Οι Κούρδοι το φθινόπωρο του 2015 έλαβαν μια στρατηγική απόφαση. Να προσδεθούν στο άρμα των ΗΠΑ, οι οποίες αναζητούσαν μια διάδοχο δύναμη στη θέση του αποτυχημένου FSA. Οι Κούρδοι, εξαιρετικοί πολεμιστές αλλά κακοί στρατηγιστές, εκτίμησαν ότι αν έκαναν το τολμηρό βήμα, την επόμενη ημέρα του πολέμου θα είχαν κάτι να διεκδικήσουν, το οποίο πιθανότατα δε θα λάμβαναν αν πήγαιναν με το στρατόπεδο της Συρίας.
Του Στρατή Μαζίδη
Εμείς το σημειώναμε από τότε. Ότι δηλαδή αποτελούν ένα χαρτί το οποίο καλοδέχονται κάποιοι για να μπορούν μετά να το ρίξουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Οι Κούρδοι είχαν αρκετά σημάδια στην πορεία έως σήμερα ώστε τουλάχιστον να έχουν αποφύγει αυτό που συμβαίνει τώρα:
- το stop της προέλασής τους δυτικά του Ευφράτη στα τέλη του καλοκαιριού του 2016
- την επιχείρηση "Ασπίδα του Ευφράτη" που ακολούθησε αμέσως μετά
- την επιχείρηση "Κλάδος Ελαίας" στο Αφρίν την άνοιξη του 2018 με τη φρίκη που συνεχίζεται ως σήμερα. Είναι τόσο ο όγκος όσων συμβαίνουν εκεί ώστε άνετα μπορεί να σταθεί ενημερωρική σελίδα μόνο με όσα γίνονται στο κατ' όνομα πια κουρδικό καντόνι
Και βέβαια είχαν την ευκαιρία να δουν την αντίδραση της διεθνούς κοινότητας στο δημοψήφισμα ανεξαρτησίας του ιρακινού Κουρδιστάν. Κανείς δεν πήρε το μέρος των Κούρδων ενώ στο τέλος βγήκαν και εδαφικά χαμένοι.
Οι Κούρδοι ίσως είναι ευκολόπιστοι. Ιστορικά χρησιμοποιήθηκαν ως χρήσιμοι ηλίθιοι - και εναντίον του Ελληνισμού - για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά έναντι υποσχέσεων που έμειναν στα λόγια. Ίσως λοιπόν τώρα να πίστεψαν, για να μεταχειριστούμε ελαφρά τροποποιημένη μια φράση του Ελευθερίου Βενιζέλου, ότι οι ΗΠΑ είναι πολύ μεγάλες για να διαπράξουν μια τέτοια ατιμία απέναντι σε ένα σύμμαχο που έχυσε ποταμούς αίματος και επιχείρησε σε μέρη που δεν είχε κανένα λόγο παρουσίας.
Και όμως να που οι ΗΠΑ τους την έφεραν. Δεν έχει σημασία το πως. Δε μετρά αν οι βετεράνοι νιώθουν ντροπή ή ο ΜακΓκάρκ διαμαρτύρεται και γενικώς έχουν βγει πάμπολλοι στα κάγκελα. Η ουσία είναι ότι υπάρχει εκείνος ο ένας απαραίτητος για να μείνουν ξεκρέμαστοι.
Ο περιβόητος Κουρδικός Διάδρομος, η έξοδος στη Μεσόγειο και όλα τα εντυπωσιακά, φαίνεται πως για την ώρα θα πρέπει να περιμένουν.
Ευχόμενος να σταματήσει αυτό το έγκλημα, αυτή η φρίκη που αναβιώνει καθώς βλέπουμε ήδη εκτελέσεις και κραυγάζοντες ισλαμιστές, αναρωτιέμαι αν η πατρίδα μας η οποία προσφέρει γη και ύδωρ στις ΗΠΑ, προβληματίζεται σε επίπεδο κοινωνίας αλλά και ηγεσίας με όσα συμβαίνουν. Αν έπρεπε να ποντάρετε, θα παίζατε την πιθανότητα οι ΗΠΑ να μας κρεμάσαν ή να μας υποστηρίξουν σε μια κρίση με την Τουρκία. Γιατί κι εμείς έχουμε μια πρόγευση στην Κύπρο με το νησί περικυκλωμένο και τις ΗΠΑ να μιλούν για αμοιβαία αποδεκτή λύση. Οι Κούρδοι δεν το είδαν [ενώ θα έπρεπε] να 'ρχεται, εμείς τουλάχιστον το βλέπουμε;