 |
| SofiLayla / pixabay |
Η αγαπημένη μου δεύτερη πατρίδα, η Ελβετία έχει να πολεμήσει ουσιαστικά από τον 18ο αιώνα. Στους ναπολεοντείους πολέμους διχάστηκε, οπότε ο τσάρος έστειλε τον υπουργό Εξωτερικών Καποδίστρια να τους πείσει να μείνουν ουδέτεροι. Ο Καποδίστριας τους έπεισε να υιοθετήσουν δια παντός την πολιτική της απολύτου ουδετερότητος (και μάλιστα τους βοήθησε να συντάξουν και το ομοσπονδιακό τους σύνταγμα, εξ αιτίας δε αυτού θεωρείται εθνικός ήρωας της Ελβετίας).
Μελέτης Μελετόπουλος
Έκτοτε η Ελβετία έμεινε εκτός των διεθνών συρράξεων. Στους δύο παγκοσμίους πολέμους ήταν ουδέτερη. Αυτό την βοήθησε αποφασιστικά να γίνει έδρα διεθνών οργανισμών, σπουδαίο πανεπιστημιακό και οικονομικό κέντρο κλπ.
Παρά ταύτα, η Ελβετία ποτέ δεν σκέφτηκε να παραμελήσει την εθνική της άμυνα και την στρατιωτική της υποδομή. Τουναντίον. Όλοι οι Ελβετοί μόλις τελειώσουν το σχολείο πηγαίνουν αμέσως (και χωρίς καμμία απολύτως εξαίρεση) στον στρατό. Αφού κάνουν την ολιγόμηνη βασική τους εκπαίδευση, αποκτούν το δικό τους όπλο, το οποίο διατηρούν στο σπίτι τους, έτοιμοι να παρουσιαστούν ανά πάσα στιγμή και απολύτως ετοιμοπόλεμοι.
Κάθε καλοκαίρι, πηγαίνουν στις Άλπεις για τρεις εβδομάδες για επανεκπαίδευση. Μέχρι τα πενηνταεπτά τους. Οι έφεδροι αξιωματικοί παίρνουν κανονικότατα προαγωγές και όλη η δομή του στρατού τους είναι εφεδρική. Είναι, όπως οι αρχαίοι Έλληνες, πολίτες-οπλίτες.
Φαντάζομαι ότι για να λειτουργούν έτσι οι ειρηνικώτατοι Ελβετοί, που δεν έχουν δίπλα τους κάποια ορατή απειλή, κάποιον λόγο θα έχουν.