Το συναινετικό «νομοθετικό έκτρωμα» που ετοιμάζει σύσσωμη η ελλαδική πολιτική τάξη αναφορικά με τη ψήφο των αποδήμων Ελλήνων μου θύμισε ένα άρθρο μου από το μακρινό 1993 στο περιοδικό Ελλήνων φοιτητών του Μονάχου «Οίστρος» με τίτλο «Όταν το κράτος φοβάται το δικαίωμα ψήφου του μετανάστη». Δυστυχώς, το ίδιο ισχύει και σήμερα.
Η άρνηση της επιστολικής ψήφου σε συνδυασμό με μια σειρά από άλλες παράλογες απαγορευτικές διατάξεις, κατά βάση και αντισυνταγματικές, με αποκορύφωμα την αποδοχή της πρότασης του ΚΚΕ «να δοθεί δυνατότητα στους Έλληνες πολίτες που βρίσκονται στο εξωτερικό να ψηφίζουν μόνο αν έχουν εισόδημα ή ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα και αν λείπουν ορισμένο χρόνο», είναι πρωτίστως χτύπημα κατά της δημοκρατίας.
Είναι σαφές, η παρασιτική εγχώρια πολιτική τάξη έχοντας εξασφαλίσει τη ψήφο των «γηγενών», που "υποχρεώνται" πλέον μόνο να τους καταψηφίζουν εναλλάξ, δεν θέλει «πειράματα» με τους Έλληνες του εξωτερικού. Γι αυτό, εν έτη 2019, προφασίζεται πως θέλει να λύσει ένα πρόβλημα δεκαετιών, αλλά ουσιαστικά δυσχεραίνει περισσότερο τη ψήφο της συντριπτικής πλειοψηφίας των ομογενών μας. Είναι σίγουρο ότι αυτή η αισχρή στάση της ομονοούσας στο θέμα αυτό ελλαδικής πολιτικής τάξης αντί να φέρει πιο κοντά τους ομογενείς μας στην Ελλάδα θα τους απομακρύνει περισσότερο - και από την κάλπη.
Υπάρχει και αξιοπρέπεια! Ίσως αυτός να είναι και ο απώτερος στόχος του Μητσοτάκη, του Τσίπρα, του Κουτσούμπα και των λοιπών «δημοκρατικών δυνάμεων». Σε μια εποχή μάλιστα που δεν περισσεύει κανένας Έλληνας. Όπου γης! Μπορεί όμως οι λεγάμενοι να έχουν στο μυαλό τους και τους «Νέους Έλληνες». Ποιος ξέρει;