου.
Ελένη Παπαδοπούλου
Μετά από σκέψη τελικά κατέληξα ότι αυτό που φταίει τελικά είναι ότι στις σχολικές γιορτές δεν υπάρχει κεντρικό αφήγημα, ένα και μοναδικό, ενιαίο και αδιαπραγμάτευτο. Τί θέλω να πω; Αναλαμβάνει ο αριστερίζων ή ο ανιστόρητος ή ο αγράμματος ή όλα αυτά μαζί καθηγητής να οργανώσει σχολική εορτή. Αν μπει κάποιος στο διαδίκτυο, κάτι που θα κάνει ο παραπάνω καθηγητής για την ευκολία, το υλικό που θα βρει θα είναι κυρίως, όχι απλά αριστερό, αλλά αντίφα.
'Εχω δει γιορτές να υμνούν το ΕΑΜ και τον Βελουχιώτη, να μιλούν για ΟΧΙ στον φασισμό, να κατακλύζονται από αντάρτικα τραγούδια, να λένε ΟΧΙ στο ρατσισμό, να λένε ΟΧΙ στα μνημόνια, να λένε ΟΧΙ στις Μεγάλες Δυνάμεις, να ξεχνούν την σημαία, για τον Μεταξά βέβαια ούτε λόγος.
Αντιστοίχως την 25η Μαρτίου έχουμε έναν αχταρμά, όπου τελευταίως αφήνουμε να εννοηθεί ότι η επανάσταση δεν ήταν εθνική, αλλά ταξική, οι φτωχοί Χριστιανοί και μουσουλμάνοι εναντίον των πλούσιων Οθωμανών, άσε που περνάγανε και καλά οι Ελληνες επί Τουρκοκρατίας, μην χαλάμε το αφήγημα. Τίποτα για τους γενίτσαρους, τσιμουδιά για τις σφαγές και τα παιδομαζώματα, καμία αναφορά στα μαύρα 400 χρόνια σκλαβιάς. Μάλιστα σε κάποιο σχολείο την είχαν συνδυάσει με την παγκόσμια ημέρα ποίησης και διάβαζαν ποιήματα γενικού ενδιαφέροντος. Ό,τι να'ναι
Το μόνο που παραμένει αναλλοίωτο στο αφήγημα του είναι το Πολυτεχνείο. Εκεί η ιδέα είναι μία και μοναδική.
Πού θέλω να καταλήξω;
Η κάθε σχολική γιορτή έχει την οπτική του υπεύθυνου καθηγητή. Όπως και το μάθημα της ιστορίας. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και ουδείς τον ελέγχει ή τον αξιολογεί.
Όταν λοιπόν στα 12 χρόνια σχολικής ζωής το παιδί έχει δει 12 διαφορετικές εκδοχές για κάθε εθνική γιορτή ΑΛΛΑ μόνο μία για το Πολυτεχνείο τί περιμένουμε να θυμάται ακριβώς;
Αν δεν υπάρξουν σαφείς εντολές για τον εορτασμό των εθνικών επετείων με σεβασμό στην ιστορική αλήθεια, ο κάθε ανιστόρητος ιδεοληπτικός θα την παραποιεί. Κι εμείς θα συνεχίσουμε να γελάμε με τα μαργαριτάρια των παιδιών.
* Η Ελένη Παπαδοπούλου σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας, έχει μεταπτυχιακό στη Διοίκηση της Εκπαίδευσης από το Πανεπιστήμιο του Bath, στην Μ. Βρετανία και είναι διδάκτωρ Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle.