Οι Ελληνες από κάποιο ίσως έμφυτο μαζοχισμό ηδονιζόμαστε με τη θέα και πολύ περισσότερο με το βίωμα των πιο περίεργων καταστάσεων. Και για πολλά χρόνια "ψυχαγωγούμαστε" με την πρόκληση και τη χυδαιότητα, που απλόχερα μας προσφέρουν ΜΜΕ και η εγχώρια πολιτική υποκρισία. Ετσι, μπροστά στο μιθριδατισμό του λαού, οι εκφραστές της εξουσίας δρούσαν και εν πολλοίς δρουν ανενόχλητοι.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Είμασταν για χρόνια θεατές μιας προιούσας κοινωνικής αποσύνθεσης. Και με άλμα επί κοντώ περάσαμε στο απόλυτο Τίποτα, με την καταλήστευση όχι μόνο της "τσέπης" μας από τους εκάστοτε "σωτήρες" μας, αλλά και της νοημοσύνης μας και της αισθητικής μας με τον πλέον προκλητικό τρόπο.
Όλα για τη μαγεία της εντύπωσης από τους Σαρδανάπαλους της πολιτικής, οι οποίοι "εξαντλούνται" με την επινόηση ψεμάτων. Και με κοινά τους χαρακτηριστικά πάντα την αναίδεια, την κριτική νωθρεία, την ανικανότητα, με την όλη στάση τους, πιστοποιούν ότι είναι απολιθώματα της ελληνικής παρηκμασμένης και εμβρυώδους αντίληψης.
Η ιδιότυπη ελληνική κοινωνία ανέχεται την πολιτική βλακεία και τον κομματικό αβδηριτισμό, τις βερμπαλιστικές ακροβασίες και τα αλλοπρόσαλλα πολιτικά επινοήματα, αναζητωντας ωστόσο μόνιμα την κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Κι όταν τη βρίσκουμε, βουτάμε μέσα και βγαίνουμε περισσότερο ανάπηροι απ' όσο μπήκαμε!
Και κάθε φορά που με την ψήφο μας αλλάζουν τα πρόσωπα στους θώκους της εξουσίας, αποδεικνύουμε με τον πλέον εύγλωττο τρόπο πόσο εύπιστοι είμαστε ενώπιον των, κατά τα άλλα, πασχόντων από ιδιωτεία πολιτικών. Ολων εκείνων των πολιτικών που μας οδήγησαν στην εξουθένωση, γιατί οι ίδιοι είναι με άλλο make-up. Και τελικά διαπιστώνουμε ότι είμαστε "αναστενάρηδες", που χορεύουμε πάνω στα αναμμένα κάρβουνα της καθημερινότητας, χωρίς μάλιστα να διαθέτουμε πυρίμαχες πατούσες...
Κι ως υποζύγια των μνημονιακών ζητουμένων, των δυσβάστακτων μέτρων και της πολιτικής αβελτερίας, όχι απλώς ανεχόμαστε μια κατάσταση παραλογισμού, αλλά αποθεώνουμε την πολιτική του σουρεαλισμού, αντλώντας ελπίδες από τη δεξαμενή των πολιτικών υποσχέσεων και των επικοινωνιακών τεχνασμάτων τους...
Κατά τα άλλα, όλα φαίνονται πως πάνε καλά! Η σιωπή μας, η φοβία μας να εκδηλώσουμε ό,τι αντιλαμβανόμαστε εν ονόματι του όποιου "βολέματος" μας, και η κώφωσή μας στις όποιες φωνές επιχειρούν να μας αφυπνίσουν για να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς είμαστε το πρόβλημα, συνθέτουν την εικόνα μιας κοινωνίας με χαρακτηριστικά της γνωρίσματα όχι απλώς την αποσύνθεση και την καχεξία, αλλά την ευπιστία και την ανοχή, χωρίς ενοχή!