 |
| AHTmedia / pixabay |
Χθες διάβασα ένα άρθρο σε φιλοκυβερνητικό ηλεκτρονικό μέσο, το οποίο σε επίπεδο γραμμής είναι πολύ κοντά στον πρωθυπουργό κ. Κυριάκο Μητσοτάκη. Για να είμαι ειλικρινής με κέντρισε ο τίτλος του που αναφέρεται σε δύο κεντρικότατους δρόμους της Αθήνας.
Του Στρατή Μαζίδη
Ο συντάκτης αφού κάνει μια - κατ' εμέ - άστοχη ιστορική αναδρομή σε γεγονότα που δεν μπορούν να παραλληλιστούν με το σήμερα, καταλήγει στο δημογραφικό ζήτημα που αντιμετωπίζει τόσο η χώρα μας όσο και η Ευρώπη για να μας πει ότι δεν έχουμε άλλη λύση από το να ενσωματώσουμε πρόσφυγες και μετανάστες στον δικό μας κόσμο.
Μετά από λίγες γραμμές εισέρχεται και στο ψητό για το οποίο κάποιοι φωνάζουν εδώ και χρόνια. Ο αρθρογράφος υποστηρίζει πως πρέπει να αλλάξουμε τις παραγωγικές μας δομές (Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες) για να δουλέψουν αυτοί οι άνθρωποι.
Φαντάζομαι πως τέτοια κείμενα, το οποίο εν προκειμένω δεν έχει μέχρι την στιγμή αυτή και καμία επιβράβευση από τα social media, δε δημοσιεύονται τυχαία. Εκτιμώ ότι υπάρχει μια προεργασία πίσω από αυτά και παρουσιάζονται ώστε να αρχίσουν να ζυμώνονται στο νου τους καθενός μας οι νέες μελλοντικές πραγματικότες.
Από τη μια καμία τήρηση του νόμου σε όλους όσους έρχονται παράνομα, κανένας επαναπατρισμός [άραγε πόσους μπορούμε να αντέξουμε κατά το συντάκτη σε μια χώρα που όλοι φεύγουν;] αλλά από την άλλη δουλειά σε ΕΟΖ. Και τι είναι αυτές οι ΕΟΖ; Μέρος της εδαφικής επικράτειας ενός κράτους εκχωρείται σε ιδιώτες επενδυτές με ειδικό εργασιακό, φορολογικό και ειδικό διοικητικό καθεστώς.
Άρα αυτή η χρυσή ευκαιρία ενσωμάτωσης, αυτό το χαρμάνι των πολιτισμών και στάσεων ζωής, αυτό το μπόλιασμα κατά τον πρωθυπουργό δεν έχει άλλο σκοπό από το να έρθουν εδώ αυτοί οι άνθρωποι από όλο το ντουνιά και να δουλέψουν ως σκλάβοι σε ειδικά καθεστώτα.
Αυτό κάποιοι το ονομάζουν ανθρωπισμό, προοδευτικότητα, δημοκρατία. Προσωπικά το βλέπω ως εκμετάλλευση. Είτε μιλάμε για πρόσφυγες είτε για λαθρομετανάστες, φιλανθρωπία είναι να λαμβάνουμε πρωτοβουλίες σε διεθνές επίπεδο ώστε αυτοί οι άνθρωποι να προκόβουν στον τόπο τους. Δε γίνεται πχ Ινδία και Πακιστάν να φτιάξουν διαστημόπλοια [η πρώτη], πυρηνικούς πυραύλους, εκατοντάδες μαχητικά αεροσκάφη κ.ο.κ. αλλά να έχουν κόσμο που πεινάει και φεύγει αναζητώντας καλύτερη ζωή ακόμη και σε ένα αποτυχημένο κράτος όπως το δικό μας.
Μισθοί πείνας και ομαδική διαμονή σε αχούρια με ταυτόχρονα συμπίεση και του ήδη κατά πολύ μειωμένου βιοτικού επιπέδου των γηγενών, σε μια χώρα που μετατρέπεται σταδιακά σε χώρο, σε τσιφλίκι ειδικών καθεστώτων και προνομίων για λίγους, μόνο κινδύνους και περισσότερες εκρήξεις μπορεί να επιφέρει. Κι εν πάση περιπτώσει μια κυβέρνηση δικαιούται να πράξει ό,τι νομίζει αλλά με μία προϋπόθεση, να έχει την έγκριση του λαού.
Φοβάμαι για αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...