Την ώρα που στον ευρύτερο χώρο της Αν. Μεσογείου το γεωπολιτικό οικοδόμημα αλλάζει συθέμελα με την συνεχώς ενισχυόμενη Τουρκία να κουρελιάζει τη Συνθήκη της Λωζάννης επιδιώκοντας μια νέα Τάξη Πραγμάτων, η πολιτική τάξη και τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα συνεχίζουν ν΄αποκοιμίζουν τον ελληνικό λαό με επικίνδυνους μύθους*:
• «Η Τουρκία είναι σε διεθνή απομόνωση».
• «Οι δύο λαοί είναι δυνατόν να βρουν λύση αμοιβαία επωφελή, βασιζόμενη στην παλιά ελληνοτουρκική φιλία».
• «Η Τουρκία είναι αποδυναμωμένη στρατιωτικά μετά το πραξικόπημα του 2016».
• «Οι τουρκικές διεκδικήσεις είναι συγκυριακές και σχετίζονται με τα εσωτερικά της προβλήματα».
• «Η είσοδος της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα αμβλύνει τα θέματα και είναι εθνικά συμφέρουσα».
• «Οι συμμαχικές χώρες θα προασπίσουν τα εθνικά μας συμφέροντα με στρατιωτικές δυνάμεις».
• «Η εθνική μας σωτηρία έγκειται στην εγκατάλειψη των δυτικών μας συμμάχων και στην προσέγγιση με την Ρωσία και την Κίνα.»
Πάνω σε αυτούς τους μύθους χτίστηκε το αποτυχημένο Δόγμα Κατευνασμού της τουρκικής επιθετικότητας. Δόγμα που εγκαινίασε το 1996 ο Κώστας Σημίτης και συνεχίζεται απαράλλακτα και σήμερα με τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Μάλιστα, για να προπαγανδίσουν τα μυθεύματά τους ταυτίζουν το Δόγμα της Αποτροπής με «πολεμοκάπηλους» και «κινδυνολόγους τουρκοφάγους» επικαλούμενοι το ψευτοδίλημμα «βούτυρο ή κανόνια».
Μέρες που είναι, ας σκεφτούμε μόνο τι θα είχε συμβεί αν την 28η Οκτωβρίου 1940 η Ελλάδα είχε τον κατευνασμό της Ιταλίας και του Άξονα σαν δόγμα και όχι την αποτροπή, που ήταν η βάση της νίκης κατά όσων επιβουλεύονταν τη χώρα. Απλά, ανάξιοι ή και κάτι άλλο;
* Βασίλειος Μαρτζούκος, «Αποτροπή ή κατευνασμός», Άρδην, τχ. 116 / 2019.