 |
| Engin_Akyurt / pixabay |
Η συμφωνίες ΗΠΑ-Τουρκίας και Τουρκίας-Ρωσίας αναδεικνύουν τα εξης ζητήματα:
1. Σε ότι αφορά ιδιαίτερα την συμφωνία ΗΠΑ – Τουρκίας: Αυτή είναι μια διακρατική συμφωνία μεταξύ δύο χωρών, με την οποία επιχειρείται η νομιμοποίηση της επίθεσης της Τουρκίας, της κατοχής και κυριαρχίας στην ουσία εδάφους μίας τρίτης χώρας, για την οποία χώρα καμία από τις δύο δεν νομιμοποιείται να αποφασίζει.
υποναύαρχος ε.α.
πρόεδρος Κοινωνία Αξιών
2. Την συνεχιζόμενη πρακτική εισβολής σε άλλες χώρες, την οποία ενάσκησαν κατά κόρον οι ΗΠΑ, την εκμεταλλεύεται τώρα η Τουρκία επικαλούμενη ως πρόσχημα ζητήματα ασφαλείας και αυτοάμυνας.
- Αν και διαστρεβλώνεται και παραβιάζεται κατάφωρα το διεθνές δίκαιο, εν τούτοις με την συνεχιζόμενη αυτήν πρακτική (που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ και διδάχθηκε από αυτό η Τουρκία), επιχειρείται η μεταβολή των κανόνων του διεθνούς δικαίου.
- Επίσης η συμμετοχή των ΗΠΑ στο ΣΑ/ΟΗΕ και η χειραγώγηση που μπορεί να κάνει σε ΟΗΕ και ΝΑΤΟ, αδυνατίζουν τις οιεσδήποτε ενέργειες θα μπορούσαν να αναληφθούν για την καταδίκη της Τουρκίας από πλευράς διεθνούς δικαίου.
3. ΝΑΤΟ: Ειδικότερα, η αναφορά στην επιβεβαίωση της σχέσεως Τουρκίας- ΝΑΤΟ έρχεται να ξεκαθαρίσει τις τυχόν αμφισβητήσεις υπάρχουν πλέον εντός των κόλπων της συμμαχίας από άλλες χώρες.
- Επίσης επιχειρείται από πλευράς Τουρκίας να ανοίξει ένα παράθυρο, που θα δει εάν θα το εκμεταλλευθεί στο μέλλον, ώστε να εμπλέξει το ΝΑΤΟ στις μελλοντικές διευθετήσεις στη περιοχή, ελπίζοντας ότι θα πάρει η ίδια Νατοϊκή εντολή για τον έλεγχο της ζώνης ασφαλείας, νομιμοποιώντας έτσι την παρουσία της και παραμένοντας εκεί εσαεί.
- Όμως οι άλλες χώρες του ΝΑΤΟ, με τις σημερινές συνθήκες, είναι αδύνατο να συμφωνήσουν στην στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ στη περιοχή. Κάτω από τις πιέσεις των ΗΠΑ και κάποιων άλλων συμμάχων, το πολύ-πολύ να δεχθούν την αποστολή ομάδων παρατηρητών και πληροφοριών, αφήνοντας παράθυρο για μελλοντική εκμετάλλευση, σε σχέση πάντα και με την μελλοντική συμπεριφορά της Ρωσίας στη περιοχή.
- Πλην όμως είναι βέβαιο ότι η Ρωσία δεν θα αποδεχθεί στο ΣΑ/ΟΗΕ οιαδήποτε εμπλοκή του ΝΑΤΟ στη περιοχή. Στην καλύτερη περίπτωση να δεχθεί πολυεθνική δύναμη επιτήρησης από συμμαχία προθύμων, με mandate του ΣΑ/ΟΗΕ.
- Ήδη γίνονται διαβουλεύσεις με πρωτοβουλία της Γερμανίας, για να βρεθεί μια λύση, που θα περιλαμβάνει τη διεθνή κοινότητα.
4. Η γενική αναφορά στους τρομοκράτες ικανοποιεί και τις δύο χώρες, αφού η μεν Τουρκία αναφέρεται στους Κούρδους, οι δε ΗΠΑ στον ISIS / DAESH αλλά και σε άλλες ομάδες που δρουν στη περιοχή.
Με τις προβλέψεις και τις εγγυήσεις που αναφέρονται για το πολιτικό μέλλον και την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας, η Τουρκία επιχειρεί να αποτελέσει μέρος της διαπραγμάτευσης που θα γίνει, ώστε αφενός να μπορεί να αποτρέψει οιαδήποτε ανεπιθύμητη διευθέτηση για αυτονομία στους κούρδους, η οποία θα εγκυμονεί κινδύνους για ανεξάρτητο κουρδικό κράτος στο μέλλον, αλλά και για τις πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό της Συρίας. Όπως επίσης και για τον αφοπλισμό των κούρδων που τους καθιστά έρμαιο της Τουρκικής βούλησης.
5. Η άρση των συγκεκριμένων κυρώσεων που προβλέπει η συμφωνία, παρά τον σαφή προσδιορισμό τους, εγκυμονεί τον κίνδυνο να συμπαρασύρει και όλες τις άλλες κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας ακόμη και για τους S-400.
6. Η αναφορά στο άρθρο 51 του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ έχει διττή σημασία:
- Αφενός επιδιώκεται η νομιμοποίηση της Τουρκικής επιθετικότητας, επικαλούμενη την αρχή της αυτοάμυνας έναντι των κούρδων (που επιτίθενται στο έδαφός της).
- Αφετέρου είναι δεδομένο ότι θα το χρησιμοποιήσει εις βάρος της χώρας μας για την ΑΟΖ, την υφαλοκρηπίδα, τα χωρικά ύδατα και τα γεωτρύπανα, όταν η Τουρκία θα ισχυρίζεται ότι αμύνεται από κάθε πράξη της Ελληνικής πλευράς, η οποία θα εκδηλώνεται ως αντίδραση αυτού που η Τουρκία αυθαίρετα καθορίζει ως νόμιμο δικαίωμά της.
7. Η συμφωνία Ρωσίας –Τουρκίας, στην οποία επιβεβαιώνονται και δύο προηγούμενες συμφωνίες του 1998 και 2017 (Άδανα - Αστάνα), είναι αμφιλεγόμενη, αφού η Συρία προσκάλεσε τη Ρωσία να παρέμβει στο έδαφος της και εμφανίζεται η Ρωσία να συμφωνεί με την Τουρκία εκπροσωπώντας της Συρία στη συμφωνία αυτή. Συνεπώς έχει ισχυρότερα ερείσματα από πλευράς διεθνούς δικαίου, σε σχέση με την συμφωνία ΗΠΑ-Τουρκίας.
8. Η αναφορά σε εγακθίδρυση status quo σε συγκεκριμένες περιοχές –σφήνα (salient) που έχει καταλάβει η Τουρκία, επιβεβαιώνει ότι οι Τούρκοι πήγαν για να μείνουν. Στη συνέχεια με διάφορα προσχήματα θα διευρύνουν τις περιοχές ελέγχου.
9. Η επανεπιβεβαίωση της συμφωνία των Αδάνων του 1998, δεσμεύει την Συρία για την καταπολέμηση όλων των δράσεων του PKK στο έδαφός της, αλλά και όλων των κουρδικών ομάδων που η Τουρκία θεωρεί ότι είναι τρομοκρατικές και συνεργάζονται με το PKK.
Και μάλιστα δίνει το δικαίωμα στρατιωτικής επέμβασης της Τουρκίας εντός του εδάφους της Συρίας (5 km λέει, αλλά φανταζόμαστε τις διευρύνσεις που μπορούν να γίνουν), με το δικαίωμα της αυτοάμυνας όπως σαφώς συμφωνήθηκε, εάν η Τουρκία θεωρήσει ότι δεν κάνουν τα δέοντα οι Συριακές δυνάμεις εναντίον αυτών των κουρδικών ομάδων στο έδαφός της .
10. Υπάρχουν φυσικά και αντιφάσεις της συμφωνίας αυτής που αποδέχεται το δικαίωμα της Τουρκίας για στρατιωτική επέμβαση στο έδαφος της Συρίας, για κατοχή και έλεγχο (στην ουσία αίρονται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Συρίας), σε σχέση και με την συμφωνία της Αστάνα (μεταγενέστερη των Αδάνων - 2017) και τον μηχανισμό που συμφωνήθηκε.
- Η συμφωνία της Αστάνα έγινε με την σύμφωνη θέση του ΟΗΕ, που είχε στείλει και παρατηρητή και την χαιρέτησε, η οποία προέβλεπε ότι όλες οι πλευρές δεσμεύονται για την κυριαρχία , ανεξαρτησία, ενότητα και εδαφική ακεραιότητα της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας και για την επίλυση της συριακής διένεξης δια πολιτικής διαδικασίας και όχι στρατιωτικής σύμφωνα με το ψήφισμα υπ’ αριθμού 2254 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
- Η ύπαρξη των συμφωνιών αυτών που νομιμοποιούν στην ουσία την εισβολή, με την επίκληση μάλιστα των αποφάσεων του ΣΑ/ΟΗΕ και με την αδράνεια της διεθνούς κοινότητας, δημιουργούν προϋποθέσεις μεταβολής του διεθνούς δικαίου.
11. Όσον αφορά την ΕΕ, οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, η καταδίκη της εισβολής και οι οιεσδήποτε κυρώσεις είναι εξαιρετικά σημαντικές, και έχουν σημαντικά ερείσματα από πλευράς διεθνούς δικαίου, δεδομένης της βαρύτητας της ΕΕ και της ειδικής μορφής διεθνούς δικαίου που θεωρείται ότι συνιστά το Ευρωπαϊκό δίκαιο.