Αυτή η περίφημη κατάπαυση του πυρός [με τις μάχες να συνεχίζονται βεβαίως στη Ρας αλ Αΐν] είτε ισχύει, είτε δεν ισχύει καθώς τα δύο βασικά εμπλεκόμενα μέρη παρουσιάζουν διαφορετική εικόνα, εμπεριέχει μια άκρως ενδιαφέρουσα πτυχή που θα πρέπει να προσέξουν οι ιθύνοντες σε Αθήνα και Λευκωσία. Αν φυσικά κινούνται στη γραμμή πως δεν παραδίδουμε τίποτε από ό,τι μας ανήκει.
Του Στρατή Μαζίδη
Τι είδαμε λοιπόν; Τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ να σπεύδει στην Αγκυρα και να κλείνει μια συμφωνία δεκατριών σημείων με την οποία η Τουρκία παίρνει στα χαρτιά ό,τι δεν κατάφερε πάνω στη μάχη. Δηλαδή από μειονεκτική θέση και τους Κούρδους να έχουν περάσει στην αντεπίθεση καταγράφοντας επιτυχίες, πήραν όλα όσα ήθελαν. Τουλάχιστον στα χαρτιά διότι στην πράξη δεν έχουν πάρει τίποτε ακόμη. Δεν έκαναν την παραμικρή υποχώρηση.
Και εδώ πλέον οφειλεί κι ο Ελληνισμός έχοντας ανοικτά μέτωπα σε Κύπρο, Αιγαίο κι Ανατολική Μεσόγειο να αναρωτηθεί ποιο θα είναι το αποτέλεσμα μιας αμερικανικής "σωτήριας" παρέμβασης όταν ο Ερντογάν αποφασίσει να κάνει την κίνησή του αιτούμενος μιας και είναι της μόδας μια ασφαλή ζώνη μετά από τεχνητή κρίση είτε σε θαλάσσια περιοχή μεταξύ ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου, είτε επί του εδάφους της Κύπρου, είτε στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου με τους αμέτρητους μετανάστες που έρχονται παράνομα στη χώρα και έχουν δώσει δείγματα γραφής [πχ κατάληψη γραμμών του ΟΣΕ, επεισόδια στη Σάμο κτλ], είτε οπουδήποτε;
Μήπως μας τυλίξει κι εμάς σε μια κόλλα κουρδικό χαρτί, όπως αυτό που χρησιμοποίησε χθες; Μήπως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε πριν να είναι πολύ αργά;