Οι ονομασίες που δίνει κανείς σε γεγονότα και καταστάσεις, φανερώνουν ταυτόχρονα τον τρόπο της σκέψης του, όσο και αποκαλύπτουν τον χαρακτήρα του. Για παράδειγμα, αν χρησιμοποιεί κάποιος την έκφραση "γιορτή χαράς" για να περιγράψει μια κηδεία, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι χρήζει ψυχιατρικής θεραπείας. Αν πάλι ονομάσει "τρελό έρωτα" τον βιασμό, είναι βέβαιο ότι πρόκειται για έναν αμετανόητο εγκληματία.
Σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία της νοσηρής έμπνευσης εμπίπτουν και οι ονομασίες που επιλέγουν να δίνουν οι Τούρκοι στις αιματηρές εισβολές τους σε άλλα κράτη. "Κλάδος Ελαίας" ονόμασαν την εισβολή τους στο Αφρίν, ενώ τώρα σειρά έχει η "Πηγή της Ειρήνης" στην Β. Συρία. Τώρα τι κλάδος ελαίας ήταν αυτός και πόσους άμαχους Κούρδους θα πνίξει η τουρκική πηγή ειρήνης, είναι μια θλιβερή ιστορία.
Οι Τούρκοι όχι μόνο αποκαλύπτουν έτσι την εγγενή θηριωδία τους, αλλά και τη βαφτίζουν με όση ειρωνεία διαθέτουν με ψεύτικα και ωραιοποιημένα εκφραστικά σχήματα. Άλλωστε είναι μανούλες στο να εμπνέονται μελό τίτλους για να επενδύουν με κλαψιάρικους συναισθηματισμούς τα τουρκομπαρόκ σίριαλ με τα οποία βομβαρδίζουν την ελληνική κοινωνία. Ονόματα όπως, «Μοιραία Έλξη», «Μαύρο Τριαντάφυλλο», «Ζωές Παράλληλες» κλπ, που θυμίζουν μελοδράματα του χαρτομάντηλου της δεκαετίας του 1950 στην Ελλάδα.
Αναρωτιέμαι, όταν θα έρθει η σειρά μας, έπειτα από τους Κούρδους, γιατί θα έρθει, μην αμφιβάλλετε καθόλου, με ποιο όνομα θα ονομάσουν την επίθεση τους εναντίον μας; Η ονομασία "Γαλάζια Πατρίδα" χρησιμοποιείται ήδη για το Αιγαίο, αλλά ίσως για τη δική μας περίπτωση να επιλέξουν κάνα όνομα ακόμα πιο ειδικό, όπως η "Νουθεσία του Ραγιά", ή "Η Τιμωρία του Γκιαούρη"!
