Η συνεχιζόμενη εδώ και χρόνια παράνομη είσοδος και παραμονή εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών στην Ελλάδα θέτει πολλούς πολίτες, όλων σχεδόν των παραταξιακών ακροατηρίων και τάξεων, μπροστά σε ένα θεμελιώδες ερώτημα: Υπάρχει κίνδυνος σταδιακού αφελληνισμού της χώρας, μέσω της επιβολής από την εγχώρια παγκοσμιοποιημένη και εθνομηδενιστική πολιτική ελίτ μιας απροσδιόριστα «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας;
Και όταν μάλιστα η «πολυπολιτισμική» άποψη είναι κυρίαρχη στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, και η φιλομεταναστευτική συμμαχία του νεοφιλελεύθερου και του «χαβιαροαριστερού» κοσμοπολιτισμού δεδομένη; (Πρακτικά Βουλής, 4-10-2019).
Πως εκλαμβάνει όμως μια τέτοια εξέλιξη η περιβόητη Μεσαία Τάξη που φαίνεται να «έχει χάσει τον προσανατολισμό της», καθώς ισοπεδώνεται σταδιακά από την οικονομική κρίση και διακατέχεται από ανασφάλεια που προκαλούν οικουμενικές προκλήσεις, όπως η μεταναστευτική και η συνακόλουθη πολιτισμική;
Το φαινόμενο δεν είναι ασφαλώς μόνο ελληνικό, αλλά και ευρωπαϊκό. Καθώς στην Ελλάδα όμως δεν καταπιάνεται κανείς στα σοβαρά με τέτοια θέματα ας δούμε την άποψη επ΄ αυτού του Γερμανού φιλόσοφου Αλεξάντερ Γκράου: Η «διασπασμένη σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα», «πολιτισμικά άστεγη», «ανασφαλής και σε αναζήτηση ταυτότητας» μεσαία τάξη αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε μια «υποτιθέμενη νεωτερικότητα» και σε μια εμμονή «σ’ ένα παραμορφωμένο παρελθόν». Τα δύο μεσοαστικά στρατόπεδα, μπορεί από κοινού να «εχθρεύονται τον φιλελευθερισμό και τον εξατομικισμό», φιλονικούν όμως για «εξισωτικούς κολεκτιβισμούς», όπως «η πολυπολιτισμική κοινωνία από τη μια πλευρά και ο εθνικισμός από την άλλη». Πλέον, το «Εμείς» της μεσαίας τάξης φαντάζει, «ανάλογα με το προσωπικό γούστο του καθενός, είτε σαν πολύχρωμη αρμονική συλλογικότητα είτε σαν εδαφική εθνοτική κοινότητα (Volksgemeinschaft)». Στο επίκεντρο αυτού του διχασμού βρίσκεται εδώ και μερικά χρόνια το μεταναστευτικό ζήτημα και αυτό εξηγεί εν πολλοίς και την επαίσχυντη στάση Ευρωπαίων ηγετών, όπως η Μέρκελ και ο Τσίπρας και (προσφάτως) οι Αβραμόπουλος, Μητσοτάκης και Σέεχοφερ, απέναντι στις απαιτήσεις και τους εκβιασμούς του νεοθωμανού Ερντογάν.
Υπό αυτό το πρίσμα, είναι σαφές ότι η διάσπαση της μεσαίας τάξης στην Ευρώπη, που φάνηκε ξεκάθαρα και με την γερμανική - και όχι μόνο - «Willkommenskultur», σηματοδοτεί τη διατάραξη της κοινωνικής συνοχής και δημιουργεί συνθήκες που δηλητηριάζουν εδώ και αρκετό καιρό το κοινωνικό κλίμα. Η συντελούμενη συρρίκνωσή της, ο αποκλεισμός και η φτωχοποίηση όλο και μεγαλυτέρων τμημάτων της είναι αυτά που – μεταξύ άλλων – ενισχύουν, προς το παρόν τουλάχιστον, με κάποια ακόμη «ελεγχόμενα» εκλογικά ποσοστά, την ευρωπαϊκή ακροδεξιά. Ακόμη όμως δεν αποτελεί αιτία ανησυχίας στις κρατούσες ελίτ για «επερχόμενη κοινωνική επανάσταση», πόσο δε μάλλον όταν δεν φαίνονται στον ορίζοντα οι ηγετικές δυνάμεις της μεσαίας τάξης – παρότι είναι προφανές ότι της στερούν την κοινωνική τους άνοδο.
Υπάρχουν κάποιοι, όπως ο Πολωνός φιλόσοφος Μάρτσιν Κρολ, που ισχυρίζονται πως η «επανάσταση φωνάζει, ουρλιάζει, ο επαναστατικός ήχος είναι εκ φύσεως χαοτικός, αλλά ενίοτε ακούγεται πολύ καθαρά». Ακούγεται όμως αυτός ο «ανατρεπτικός» ήχος, είτε από Δεξιά είτε από Αριστερά, στην Ευρώπη; Μάλλον όχι, αν δούμε την σταθερά πολύ χαμηλή πτήση της αναξιόπιστης - και πλέον παγκοσμιοποιητικής - Σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και τις μηδενιστικές - και κοσμοπολίτικες - ιδεοληψίες της καθεστωτικής Αριστεράς. Γι αυτό και δεν είναι λίγοι από την συρρικνούμενη Μεσαία Τάξη που προσβλέπουν πλέον σε «λαϊκιστές» πολιτικούς, όπως ο Σαλβίνι, η Λε Πεν, ο Όρμπαν κ.α. Πολιτικοί που απέναντι στις κατεστημένες, ηγεμονεύουσες ελίτ συγκροτούν «μέτωπο» με βασικό στόχο την διατήρηση των εθνικών ταυτοτήτων κι ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, αλλά και τον τερματισμό της ευρωζώνης και την ανατροπή της ληστρικής κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των υπηρετών του.